«دولتِ خوب، دولت بَد» ، «سرمایه‌داریِ خوب، سرمایه‌داری بَد»

«دولتِ خوب، دولت بَد»

«سرمایه‌داریِ خوب، سرمایه‌داری بَد»

چپ اقتدارگرا و نظام سرمايه‌داری هردو دچار بُحران هستند كه عامل بحران خود نظام سرمايه‌داری و دولت‌گرایی است. چپ اقتدارگرا بحران مشروعيت دارد و حرف جديدی برای جامعه ندارد و وقتی می‌خواهد توليد محتوا كند يا بايد به شكل ناقص از آنارشيسم تغذيه كند يا از راست كه در هردو حالت، ديگر چپ مارکسیستی_لنینیستی نيست. بحران چپ اقتدارگرا ساختاری است و توان توليد محتوای مستقل ندارد و ماهيت انقلابی خود را نيز از دست داده است؛ همانطور كه ماهيت مبارزات جهانی خود و جذابيت خود اش را برای جوانان نيز از دست داده است.

در واقع بحران چپ اقتدارگرا هم فكری-تئوريك است (يعنی زايش فكری خود را از دست داده و توان توليد محتوای فكری ندارد) و هم عملی-پراتیک است ( یعنی آرمانگرايی و انقلابی‌ بودن خود را نیز از دست داده است)، و در نتیجه چپ اقتدارگرا ضرورت وجودی خود را از دست داده است و پرچم شعارهايش را، راست‌ها در دست گرفته‌اند. بنابراین، دوگانه ی چپ و راست به عنوان دو قطب متضاد، به دو قطب رقيب برای قدرت و سرمايه‌داری دولتی و خصوصی تبديل شده اند.

چپ اقتدارگرا برای بازتولید خود مجبور به کار جدی فکری و عملی است. اما کار جدی فکری (عملی بماند) می‌کند؟ نَه! و همچنان در سطح مانده و اگر متدی را استخراج کرده باز از کاربستش در جغرافیای موسوم به ایران امتناع دارد.

راست چطور؟ جدیداً با فرافکنی اوضاع بسیار بدتر راست به چپ دولت‌گرا توسط مدافعان نظام سرمایه‌داری بالاخص، مرکزگرایان/ پهلویست‌ها در لباس‌های متفاوت مواجه هستیم. اگر از نظر ما که خواهان جوامع آنارشیستی هستیم، چپ اقتدارگرا باید برای بازتولید خود تفکر جدی کند و از سطح کافه‌نشینی و تفکر ترجمه‌ای گذر نماید، راست همین حداقل‌ها را هم ندارد. راست تنها خواهان از بین بردن خودسازماندهی‌های مردمی و اجتماعی، غصب حرکت‌های سیاسی و در دست گرفتن هژمونی اعتراضات به دست خود است. راست خجالت می‌کشد که بیان بکند اما چیزی جز شعار «بازگشت» ندارد. هرچند چپ اقتدارگرا با مشارکت مستقیم مردم و رقم‌زدن سرنوشت خویشتن چنان ‌که مدّ نظر و مطلوب آنارشیست‌ها است زاویه دارد، اما راست اساساً خواهان زدودن جنبش‌های اجتماعی و حتی حرکت‌های صنفی است. بی محابا باید گفت که امکان اندیشه‌های نوین و مترقی در ساحت کاپیتالیسم حتی خنده‌دار است. راست‌ها خواهان سرکوب مجدد و عُمده ‌تر هستند. همدستی با رفُورمیست‌ها، نیروی امنیتی/ نظامی، سپاه و… به آن‌ها توّهم این را داده که نیروی غالب و توانمند عرصۀ مبارزات خواهند بود. آنها نمی‌دانند که مهره‌های اصلی در این جنگ عمومیت مردم هستند؛ ما از خواست و ارادۀ کورد و تورک و عرب و بلوچ و بیشمار جوامع متنوع سخن می‌گوییم که در مقابل پاک‌ کردن صورت مسئله به‌ جایِ حل ساختاری آن هستند. به هرحال کمونیست‌های اقتدارگرا نیز همانند عمومیت مردم و آزادیخواهان حقیقی در این زمینه در مقابل راست‌ها می باشند.

بخش رسانه‌ای فدراسیون عصرآنارشیسم

(بخشی از خودسازماندهی‌های فدراسیون عصرآنارشیسم)