جنایتی به نام صندوق رای

اپوزیسیون با تکیه بر همان تکیه‌گاه پیشین نهاد قدرت (جمهوری اسلامی) رویۀ ساختمانی را می‌خواهد عوض کند که «وجود ندارد»‌. این‌ها دنباله‌رو همان ایده‌ای هستند که توان تولید نیروهای اجتماعی مترقی را در نسبتی مستقیم با برج‌وباروسازی می‌دید و برای خدمت به این ایده دست به توسعۀ آمرانه و استانداردسازی (بخوانید یکسان‌سازی)؟ انسان به اصطلاح ایرانی زد که از نتایج واضح آن فاشیسم، بحران‌های زیست‌بومی و حاشیه‌سازی در شهرهای مختلف بود.

شاید صورت‌بندی‌ معروفی که پیرامون مطالبۀ مالکیت در رسانه‌های مختلف تحلیلی؟ چپ و راست شنیده باشید چیزی شبیه به این باشد: «امروز موضوع و مطالبۀ مردم، حق مالکیت بر سرنوشت خود است.»؛ البته امیدوارم که فاشیست‌های دانشگاهی، ملل تورک و کورد و عرب و… را به قوم تقلیل ندهند و همچنین بلوچ و سیستانی را دورریز مردم حساب نکرده و اساساً در دستگاه محاسباتیشان راه دهند؛ این که تبعات نادیده‌انگاری ملت‌هایی به این عیانی باعث نشود که فی‌المثل، عموم دگرباشان و دگراندیشان را (هم بالعمد) نبینند هم جای خود دارد.
گفتمانشان زادۀ هویت ایده‌آل موهومی ست که از زیر خرابه‌های تاریخ فاتحان بیرون کشیده‌اند و در شکل و شمایل مختلف با ساختارهای مرکزگرایانه و با دوگانه‌های جعلی پادشاهی و جمهوری عرضه می‌کنند و خواهان استحالۀ عمومی مردم در این هویت هستند.
حقیقتاً قوم‌گرا و قبلیه‌گرا شایستۀ سیستمی است که زبان و هویتی را بر دیگری به نحوی از انحا مرجح کند. انگار یک شأن و منزلت هویتی در زندانبانی از هویت‌های دیگر باشد.
از این‌ها گذشته اما «حق مالکیت بر سرنوشت خود» یعنی چه؟
در تعریف گزارۀ قبلی شاید از دخالت «تکثر» در «امر سیاسی»(؟) حرف بزنند، شاید به اعلامیه‌های مورد فخر دول غربی اشاره کنند و… اما باز هم این‌ها شفاف و واضح نیست و اساساً مخدوش‌کردن صورت مسئله و نهایتاً برچسب‌زدن و فروش کالامفهوم به نام خواست و ارادۀ مردمی است.
بیایید همین ترم‌های قشنگ راست‌های مهربان را که می‌خواهند «حقوق» مردم را به آن‌ها یاد و سپس بازپس بدهند، (چنان زبان که با مرحمت می‌خواهند به ما اجازه بدهند زبان خود را در دیار خود یاد بگیریم!) از چشم «عموم» مردم ساکن جغرافیای موسوم به ایران ببینیم.

ملت‌های ایران با دقتی ستودنی پی برده‌اند که دموکراسی تفویضی، در هم‌زیستی ساکنان مولتی‌ناسیون جغرافیای به اصطلاح ایران پاسخگو نیست زیرا اساساً حتی دموکراسی مستقیم نیز پاسخگوی بحث «مالکیت» و منافع «دیگری» نیست.
بارها از زبان مردم شنیده‌ایم که: «این‌ها بروند که یکی دیگر بیاید؟» مشکل مردم دقیقاً با ذات حاکمیت است، با ذات فرمان‌فرمایی دیگری (با نام حاکمیت هرچند به اصطلاح دموکراتیک) بر زمین و منابع خود است، با ذات فرودست‌سازی در زیر یوغ نهادهای مختلف، اعم از بازار تا دادگستری؟ و مذهب است. مردم با نمای بیرونی ساختمان مسئله‌ای ندارند زیرا ساختمانی در کار نیست.

به اصطلاح اپوزیسیون می‌داند که حتی مردم ناآشنا با نحوۀ خودگردانی جامعه‌ در جوامع ضداقتدارگرا (آنارشیسم) علاقه‌ای ندارند که رأی به قانونی (قانون اساسی) بدهند که اولاً مجهول است و ثانیا توسط دیگری تنظیم و تحمیل شده اما هنوز خود را برتر، الیت و جدای از مردم می‌بیند و به ردیف مردم نمی‌پیوندد؛ زیراکه منافع دارد…

ساکنان این جغرافیا در زمین صحیحی دست به بازی زده‌اند زیرا به تجربه دریافته‌اند که در نهایت از راه مالکیتشان بر زمین و صنایع سنگین، خودگردانیشان و ساخت جامعه‌ای خودسازمان‌یافته ممکن خواهد شد. از طرفی خواست مالکیت بر زمین و صنایع خود (نه چیزهای انتزاعی مانند سرنوشت!) آن‌چنان طبیعی و به حق است که خود جمهوری اسلامی هم مانده که با چگونه پروپاگاندایی این صدا را خفه کند.
عموم مردم غیرمرکزنشین به موضوع و مطالبۀ مشخصی دست پیدا کرده‌اند؛ این یعنی آزادسازی جغرافیای موسوم به ایران و حتی افغانستان از پیرامون شروع خواهد شد (بخوانید شده) زیرا مبارزه با سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران (طلبه و طالب) اگر جزء لاینفک زندگی یومیۀ این مردم نباشد که هست، بی تردید جزء لاینفک تجربۀ زیسته و حافظۀ جمعی آنان است.

مردم برخلاف اپوزیسیون ناکارآمد، همواره مدرن و پیشرو بوده و درجهت منافع خود گام برداشتند؛ تا آنجا که خودسازماندهی «دیگرگونگان» (با/از هرهویتی) با کمک دیگران (با/از هرهویتی) در جغرافیای موسوم به ایران، صورت‌بندی همیاری ملل به ملل را پیدا کرده، یعنی هرملت در جهت استقرار خواست خود در جغرافیای خود، به ملل دیگر، در برابر و برای برانداختن حکومت اسلامی حاضر در صحنه، همیاری می‌رساند.

خواست برهم‌کنش ملل، روساخت این گفتمان جدید مردمی است. ایجاد ایده‌ها و مکاتب فکری مورد نیاز همواره از دامن مردم و برای رفع نیازهای روزآمد بوده، مردم متکثراند و برای ارج‌نهادن به تکثر و «پذیرش دیگری»، بجز دموکراسی مستقیم، خودگردانی داخلی و پافشاری بر مالکیت بر زمین و صنایع سنگین راه دیگری ممکن نیست.

پ.ن: چنان که با دیدگاه‌های آنارشیستی آشنایی دارید؛ واژه‌های ملت، دولت، حزب و از این قبیل لغات، همه ساخته شدۀ حاکمان هستند. به نظر ما «ملت» خطاب‌کردن یک جامعۀ انسانی با هویتی معلوم که همانند سایر جوامع انسانی تاریخ و فرهنگ پرشکوه خود را دارا است به این علت هیچ برتری‌ای بر واژۀ قوم که به گروه‌های خویشاوندی و کوچک‌تر گفته می شود ندارد که آن لغت هم نهایتاً با «دولت_ملت‌سازی» برای سرکوب همین جامعه استفاده خواهد شد. شایسته است ما آنارشیست‌ها تمام این واژه‌های سیستماتیک را لغو کنیم. شاید بشود به‌جای ملل از لغاتی دیگر استفاده کرد مانند جوامع، مردمان و… (و در صورت فرد فی‌المثل جامعه عرب و مردم عرب). امیدواریم در پیداکردن همسان‌واژه‌ای آنارشیستی که بار دولتی نداشته باشد، پیشنهادهای خود را ضمیمه کنید.

نه بد می‌خوایم نه بدتر
نه پارلمان نه رهبر
شورا به جای دولت
نه ملیت نه قدرت

بخش رسانه‌ای اتحادیۀ آنارشیست‌های افغانستان و ایران
(بخشی از خودسازماندهی‌های فدراسیون عصرآنارشیسم)