آنچه در ندامتگاه تهران بزرگ میگذرد

۱_لخت کردن زندانیان به بهانه بازرسی به هنگام ورود یا بازگشت به زندان و مجبور کردن آنها به ده بار بشین پاشو رفتن.
۲_مورد ضرب و شتم و توهین قرار دادن زندانیانی که از لخت شدن و بشین پاشو رفتن امتناع می کنند و حتی انتقال به سلول انفرادی تنبیهی

۳_مورد تعرض جنسی قرار دادن زندانیان، به ویژه جوانان به بهانه بازرسی در بند توسط ارازل و اوباشی که به عنوان انتظامات بند انتخاب شده اند.
۴_ پارک کردن زندانیان( معمولا به مدت سه روز در زیر هشت .
پارک کردن یعنی زندانی هنگام ورود یا بازگشت به بند باید سه روز تا یک هفته در زیر هشت( جلوی دفتر نگهبان بماند و به هنگام رفتن به سرویس بهداشتی یکی از زندانیانی که به عنوان انتظامات انتخاب شده از بالای درب او را به هنگام مدفوع یا ادرار کردن نگاه می کند ، به این بهانه که مواد مخدر در مقعدش پنهان نکرده باشد ، این در حالی است که عمده مواد مخدر ( کیلو _کیلو) توسط خود ماموران زندان وارد می شود و یک زندانی نهایتا بتواند چند گرم برای مصرف شخصی وارد کند)
و البته اولا می توان با شیوه های مناسب بدون نقض کرامت انسانی و با وسایل ویژه این کار ، بازرسی را انجام داد و دوما باید مشکل مواد مخدر را به طور ریشه ای حل کرد .

پس ار ورود به بند، زندانی اگر پول نداشته باشد که به وکیل بند و مسئول اتاق باج دهد تا او را بی نوبت به اتاق بفرستند و تخت بخرد ، باید مدت زیادی کریدور خواب و سپس کف خواب و بعد سه ترک خواب و دو ترک خواب شود تا به حق خود، یعنی یک تخت در یکی از اتاقها برسد.
زندانیانی هستند که بیش از دو سال کریدورخوابی کرده اند، یعنی شب ساعت ده ، خواب اجباری کف راهرویی که هفتصد نفر با دمپایی های کثیف از ردی دست و پایشان تردد می کنند و چهار صبح بیدار باش و نماز اجباری ، در حالی که آب برای وضو و غسل نیست.
در این زندان هر روز بیش از دوازده ساعت قطع است و آب آشامیدنی رایگان و سالم وجود ندارد ، هر زندانی باید روزانه دو تا سه بتری آب برای آشامیدن و پخت و پز خریداری کند.
خوراک این زندان نیز مثل سایر زندان‌ها کم و بی کیفیت است و تقریبا غیر قابل خوردن،یعنی در صورت خوردن به دلیل روغن جامد زیاد، سنگ و گل در عدسی و خورش و کیفیت پایین مواد غذایی و عدم رعایت بهداشت حین پخت و پز ،خیلی زود افراد دچار بیماری های گوناگون می شوند.

به وفور یافت شدن مواد مخدر/ آسان بودن خرید ، فروش و مصرف اقسام روانگردان‌ها و مواد مخدر ، کمبود و در اکثر اوقات نبود کتاب ، روزنامه و دیگر امکانات فرهنگی، هیچ جایی را برای مطالعه در بند ها اختصاص نداده اند ، اما برای هر بند حسینیه ای بزرگتر از سیصد متر را اختصاص داده اند که شرکت در مراسم مذهبی برای زندانیان ( به جز ثروتمندان و قدرتمندان ) اجباری است.

رفتار خشن و توهین آمیز افسران نگهبان ، پاسیاران و گارد بازرسی، عدم رعایت بهداشت و کمبود دارو و دشواری در اعزامهای درمانی، گال ، شپش ، ساس ، موش و هزاران مشکل و بحران برای انسان های محبوس در جایی که ندامتگاه نامیده شده است.

سهیل عربی