حقوق برابر

حقوق برابر

نوشته: آلبرت پارسونز

ترجمه: س.ح

مدام در گوشمان این را می خوانیم که آزاد و برابر هستیم. اینکه هر راه مفری به طور یکسان برای همه باز است و همه می توانند به نوک قله صعود کنند. راه رسیدن به ثروت برای همه باز است. اینان سفسطه هایی هستند که ثروتمندان مدام به فقرا می دهند تا امید آنها را برانگیزند و آنها را با وضعیت نابسامان خود راضی سازند. این دکترین هم نادرست و هم احمقانه است. کسی آنقدر نمی تواند احمق باشد که فکر کند همه می توانند در اوج باشند، هرچند که این حق کامل اوست اگر که بتواند. همه می دانند که به دلیل ماهیت فعلی کارها، نه از هر ده نفر، یک نفر می تواند به آنجا برسد و نه یک دهم از آن تعداد پس از رسیدن به آنجا می توانند درآنجا بمانند. پس، همه این غوغاها در مورد هرکسی که حق کاملی برای صعود به قله ی توده ها را دارد به چه معناست، اگر که مقصود فقط این نیست که آن افرادی را که در زیر هستند را آرام کنند، پس آن افرادی که در قله هستند مادامی که بر روی دیگران ایستاده اند از امنیت و سکوت بیشتری برخوردار خواهند شد؟ فرض کنید برخی از آن افرادی که در زیر هستند به این نتیجه رسیده اند که از کمی دینامیت برای از بین بردن بار خود استفاده کنند، آیا در آن هنگام ممکن نیست که برخی از این جاه طلبان از آن پس به فکر راه های ایمن تری برای ارضای جاه طلبی هایشان بدون شکار خلقی بیچاره به عنوان زیرپایی برای بالارفتن شان باشند؟ اگر هرکسی، انسان فرومایه را یک زیرپایی انفجاری ببیند، از تلاش برای بهره برداری از او به عنوان یک زیرپایی برای بالابردن خودش دست خواهد کشید. باروت برای جهان اندکی آزادی به ارمغان آورد و دینامیت قدرتمندتر از باروت برای جهان بسیار بیشتر از آن به ارمغان خواهد آورد. هیچ کس حق ندارد حتی با پاگذاشتن روی انگشتان دیگری برای بالا کشیدن خود استفاده کند. دینامیت برابری ایجاد خواهد کرد. هر انسانی، یک جاه طلبی طبیعی و یک حق طبیعی برای صعود دارد، اما حق ندارد به بهای انسان دیگری صعود کند. کسانی که درک کافی برای دیدن هر روش دیگری برای کوهنوردی ندارند، بگذارید در یک سطح کم شیب بمانند، درآنجا فضای کافی وجود دارد. این خیال که هیچ کس در این دنیا نمی تواند بدون ایستادن بر گٌرده ی دیگری به تمام تجملات دست یابد، آنقدر بی اساس است که نمیتوان آن را بیش از این نگاه داشت. یک نفر حق ندارد به هر بهانه ای از سود کار دیگران زندگی خود را بگذراند. کسی که متکی بر آن چیزی باشد که انسان دیگری تولید می کند، روی آن مرد سوار است. مهم نیست که آن بهانه چه باشد، او به ناحق سوار است. انسان در زیر باید از بار کشیدن دست بکشد و دیگر فریب این خیال را نخورد که باید صبور باشد که شاید درآینده به نوک قله دست یابد. مرگ بر این چرندیات! هیچ کسی حق ندارد بر [کار] دیگری یک دقیقه زندگی خود را بگذراند با هردلیلی که باشد. دیگر فریب این شایدهای احمقانه، زودی زودها و کاسبی های آینده را نخورید.

  پی نوشت: آلبرت پارسونز یکی از هفت کارگر آنارشیستی بود که در تظاهرات مربوط به اعتصاب هشتاد هزار کارگر در شیکاگو و با مطالبه هشت ساعت کار در روز دوش تا دوش دویست هزار کارگر دیگر در سراسر ایالات متحده امریکا متهم به پرتاب بمب به پاسگاه پلیس شد و به اعدام محکوم شد و با خون آنها روز جهانی کارگر به عنوان برگی تکان دهنده از تاریخ مبارزه طبقاتی کارگران علیه بورژوازی جهانی به ثبت رسید تا کارگران جهان بدانند که تاریخ سرمایه داری با خون کارگران عجین یافته و می یابد. بدون مبارزه هیچ راهی میسر نبوده و نخواهد بود.