گزارش اتحادیه آنارشیست های افغانستان و ایران از اُردوگاه کارِ اجباری کودکان کار اهل افغانستان

گزارشی از عسگر‌آباد [وَرامین (جنوب شرقی تهران)]؛ اردوگاه کار اجباری کودکان کارِ اهل افغانستان

باج‌گیری پولیس به سبک قاچاقچیان انسان:

این‌چند روز سراغ کسانی را گرفتم

که از اردوگاه‌ عسکر‌آباد آزاد شده باشند.

و یا کسانی را در تهران پیدا بکنم که در مورد دستگیری دانش‌آموزان و انتقال آنها به عسگر‌آباد برایم معلوماتی بدهد.

دو روز پیش‌ با شخصی گپ‌ زدم که خودش شاهد تمام‌ ماجراها در اردوگاه عسگر‌آباد بوده و شخص‌‌ درستی معلوم‌ می‌شد.

این‌ فرد دوست یکی از دوستان نزدیکم‌ هست و می‌شود روی گپ‌هایش حساب کرد!

رفتم و با او گپ زدم.

گپ‌هایی که او برایم گفت این بود:

من را ساعت هشت‌صبح از پیش‌ نانوایی  چند لباس شخصی دستگیر کردند، به همراه چند نفر دیگر به سمت اتوبوسی که در کنار در ورودی قرار داشت بردند. بعد از دستیگر کردن چند افغانستانی دیگر  اتوبوس که پُر‌شد، سریع از آنجا حرکت کرد و به سمت عسگر‌آباد رفت.

وقتی وارد اردوگاه شدیم ما را در محوطه اردوگاه چندساعت زیرآفتاب نگه‌داشتند و بعد ما را از نظر به مدارک دسته‌بندی کردند(برگه‌های سفید، برگه‌های‌سبز، کارت‌آمایش و…).

کسانی را که کارت آمایش داشتند آزاد کردند ولی کسانی را که برگه‌های سفید و سبز داشتند؛

گفتند که باید در طرح صدمیلیونی اشتراک بکنید

و الان باید قسط اولش را همین‌جا پرداخت بکنید تا آزاد شوید!!

(درصورتی که پول باقد در ادارات مربوط

پرداخت شود، نه در اردوگاه).

به همه گفتند باید نفری ۱۶میلیون بدهید و بعد قسط بعدی را ماه بعد پرداخت بکنید.

کارت‌خوان آوردند و گفتند کسانی که می‌خواهند بمانند بیایند ‌و کارت بکشند.

از بین آن‌جمعیت فقط ۵ نفر کارت کشیدند.

و مابقی را داخل سوله‌ها بردند.

من و آن چهار نفر بیرون ماندیم.

یک ساعتی آنجا بودیم تا که چند جوان افغانستانی داوطلب شدند که بروند ولی دو تن از سربازان، بدون‌هیچ‌ دلیلی شروع کردند به لَت‌کردن(کتک‌زدن)‌ آنها که چرا این‌همه مدت غیرقانونی اینجا بودید.

آنها را با مشت و لگد داخل سوله بردند. صدای سر وصدای زیادی از داخل سوله‌ها شنیده می‌شد.

آن شخصی‌ که از ما پول‌گرفت ‌می‌خندید و می‌گفت خوش‌ به حالتان که پول دادید وگرنه داخل سوله پذیرایی خوبی‌ ازتان می‌کردیم.

من از آنها درخواست یک‌ رسید و یا یک‌برگه تاییدی کردم که‌ثابت شود من قسط اول را دادم.

ولی درجواب به من سیلی زد و توهین‌میکرد.

هرچند که ما پول هم‌ داده بوديم

ولی اجازه خارج‌شدن نداشتيم، حتی اجازه نمی‌داد دستشویی برویم. می‌گفتند اگر می‌خواهی بروی دستشویی باید تمام‌ دستشویی‌ها را بشویی.

کار اجباریِ کودکان کار

نزدیک‌های ساعت سه بعدازظهر بود که چند کودک را (کودکان‌کار، کودکانی را که پلاستیک جمع‌ می‌کنند) از داخل‌ سوله بیرون‌ آوردند و به سمت دستشویی بردند و به زور تمام دستشویی را سَر‌آنان پاک کردند.

(کودکان حدود سنین ۹ تا ۱۴ ساله بودند).

آن‌شخصی که از ما پول‌گرفته بود با سربازها گپ‌ می‌زد و به سمت ما اشاره می‌کرد.

سرباز آمد و به ما گفت که‌می‌توانیم برویم.

ما بیرون آمدیم که جلوی در‌ چند زن‌ و دختر و چند پیرمرد ایستاده‌اند و زنی‌گریه می‌کند.

زن به طرف‌ ما چند نفر‌آمد که از ما سوال بکند

از ما میپرسید یک بچه ۱۳ یا ۱۴ ساله اونجا نبود

می‌گفت از مسیر مکتب او را گرفته بودند!

آن‌دانش‌آموز با خانواده به تماس شده بوده که پولیس من را گرفته و اردوگاه آورده و گفته بوده‌اند باید پدر یا مادرت بیاید و ۱۰‌میلیون برای آزادی‌ات پرداخت بکند.

زنان زیادی آنجا بودند با پیرمردها که فکر‌ کنم ‌

بخاطر آزادی فرزندانشان آمده بودند.

(یکی‌‌دیگر‌ از آن‌ پنج نفر‌ زمانیکه داخل محوطه بودند به این شخص گفته بود که این‌کودکان کار که پلاستیک جمع‌ می‌کنند چند هفته اینجا می‌مانند

و بیشترشان حتی خانواده‌هایشان به دنبالشان نمی‌آید

چون ترس از گرفتاری خودشان دارند).

آن‌کودکان کار بدون هیچ‌ دلیلی و فقط بخاطر افغانستانی بودن باید چند روز و یا چند هفته آنجا بمانند و پاک‌کاری محوطه‌، دستشویی و دیگر‌جاها را انجام‌ بدهند.

و در پایان:

همانطور که می‌بینید اوضاع داخل‌ عسگر‌آباد خیلی وحشتناک است.

حتی کسانی که داوطلب می‌خواهند بروند

مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند.

و دیگر معلوم‌ نیست که داخل آن‌ سوله ها چه اتفاقاتی می‌افتد.

این چیزهایی که نوشتم، گفتگوی چندساعته‌ی من با این فرد بود.

به گفته‌ی این‌ فرد دانش‌آموزان هم دستگیر‌ می‌شوند و باید در قبال آزادی پول پرداخت بکنند.

البته دانش‌آموزانی‌ را دستگیر‌ می‌کنند که‌ در‌ مکاتب خصوصی افغانستانی‌ درس می‌خوانند.

این حرف یک معلم ایرانی‌ بود که وقتی با او گپ‌زدم

می‌گفت:

پولیس حق ندارد دانش‌آموزان افغانستانی ما  را دستگیر بکند، بیشتر این دانش‌آموزان از مکاتب خصوصی افغانستانی دستگیر می‌شوند!)

نمی‌دانم دلیل اصلی دستگیری کودکان‌چیست،

آیا فقط پول هست؟

و یک‌ ترس و وحشت برای خانواده‌ها

که‌ مجبور شوند در طرح ۱۰۰میلیونی شرکت بکنند؟

این روزها بیشتر مردم ایران هم‌ دارند از جریان اخراج مهاجران حمایت می‌کنند و مثل یک بیماری واگیر خیلی سریع دارد پخش‌ می‌شود.

با این اوضاع وقتی به اطرافم می‌بینم احساس می‌کنم بیشتر مردم رفتارشان تغییر کرده است.

حتی در مترو جایی که یک‌ افغانستانی نشسته باشد و صندلی پهلویش خالی باشد، کسی‌ نمی‌شیند.

چندبار من شاهد این صحنه ها بودم.

نژادپرستی و طبقه‌بندی دارد به اوج خودش می‌رسد.

این ها تمامش کار دولت است!

دارند برای برخورد شدید مردم

با مهاجرین فضاسازی می‌کنند؛ نه تنها مهاجرین افغانستانی بلکه با پاکستانی‌ها هم اینگونه رفتار می‌شود.

گزارشی از اتحادیه آنارشیست های افغانستان و ایران