از توهین لفظی تا شلیک بر سینه‌ای پناهجویان افغانستان توسط نظامیان کشورهای همسایه

از زمان سقوط جمهوریت و روی کار آمدن امارت اسلامی شهروندان افغانستان اعم از فعالین معدنی، خبرنگاران، فعالین حقوق زن، ورزشکاران، هنرمندان و آزاد اندیشان مجبور به ترک وطن شدند و به مهاجرت به کشور های اقصا نقاط جهان به خصوص به ایران و پاکستان روی آوردند.

با روی کار آمدن امارت اسلامی زن ها و جوانان همه شغل های خود را از دست دادند. فقر و بیکاری و ترور های هدف‌مند هر روز تشدید پیدا کرده است.
بناً خبرنگاران، فعالین مدنی، فعالین حقوق زن، ورزشکاران، هنرمندان و آزاد اندیشان در افغانستان احساس مصئونیت نمی‌‌کنند و مجبور هستند که تن به مهاجرت نا خواسته بدهند و ترک خانه و کاشانه کنند.

من روزانه با جوانانی زیادی اعم از خبرنگار، هنرمندان، فعالین حقوق زن، فعالین مدنی، ورزشکاران و آزاد اندیشان در تماس هستم، همه نگرانند و با ترس و نگرانی شب و روز خود را می‌گذرانند. متاسفانه این جوانان نگران جان خود هستند هیچ امیدی برای یک آینده‌ی بهتر و روشن ندارند. به همین خاطر تصمیم گرفته اند که تن به مهاجرت بدهند چون واقعن جان شان در خطر است و امکان دارد که در آینده ها ترور شوند.

متاسفانه این جوانان هیچ گزینه‌ی به جز کشور ایران و پاکستان برای مهاجرت ندارند. این کشور ها هم برخورد شان نسبت به مهاجرین بدتر از طالب و هر تروریست دیگری است. پولیس کشور ایران اصلن بر خورد انسانی با مهاجرین ندارد. مهاجرین را توهین و تحقیر کرده, لت و کوب نیز می‌کنند.

ده روز پیش خواهرم با برادرم و خانم برادرم و برادر زاده‌ام گیسو جان که سه ماهه است, راهی ایران شدند.
متاسفانه پولیس بی رحم ایران سر موتر حامل اینها در حال رفتار فیر می‌کند و گلوله‌ی پولیس ایران به لاستیک موتر حامل آنها اصابت کرده, باعث می‌شود تا موتر بعد از چند ملاق چپه شود, که در نتیجه آن چند تن از مسافران بشمول خواهرم و خانم برادرم زخمی شدند. رژیم تروریست و خونخوار آخوندی ایران حتا اجازه ندادند که آنها در شفاخانه بستر شوند. در نهایت آنها را به اردوگاه می‌فرستند و سپس رد مرز شان می‌کنند.
به گفته‌‌ی یکی از رفقایم: چنین یک رویدادی دقیقا دو سه هفته قبل در خاکِ ایران به وقوع پیوست که در آن جمع یکی از دوستان منم بود. دولت‌ ایران غیر ازینکه برخورد شان با مهاجرین و پناهجویان افغانستان در این‌ اواخر تندتر شده, از خیلی قدیم‌ها برخورد نه چندان خوبی حتا می‌توان گفت وحشیانه برخورد می‌کردند, که در این رابطه گزارشات زیادی حاکی از جنایات دولت ایران در برابر مهاجرین افغانستان به نشر رسیده است.

در همین حال دولت پاکستان هم از اینگونه ظلم و ستم در برابر مهاجرین افغانستانی به دور نمانده است. فوج پاکستان تا می‌توانند با مشت و لگد بر سر و کمر مهاجرین افغانستان در مرز‌های بین این دو کشور (تورخم و سپین‌بولدک) می‌کوبند, با لحن تند و تحقیر آمیزبرخورد می‌کنند.
التبه این در حالیست که, مهاجرین علاوه بر این‌که از زیر مشت و لگد گرفته تا شلیک تفنگ نظامیان دو کشور همسایه می‌گذرند, باید هر کدام اینها در خاک خود نخست یک ضربه‌ را از قنداق تفنگ طالبان نیز تجربه کنند.
دولت پاکستان در ظاهر یعنی در رسانه‌ها ادعای همکاری با کشور افغانستان را می‌کنند, اما در اصل بی‌نهایت در تلاش جلوگیری از ورود مهاجرین به کشور شان استند.
دولت پاکستان از شیوه‌های گوناگون می‌خواهد گلوی مهاجر و پناهجوی افغانستانی را خفه کند, مثلا مسدود کردن درواز‌های مرزی شان را, بعد وضع کردن شرط و شروط‌های عجیب غریب با صدها نوع توهین و تحقیر, همچنان مهاجرین زیادی را با اطلاع طالبان از نقاط مختلف پاکستان به شکل مخفیانه بازداشت کرده اند.
به همین منوال با آمد آمد افغانستانی‌ها به پاکستان قیمتی هم به اوج خود رسیده است, از قیمت اجناس تا غذا, کرایه‌ی خانه و هوتل‌ها هم خیلی بالا رفته است. که خیلی از مهاجرین چون توان پرداخت کرایه و دیگر موارد مالی را نداشتند مجبور به ترک پاکستان شده دوباره به سرزمین پر از وحشت خویش برگشتند. اکثریت از دوستان باوجود که در معرض خطر قرار دارند, به دلیل قیمتی در پاکستان نمی‌آیند.
بناً, از چنین برخوردهای دولت‌ پاکستان به وضاحت فهمیده می‌شود که مانع ورود مهاجرین به کشور شان استند.

اما اینجا ملت ها مقصر نیستند. مقصر اصلی دولت ها هستند که بخاطر منافع و بقای حکومت شان چنین ظلم ها را بر مردم روا می‌دارند. بقول روسو قدرت ذاتن فساد آور است.
نه به جنگ, نه به قدرت, نه به مرز!

بهکوش