سُهیل عربی : دادخواهانِ نسلِ جدید امروز به شورش در زندان می اندیشند!

نمیدونم قلبم به خاطر خوابهام درد می گیره، یا خوابهام به خاطر قلبم دردناک میشه!

توی خوابهام همیشه ۲۸ فروردین ۹۳ تکرار میشه،گارد زندان میریزه ، اتاقمونُ داغون می کنه،عمو رضا( غلامرضا خسروی ) میگه من اتاقُ ترک نمی کنم، هر کس دلش می خواد بمونه و مقاومت کنه و هر کس هم دلش می خواد بره تو هواخوری ( تسلیم بشه)

به جز سه نفر همه میمونیم ، اتاق سه هم می مونه،بقیه اعضای  بند میرن تو هواخوری،به ما حمله می کنن ، کتک می خوریم،میندازنمون تو انفرادی، موهامونو میتراشن،چهار راه رو سرمون باز می کنن، سبیلامونو از وسط می تراشن، لختمون می کنن و بهمون می خندن …

بعد از چند روز پیجر میگه غلامرضا خسروی جهت اعزام به اجرای احکام!

اجرای حکم اعدامی که نقض شده بود ،

بعد اکثر هم اتاقیهامون تبعید میشن،ما که هنوز حکم نداریم می مونیم ،

ما تو اتاق مثل خونه خرابا نشستیم،دو تا از قهرمان‌های جریان موسوم به اصلاح طلب ( اما به واقع استمرار طلب)  مثل کسانی که اومدن غنیمت جنگی جمع کنن میریزن تو اتاق ما و هرچیز نسبتا به درد بخوری که تو اتاق مونده،از سه راهی برق، ظرف غذا و …میبرن

حتی بدون اینکه از ما اجازه بگیرن !

چیزایی که خیلی بهترشو تو اتاقهای بهتر از هتلشون دارن .

ما از بس داغدار و خونه خرابیم که حوصله نداریم بهشون اعتراض کنیم.

بزار ببرن ، از این وسایل عزیزتر هم اتاقیامون بودن که …

بعد میرم دادگاه

محکوم به اعدام میشم

بعد سلول و ملاقات آخر

هر چی داشتم رفت،هر کی باهام بود رفت ،

اما خودم برگشتم!

برگشتم و با آخرین توان جنگیدم

تنهای تنها

ده تا می خورم،صد تا میزنم

خسته نشدم

خستشون کردم

زخم شدم،اما جوانه هم زدم.

زخمها مرا تمام کرد،اما جوانه هایم آغاز می کنند.

ما نمی میریم،تقویت و تکثیر می شویم.

#دفاع_آخر

اما جوانه ها… !

بهمن ۱۴۰۱

زندان تهران بزرگ, تیپ شش، کوچه غربی،معروف به کوچه ی ” زن زندگی آزادی، جایی که تمام زندانی هایش در قیام‌های اخیر ( از شهریور ۱۴۰۱ به بعد_ پس از به قتل رسیدن ژینا )  بازداشت شده اند.

یکی از همبندی هایم،( جوانی  نوزده ساله ، زاده و بزرگ شده در رشت، دانشجو در تهران..) خواست که دقایقی در هواخوری با هم گپ بزنیم.

به هواخوری رفتیم،

گفت:

من و نزدیک به صد نفر از این بند و نزدیک به چهارصد نفر دیگر در بندهای این کوچه، می خواهیم شورش کنیم، می خواهیم در های زندان را بشکنیم، با زندانبانها و گارد بجنگیم و از زندان خارج شویم، همزمان تعدادی از دوستانمان هم از بیرون زندان اقدام می کنند .

نقشه خوبی داریم،می خواهیم نظرت را  بپرسیم، چون می دانیم که قبلا دو بار دیگر هم اینجا زندانی بودی و تجربه شورش در زندان هم داری…

این کار باعث می شود بقیه

زندانی‌ها در دیگر زندان‌ها هم به فکر شورش بیفتند و …

■■

این لحظات زیبا ترین لحظات زندگی ام بود ،خستگی سالها جنگیدن در این نبرد نابرابر که به ما تحمیل شد از تن و روانم در رفت …

درد ها را فراموش کردم و به آینده امیدوار شدم‌…

سالها پیش ، وقتی در بندی که اکثر زندانیانش سلبریتی های سیاسی بودند ، حرف از شورش و نا فرمانی می زدیم، ما را سرزنش می کردند،

سلبریتی هایی که عناوین و نامهایشان را دو تریلی هم نمی کشید، فقط به فکر رفاه شخصی و خوش گذرانی در زندان بودند، به فکر شام و نهار بهتر، موبایل جدید، تلوزیون و یخچال و مرخصی…

اما دادخواهان در بند نسل جدید  امروز به شورش در زندان می اندیشند،

ما در نسل خودمان اقلیتی در اقلیت بودیم،آنها در اکثریتند و این یعنی پیروزی…

■■

چند روز بعد از این گفتگو ، من به زندان گوهر دشت تبعید شدم و آن جوان و اکثر محبوسان در آن بندها آزاد شدند،

شک ندارم که شکنجه گران فهمیدند،این نسل را نمی توان محبوس کرد,

هر یک نفر کشته شه،هزار نفر پشتشه،

تکثیر میشه …

هر کس که زندانی بشه،قوی تر و با تجربه تر از پیش ادامه  خواهد داد…

با رویش ناگزیر جوانه ها چه می کنی؟؟؟؟؟

یازدهم اردیبهشت ۱۴۰۲

https://t.me/Soheil_Arabi645