همبستگی الترناتیوی در برابر جمهوری اسلامی و بهره کشی سیاسی از مهاجران

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم
از بدِ حادثه اینجا به پناه آمده ایم

انسان‌ها به دلایل گوناگون به ناچار مجبور به ترک سرزمبن مادری شده و به کشورهای دیگر پناهنده می‌شوند. دلایلی چون جنگ دولت ها، اشغالگری از سوی دولت‌های دیگر استعمار تسلط دولت‌های خارجی، حکومت‌های دیکتاتوری، تبعیض ستم اتنیکی توسط دولت‌های مرکزی که همه این عوامل، جان انسان را برای زندگی به خطر می‌اندازد.

آیا پس از ترک سرزمین مادری، دولت‌های دیگر صد در صد آسایش زندگی، امنیت روحی و روانی پناهجویان را تضمین می‌کنند؟
آیا پناهجویان مورد سواستفاده دیگر دولت‌ها قرار نمی‌گیرند؟
آیا از تفکر بیگانه‌ستیزی در کشوری که پناهنده شده‌اند در امان خواهند بود؟
آیا با گونه‌ای دیگر از تبعیض مواجه نمی‌شوند؟

واضح است که دولت‌های سر تا سر جهان همواره تلاش شان بر این بوده است که ناتوانی‌های مدیریتی خود را در زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی به گردن مهاجرین و پناهجویان بیاندازند تا شاید با این روش و پلیتیک، نارضایتی عمومی مردم از دولت‌ها به انحراف کشیده شده و به سوی بی‌پناه‌ترین قشر جامعه، یعنی پناهجویان و یا مهاجرین جلب بشود.

با این ترفند در واقع دولت‌ها از خود سلب مسئوليت کرده و خساراتی را که ناشی از جرایم و بیکاری در جامعه می باشد به گردن پناهجویان می‌اندازند.

یکی از مرسوم‌ترین شگردهای دولت‌ها، پروپاگاندای ناسیونالیستی در جهت تقویت بیگانه‌ستیزی است که از تفرقه و نفاق بین مردم بومی و مهاجرین فرصتی برای توجیه عدم موفقیت شان در برقراری عدالت اجتماعی و رفاه اقتصادی بدست آورند.

همچنین با ایجاد این حربه پلیدانه، یعنی دشمنی و تفرقه انداختن بین مردم بومی و مهاجرین، سدی بقصد جلوگیری از شکل‌گیری جنبش‌های اعتراضی متحدانه بین آنان می‌سازند تا خود از خطر در امان بمانند.

دولت‌ها با ایجاد تصویر منفی از پناهجویان در رسانه‌ها به منظور تاثیرگذاری تخریبی در اذهان عمومی، هر گونه جرم و دزدی و جنایتی را که در جامعه صورت می‌گیرد به گونه‌ای جلوه می‌دهند که شک و شبهه ایجاد شود و این مهاجرین باشند که نخستین سوء ظن‌ها متوجه شان می‌شود.

یکی دیگر از ترفندهای دولت‌ها سو استفاده از پناهجویان به عنوان یگ ابزار سیاسی در مقابل رقبای سیاسی شان می‌باشد. این بهره‌برداری‌ها به احزاب یاری می‌‌رساند تا با ایجاد نفاق و تفرقه، سیاست‌های مهاجرستیزی یا حتی با سیاست مهاجرپذیری (در واقع وعده‌های دروغین و پوشالی دوره انتخابات) موقعیت خود را در برابر دیگر رقبای سیاسی تقویت و تثبیت کنند.
چیزی که در تمامی دولت‌های جهانی هنگام «رای‌گیری انتخابات دولتی» شاهد آن هستیم.

این مباحث پیش درامدی بود بر نکات مشترک کل دولت‌ها در سیاست ضد پناهجویی و حال تمرکز را بر روی مهاجرین و پناهجویان افغانستانی در حکومت اسلامی ایران می گذاریم و به آن می‌پردازیم.

بر اساس آمار، مدارک و شواهد موجود، مهاجرین و پناهجویان افغانستانی در دولت جمهوری اسلامی ایران با تبعیض‌های زیادی مواجه اند و همچنین بخش ناآگاه جامعه نیز تحت تأثیر فریبکاری‌های حکومت اسلامی، دچار احساسات نژادپرستانه برتری‌طلبی ملی می‌شوند که امنیت پناهجویان را تحت مخاطره جدی قرار می‌دهد.

در واقع عدم درک صحیح قشر ناآگاه جامعه ایرانی از ناکارآمدی دولت‌، دلیلی‌ست که حضور پناهجویان افغانستانی را علت فقر و وضعیت بد اقتصادی خود تلقی کنند در صورتیکه پناهجویان افغانستانی به عنوان نیروی کار ارزان مورد سو استفاده و بهره‌کشی از سوی سرمایه داران وابسته به دولت و همچنین بخش‌های خصوصی قرار می‌گیرند.

کارهای سخت و پر خطر را پناهجویان افغانستانی از روی ناچاری بدلیل شرایط بسیار دشوار زندگی، عهده می‌گیرند و از داشتن حق خدمات اجتماعی، بویژه بیمه دولتی محروم می‌باشند.

در جریان انتخابات کنونی برخی از کاندیداهای جمهوری اسلامی با سوءاستفاده از نام پناهجویان افغان و برجسته کردن مشکلات، تلاش مذبوحانه کردند تا با ایجاد فضای پوپولیستی و ارائه برنامه‌هایی با مواضع سیاست سخت‌گیرانه در قبال ورود و اخراج پناهنده‌گان افغانستانی، آرای بیشتری برای خود کسب کنند. اما شکست همگی شان در انتخابات به علت عدم مشارکت مردم نشان داد که این شیادی انتخاباتی نه تنها جایی در نزد مردم ندارد بلکه کارکردی نیز نداشته است.

هشتکی که در شبکه اجتماعی X تویبتر ترند شده “اخراج_افغانی_مطالبه_ملی” از سوی سایبری حکومت بوده است.

اما جدا از خواست و عملکرد سرکوب‌گرایانه دولت جمهوری اسلامی ایران، پناهجویان افغانستانی و مردم ایران از بسیاری جهات نزدیکی و تشابهات مشترکی دارند که می تواند همبستگی اجتماعی و سیاسی را در پشتیبانی از هم علیه قدرت‌های حاکم بیافرینند.

تاریخ، فرهنگ و زبان مشترک،
تجربه سرکوب و ستم از سوی حکومت‌ها در طول تاریخ،

و تبعیض جنسیتی زنان و مبارزه برای به دست آوردن حقوق انسانی، یکی دیگر از نقاط مشترک پر اهمیت میان آنان است.

از آنجا که پدرسالاری در ساختارهای قدرت از دولت تا بطن جامعه، نفوذ دارد، زنان افغانستان و ایران در مبارزات مشترک برای رهایی از این ساختارهای سرکوبگر به همبستگی و حمایت یکدیگر نیازمندند.

هم اندیشی ایدئولوژیک در بستر عدالت، آزادیخواهی و برابری یکی از پیوندهای عمیق افغانستانی‌ها و ایرانی‌هاست. ایجاد «اتحادیه آنارشیست‌های افغانستان و ایران» نمونه بارز چنین همبستگی سیاسی می‌باشد.

در جریان اعتراضات ۱۴۰۱ جنبش “ژن ژیان ئازادی ” در ایران، بسیاری از جوانان افغانستانی نیز در این جنبش شرکت داشتند، زخمی شدند، به زندان افتادند و حتی جان خود را از دست دادند که متاسفانه آمار دقیقی از اسامی و تعداد شان در دست نیست.

روشن است که عدم آزادی، وجود بی‌عدالتی، نابرابری و تبعیض مضاعف به مانند دیگر اتنیک‌های تحت ستم و سرکوب از سوی قدرت حاکمه و همچنین وضعیت بد اقتصادی، انگیزه‌بخش آنان در همدلی و همبستگی با مبارزات علیه سرکوب و بی‌عدالتی بوده است.

اینگونه است که آگاهی، بیداری سیاسی و داشتن اهداف و آرمان‌های مشترک موجب همبستگی انسان های تحت ستم می‌شود.

می توان این ارزیابی را هم داشت که همچنین
افغانستانی‌های مقیم ایران بخاطر شرایط کاری نامناسب و عدم امنیت شغلی، حقوق ناکافی، تبعیض و استثماری که از شاخصه‌های سیستم موجود است در تشکلات صنفی و جنبش کارگری ایران جای خواهند گرفت.
آری این همبستگی مبارزاتی قطعاً صورت می‌گیرد و کودکان کار مهاجر در امروز، چالشکاران فردا در ساقط کردن دولت استبداد خواهند بود.

اتحادیه آنارشییستهای افغانستان و ایران