پرچم سه رنگ شیر و خورشید نشان، نماینده ی نظرات اکثریت قاطع مردم ایران نمی باشد!

پَرچم سه رنگ شیروخورشید نشان، نماینده ی نظرات اکثریت قاطع مردم ایران نمی باشد!

دست از فریبکاری برداریم و اینگونه القاء نکنیم که گویا «پرچم سه رنگ (سبز-سفید-سرخ) شیرو خورشید نشان»، پرچم اکثریت قاطع مردم ساکن در جغرافیای سیاسی کنونی ایران می باشد. تاریخ واقعی و نه حُقنه ای حدود یکصد و هفتاد و چهار سال اخیر گواهی می دهد که هرگز چنین نبوده و نیست. این پرچم سه رنگ با نشان شیرهای گوناگونِ از جنسِ مُذکر از ابتدا تا کنون که برخی برای آن سَرو دَست شکسته و می شکنند و حتا حاضر هستند “جانِ خود را فدای آن کنند”، بدون کوچکترین تردیدی همواره نمادِ پادشاهان و طبقه ی حاکمه ی استثمارگر، مَرد سالار (زن ستیز)، اقتدارگرا، مُستبد – دیکتاتور،ِ فئودال و سرمایه دار بوده و می باشد و همواره مورد پذیرش و تصویب نمایندگانِ سیاسی و مُدافعین ریز و دُرشت آنان در مَجالس و پارلمان های غیر مردمی قرارگرفته است، مگر آنکه به دروغ مُدعی باشیم در تاریخ این سرزمین، پادشاهان و مجالس مربوط به آنان همگی آزادی خواه، برابری طلب و عدالت گُستر و دمکرات بوده و هر آنچه را که تصویب کرده اند – از جمله پَرچم – آراء اکثریت مردم استثمار شده و ستم کشیده بوده است. در یک جمله: این پرچم سه رنگ شیر و خورشید نشان؛ نماد و نماینده ی پادشاهان، چپاول گرانِ و استثمارکنندگان مرد سالار، همراه با سیاست های نابرابر اقتصادی- اجتماعی- فرهنگیِ کُل طبقه ی حاکمه بر علیه اکثریت قاطع مردم زحمتکش ساکن ایران بوده و همچنان ادامه دارد.

طبیعی است که هر فرد و جمعی می تواند پرچم و نشان مخصوص به خود را داشته باشد، ولی گُزینش هر پرچم و نشانی به عنوان نهاد و نماینده ی اکثریت قاطع مردم ساکن جغرافیای سیاسی ایران می بایستی در آینده، پس از سرنگونی دولت قرون وسطائی- فاشیستی حاکم (“جمهوری اسلامی ایران”) در «شوراهای کُنفدرال خود مدیریتی دمکراتیک» با حضور تمامی اقشارمردم زحمتکش مورد بررسی، تبادل نظر، پیشنهاد و سپس  مورد تأیید و تصویب قرار بگیرد و لاغیر.

قابل یادآوری است که پرچم های شاهنشاهی به این شکل که از زمان ناصرالدین شاه تا پایان حکومت پهلوی(حدود ۱۲۲۷ تا ۱۳۵۷ خورشیدی) وجود داشته است، هنوز در هیچیک از اعتراضات انقلابی جُنبشِ «زن – زندگی – آزادی» در درون کشور تبلیغ نشده و به اهتزاز در نیامده است.

چندین سَند درباره ی تاریخچه ی “پرچم سه رنگ با نشان شیرو خورشید” در دسترس می باشد اما برای آگاهی مخاطبین، این نوشته کوتاه را که به نظر می رسد به واقعیت نزدیک تر باشد، در اختیار شما قرار می دهیم.

بخش رسانه ای فدراسیون عصر آنارشیسم

####

۱- پرچم در زمان ناصرالدین شاه قاجار

میرزا محمدتقی‌ خان فراهانی (زاده ۱۱۸۶ خورشیدی) نخستین صدراعظم ایران ملقب به امیر کبیر در زمان ناصرالدین‌ شاه قاجار ( ۱۲۲۷ – ۱۲۳۰ خورشیدی )، دلبستگی ويژه‌ای به نادرشاه افشار داشت و به همين دلیل بود که پيوسته به ناصرالدين شاه توصيه می‌کرد شرح زندگی نادر را بخواند. اميرکبير همان رنگ‌های پرچم نادر را پذيرفت، اما دستور داد شکل پرچم بر خلاف شکلِ سه گوشه در زمان نادر شاه، مُستطيل باشد.

۲- پرچم در زمان مُظفرالدین شاه قاجار

با پيروزی جنبش مشروطه خواهی در إيران (۱۲۸۸ خورشیدی) و گردن نهادن مظفرالدين شاه به تشکيل پارلمان، “نمايندگان مردم” در مجلس‌های اول و دوم به کار تدوين قانون اساسی و مُتمم آن پرداختند. در اصل پنجم متمم قانون اساسی آمده بود: «الوان رسمی بيرق ايران، سبز و سفيد و سرخ و علامت شير و خورشيد است».

کاملن مشخّص است که نمايندگان در تصويب اين اصل، شتاب زده بوده ‌اند زيرا اشاره ‌ای به ترتيبِ قرار گرفتن رنگ‌ها، اُفقی يا عمودی بودن آنها و اينکه شير و خورشيد بر رویِ کدام يک از رنگ‌ها قرار بگيرد، ننموده بودند. همچنين درباره وجود يا نبود شمشير يا جهت شير، ذکری نشده بود. به نظر می‌رسد بخشی از عجله ی نمايندگان به دليل وجود شماری از روحانيان در پارلمان بوده که استفاده از تصوير را حرام می‌دانستند. نمايندگان نوانديش در توجيه رنگ‌های به کار رفته در پرچم به استدلالات دينی متوسل شدند، بدين ترتيب که می‌گفتند: رَنگ سبز، رنگ دلخواه پيامبر اسلام و رنگِ دين است، بنابراين پيشنهاد می‌شود رنگ سبز در بالای پرچم ملی ايران قرار گيرد. در مورد رنگ سفيد نيز به اين حقيقت تاريخی إستناد گردید که رنگ سفيد، رنگ مورد علاقه زَرتُشتيان است، اقليت دينی که چندهزار سال در ايران با صُلح و صفا زندگی کرده‌اند و اينکه رنگ سفيد نمادِ صلح، آشتی و پاکی است و لازم است در زير رنگ سبز قرار گيرد. در مورد رنگ سُرخ نيز با اشاره به ارزش خون شهيد در اسلام، به ويژه امام حُسين و جان باختگان انقلاب مشروطيت، به ضرورت پاسداشتِ خون شهيدان اشاره شده بود. وقتی نمايندگان روحانیت با اين استدلال‌ها مُجاب شده بودند، نوانديشان حاضر در مجلس، زمينه را مُساعد دیده و سخن را به موضوع نشانِ شير و خورشيد کشاندند و موضوع را اين گونه توجيه کردند که انقلاب مشروطيت در مُرداد ماه ( ۱۲۸۵ خورشیدی / آگوست ۱۹۰۶ ميلادی) يعنی در بُرج الأسد (شير) به پيروزی رسيد. از سوی ديگر چون بیشتر ايرانيان، مسلمان شيعه و پيرو علی هستند و اسدالله (شیرِ خُدا) نیز یکی از اَلقاب او است بنابراين، شير هَم نشانه ی مُرداد و هم نشانه ی امام اوّل شيعيان می باشد. در مورد خورشيد نيز چون انقلاب مشروطیت در ميانه ماهِ مرداد به پيروزی رسيده و خورشيد در اين روزها در اوج نيرومندی و گرمای خود قرار دارد، پيشنهاد گردید خورشيد را نيز بر پُشتِ شير سوار کُنند که اين شير و خورشيد هم نشانه ای از علی، هم نشانه ای از ماهِ مُرداد (أسَد) و هم نشانه ی چهاردهم مُرداد، يعنی روز پيروزی مشروطه‌خواهان باشد. و البته وقتی شير را نشانه پيشوای اول شیعیان علی بدانيم، لازم می شود شمشير ذوالفقار را نيز به دستِ او بدهيم. بدين ترتيب برای نخستین بار، “پرچم ملی ايران” به طور رسمی در قانون اساسی به‌عنوان نماد، “استقلال و حاکميت ملی” مطرح گردید.

۳- پرچم در زمان محمد رضا شاه پهلوی

در سال ۱۳۳۶ خورشیدی، “منوچهر اقبال” نخست وزير وقت، به پيشنهاد هيئتی مُتشکّل از نمايندگان وزارتخانه‌های خارجه، آموزش و پرورش و جنگ، طی بخش‌نامه‌ای اَبعاد و جزئيات ديگر پرچم را همراه با شیر و خورشید و تاج مشخص نمودند.

پژوهشگر و تنظیم کننده: هاسه – نیما گُلکار