درباره نقاشی سوررئالیستی «سانتیاگو کِروسو»

نام نقاش : سانتیاگو کِروسو

ژانر : سوررئالیسم

توضیحات: در نقاشی کروسو بازیچه بودن زنان،کودکان،حیوانات، سالمندان و آدمیان خپل به مثابه ی هزاران زندگی در هراس روی بند سیرک گونه ای در دست طبقه ی حاکم سرمایه دار به تصویر در می آید که پلیس با چراغ قوه ای در دست به عنوان حافظ منافع بازی در جستجوی این بازیچه شوندگان با کُلتی در چشمانش قصد و نیت خود را آشکار می سازد.

س. ح

—————————————————————————-

“از اکتبر 1951 تا ژانویه 1953،اعضای گروه سوررئالیست در پاریس به طور منظم مقالات و جزوه هایی را برای انتشار به ‘لیبرتر’، روزنامه فدراسیون آنارشیستی می فرستادند. ربط اصلی آنها با فدراسیون در آن زمان، کمونیست لیبرتارین، ژرژ فونتنیس بود. در همین دوران برتون مقاله‌ی پر آب و تاب ‘برج درخشان’ را نوشت که به واکاوی ریشه های لیبرتارین سوررئالیسم می پرداخت: ‘سوررئالیسم در آغاز، دیرزمانی پیش از آنکه خود را تبیین کند، آن زمان که هنوز هیچ نبود مگر تداعی های آزاد افرادی که خودانگیخته و آزادانه محدودیت های اجتماعی و اخلاقی زمانه ی خود را نفی می کردند، در آینه ی سیاه آنارشیسم صورت بست.’ پس از گذشت سی سال و چندین خیانت، برتون دیگربار خودش را یک پارتیزان راه آنارشیسم معرفی کرد، نه آن آنارشیسم که ساده لوحانه به یک کاریکاتور مبدل شده است، بلکه’ آن آنارشیسمی که رفیق ما فونتنیس، آنرا ‘خود سوسیالیسم یا همانا اثبات دوباره شرافت انسانی(آزادی ما و نیز سعادت مندی ما) تعریف کرده است. ‘ علی رغم جدایی اش از فدراسیون در سال 1953،برتون هیچ گاه پل های پشت سرش را با لیبرتارین ها از بین نبرد و به همکاری با برخی از آباء فدراسیون ادامه داد. “

میشل لووی، ستاره صبحگاه، ترجمه رضا اسکندری

—————————————————————————-

” جذابیت برخی از نویسندگان رومانتیک و پسا-رومانتیک، کسانی مانند بورل، فلوبر،، بودلر، دامیه یا کوربه هم تنفر خودانگیخته شان از الگوی بورژوایی و تمایل شان به تمرد تمام و کمال از طبقه حاکم است که سلطه شان : ‘ زخمی است که باید مراقب بود تا گران بهاترین دستاوردهای تاریخ بشر را به تمامی از معنای خود تهی نسازد، زخمی که تنها به بدتر شدن و تنزل روزافزون شرایط بشری می انجامد، دیگر بستن این زخم کفایت نمی کند، بلکه روزی باید آهن تفته ای روی آن بگذاریم. “

میشل لووی، ستاره صبحگاه