چطور می‌توان خودکشی کرد؟!

چطور می‌توان خودکشی کرد؟!

«تنها یک مسئله جدی وجود دارد و آن هم خودکشی است»

آلبر کامو

درست در زمانی که یکی از بارزترین حقوق مان، حق خودکشی است چرا که دیگر کسانی ما را به فلسفه‌زدگی، بیهودگی محض و هر آن چیز دیگری که بلدند و دور از آن لحظه واقعی ماست، محکوم نمی‌کنند و حتا پس از اقدام با ما همدردی می‌کنند؛ درست در همین زمان و با همین شرایط، خودکشی امری‌ست ناممکن!

من داستانی دارم به نام «کلینیک خودکشی»، این داستان ماجرای فردی را نشان می‌دهد که در یک کلینیک برای خودکشی ثبت ‌نام می‌کند. برداشت او از خودکشی بخاطر فراهم بودن امکانات خودکشی، کاملاً دیگرگون می‌شود؛ او به این باور می‌رسد که دیگر نمی‌تواند خودش را بکشد زیرا قبلاً و در جریان ثبت نام در کلینیک و مراحلی که طی کرده، کشته شده است. کشته شده چرا که مرگش پذیرفته شده است. خودکشی دیگر حق او بود و دیگران با پذیرفتن آن، خود را در دادن این حق به او سهیم ‌ساختند. خود را در کشتن او سهیم ‌ساختند.

آوارگان بلخاب، آوارگان پنجشیر، زلزله‌زدگان خوست و پکتیکا؛ آنان تنها حقی که دارند همین حق خودکشی است و آنچه هم از انجام آن برای خود و عملی به سوی خود، ناتوان هستند خودکشی است؛ زلزله‌زدگان خوست و پکتیکا، آوارگان پنجشیر و آوارگان بلخاب کشته شده‌اند زیرا مرگ‌ شان پذیرفته‌ شده است.

در چنین شرایطی و چنین زمانی، خودکشی ناممکن است زیرا «خود»ی در کار نیست که عمل کشتن را انجام بدهد. این خواست جمعی است که فرد را می‌کشد. حتا اگرتنهای تنها در کوه‌های بلخاب و پنجشیر و روستاهای آوار و متروک خوست و پکتیکا، کسی دست به ماشه شود و خود را بزند، خودش این کار را نکرده است.

خودکشی امری است ناممکن چون هر کسی دلیل کامل و قابل قبولی برای دیگری دارد و نیز امکان قناعت ما از سوی او (فرد خودکُش)، وجود دارد. ظاهراً این تنها توافق جمعی در جهان ماست؛ مرگ حق است.

اما چه توافق و چه حق دروغینی!

در جهانی که حتا زمین‌لرزه، سیل‌ها، خشک‌سالی‌ها و… نتیجه اعمال دولت‌ها و کارخانه‌های شان است، چطور می‌توان گفت مرگ حق است و هرکس که می‌میرد به حق خود رسیده است. نه این‌‌ها دروغ هستند؛ باور نکن!

وقتی حرف از حق به میان می‌آید، حتماً حرفی از اراده خالص فردی و جمعی در میان است.

اتفاقاً، یکی از حقوقی که به دلیل افزایش نامنظم آن(تورم) از دست رفته است، همین حق مرگ است؛ ما در دوران تورم مرگ، دیگر بر اساس اَعمال خود، بی‌توجهی خود به بدن و بهداشت شخصی و خانوادگی و حتا خودکشی، نمی‌میریم.

خود و اراده‌اش، وجود ندارد و به همین دلیل توجه هم ندارد. خود، مصادره شده است؛ مثل هزاران چیز دیگر مثل خاک، آب؛ مثل کار، ساخت و ساز و شهر و شاهراه و خیابان و مرگ، به دست دولت مصادره و ضبط شده است.

ما به دلیل مصادره اموال و دارایی مردمی خود، امکانات مان را برای خودسازماندهی و اراده خودی از دست داده‌ایم. همه چیز به دولت تعلق دارد و ما می‌میریم چون هیچی دست خودمان نیست؛ مردمی که در متروپل، ساختمان غیر استندارد در آبادان رفت و آمد می‌کردند، به دلیل این که همه چیز به دست دولت بود، به این دلیل که نظارت بر استندارد بودن و نبودن به دولت تعلق داشت، کشته شدند. مردم کشته شدند زیرا دولت توجهی به وضع ساختمان نداشت؛ مرگ شان از سوی دولت پذیرفته شده بود. گفته شده بود؛ می‌میرند که بمیرند.

ما دیر زمانی است که مرگ مان با به وجود آمدن دولت‌ها، نیروی ویژه سرکوب و کنترل، بی‌توجی و شکنجه‌گاه، کارخانه‌های تولید سلاح و غیره، انواع بیماری‌های آزمایشگاهی، آلودگی هوا و گرم شدن زمین؛ پذیرفته شده است.

مثل همان شخصیت داخل داستان «کلینیک خودکشی» هستیم. کسی که همه امکانات خودکشی برایش فراهم شده بود و او در میان این همه امکان برای کشتن خود، پی برد که دیگر هرگز نمی‌تواند خود را بکشد.

ما هرگز نمی‌توانیم آنچنان که از مرگ طبیعی تصوری داریم، بمیریم؛ همه چیز برای کشتن ما مهیاست؛ ما فقط کشته می‌شویم.

ما نمی‌توانیم حتا خودکشی کنیم تا به دست خود مرده باشیم و این دلیلش روشن است و پرسشی مثل «”چرا نمی‌توان خودکشی کرد؟” یا “چرا خودکشی نمی‌کنیم؟”» مسئله بزرگی نیست؛ مسئله زمان ما این خواهد بود؛ «چطور می‌توان خودکشی کرد؟!».