دینی بودن امر دولت

سیستم (دولت) همواره نیازمند چیزی است که من آن را «دیگری بزرگ» می‌نامم. دیگری بزرگ این است که این «دست برتر»، این «دست خدایگانی» قادر و حلال مشکلاتتان است.

مهم نیست که این مشکل دعوای چند شخص باشد، چند جناح دولتی و غیردولتی باشد یا چندهویت کنار هم. دیگری بزرگ، این «دست برتر»، این «دست خدایگانی» قادر و حلال مشکلاتتان است. «عالم» و «قادر» و «مهربان» است پس خردمندانه باید به او ایمان آورد.

افق تفسیری دوگانۀ دولت_ملت یا جمهوری_سلطنت به همین سبب و تا همین حد مضحک است. در بهترین حالت با شعارهای خنده‌دار تعمیق و انکسار قدرت به واسطۀ واهی دموکراسی تفویضی و احزاب آزاد احساس می‌کند بحرانی را حل کرده.
سرچشمۀ این افق تفسیری از بافت دولت‌گرایی و عدم شناخت سازوکارهای پیچیدهٔ جامعه به عنوان یک موجود زنده است و این یعنی دوگانه‌ای را «اگر» بخواهیم مطرح بکنیم بهتر است جامعه‌گرایی_دولت‌گرایی یا شاید اقتدارگرایی_ضداقتدارگرایی باشد.

بحران نمایندگی در جغرافیای ایران بحران نیست، حاصل بلوغ فکری اجتماعی است که این بار نمی‌خواهد قدرت، اراده و اختیار خود را چنان سرسپرده‌ای به ارباب بدهد.

احزاب و سیاسیون! مؤمنانه این دیگری بزرگ، این «بت بزرگ» را بپرستید.

مطلب دریافتی از یک ایگوئیست