برخی از شاخه های فکریِ موجود در فدراسیون عصر آنارشیسم

برخی از شاخه های فکریِ موجود در فدراسیون عصر آنارشیسم

نوشته ی: تضاد

آنارشیسم:

آنارشیسم هیچ گاه یک ایدئولوژی نبوده، و نیست؛ آنارشیسم یک ایده برای زندگی جمعی، بدون در زیر سلطه، قدرت و اقتدار و اشکال گوناگون بردگی قرار گرفتن، و ساخت جامعه ای، آزاد و برابر، که دو شرط برای عدالت اجتماعی هستند بوده است.

آزادی در آنارشیسم، نه به معنای لیبرال آن که میگویید آزادی و امکانات نامحدود برای عده ای محدود، که دارا و ثروت مند هستند، و نه برابری کمونیستی، که در غالب رنگ سرخ، طبقات جدید را تشکیل میدهند و با ادعای عدالتی پوچ و حکومت کارگری، آزادی خواهان را زندان و کارگران را سرکوب میکند، و جامعه ای با انسان های تک ساحتی و فاقد تفاوت و خلاقیت میسازد و باعث نابودی یگانگی و تفاوت هر انسان میشود.

آزادی در آنارشیسم به معنای آزادی بی قید و شرط در زندگی شخصی و خصوصی است، تا جایی که به آزادی ها و حقوق شخص و افراد دیگر صدمه ای وارد نکند؛ و همچنین آزاد و خودمختار بودن اجتماعات و گروه ها، از سلطه و تسلط باقی اجتماع ها و گروه های دیگر است تا جای که به آزادی و حقوق دیگر گروه ها و اجتماعات صدمه و لطمه ای وارد نکند.

برابری در آنارشیسم به معنای آن هست که ما از بدو تولد باید فرصت های برابر و امکانات برابری برای رشد داشته باشیم؛ حالا میخواهد حق مسکن و تحصیل باشد، و یا حق درمان و استفاده از خدمات پزشکی. به بیانی دیگر خانواده، جنسیت، نژاد و غیره و غیره نباید تفاوتی بین ما ایجاد کند، در بهره گیری و حق استفاده از خدمات و ثروت اجتماعی.

تنها با وجود این نوع آزادی و برابری است که ما میتوانیم در جامعه عدالت را به وجود بیاوریم.

جامعه ای با سازمان های کاربردی و داوطلبانه، که هر کس میتواند طبق علاقه و مهارت خودش در آن کار و یا خدمات انجام دهد و طبق نیاز خود از جامعه دریافت کند.

[پس ما آنارشیست ها عدالت را میخواهیم و عدالت، خارج از آزادی و برابری، تحقق پذیر نیست.]

دین و ایدئولوژی:

ایدئولوژی ها و ادیان، از تمام پیروان خود انسان های تک ساحتی، دگماتیسم، جزم اندیش و فاقد خلاقیت میسازند؛ انسان های که کور کورانه باور های اجتناب ناپذیر و در چهار چوب خود را دنبال میکنند و میخواهند دیگران را هم مانند خودشان شکل و فرم دهند.

ادیان از همان اوایل تاریخ، بهترین وسیله برای سرکوب و حکمرانی به مردم بوده اند؛ چرا که با توهم خدا، بهشت و جهنم خیالی دیگر سرکوب بیرونی به شکل عظیم نیاز نیست؛ چرا که انسان توسط عقاید و چهار چوب های خودش کنترل میشود.

امروز ما باید با ادیان و ایدئولوژی ها مبارزه کنیم؛ چه اشکال ذهنی آن که نیاز به آگاه سازی و افشاگری دارد، و چه نهاد و ارگان های اقتدار دینی و ایدئولوژی که فیلسوفان و عالمان دینی از طریق آن اعمال زور میکنند و جامعه را مسموم میکنند که نیاز به کنش و جواب مستقیم دارد.

امروز با آشکار شدن تمام و کمال چهره ادیان و اینکه جز ضرر، جهل و خونریزی چیزی به جامعه نمیدهند، تمام آن ارتجاعیون که در پشت نقاب انقلابی تبلیغ دین را میکنند محکوم هستند و باید جواب پس بدهند.

باید بگوییم[دین نهضت ارتجاع است.]

انقلاب و اصلاح:

ما آنارشیست ها، از همان ابتدا خواهان تحولات عظیم و انقلابی بوده ایم و هستیم و هیچ گاه با جنبش های ارتجاعی همسو نشده ایم، و همچنین از تحولات کوچک که باعث برداشته شدن مانعی از سر راه انقلاب شود چشم پوشی نمی کنیم، بلکه از هر تحول و جنبشی که ما را یک قدم به سوسیالیزه شدن ثروت اجتماعی و کسب آزادی های فردی نزدیک کند، حمایت میکنیم.

البته باید گفت برای کسب این خواسته ها، ما به هیچ وجه متوصل به قانون و خواهش از قدرتمندان نمی شویم، تا بلکه ذره ای از حق گرفته شده مان را باز پس دهند و ما را ساکت کنند؛ بلکه به رادیکال ترین حد ممکن اعتراض خود را به وضع موجود نشان میدهیم و ترس را در به جان دولت میندازیم، و همچنین بعد از تحقق یکی از خواسته هایمان به سراغ خواسته های دیگر میرویم و پیکار را ادامه میدهیم. به معنای دیگر پیکار و کنشگری ما آنارشیست ها تا زمان رسیدن به اجتماع بدون طبقه و عدالت خواه ادامه خواهد داشت.

مسئله قدرت:

ما آنارشیست ها خواهان نابودی تمام و کمال سازمان های اقتدار گرا هستیم که اعمال زور و اجبار میکنند و خواسته های خود را به طریق اشکال مختلف قدرت بر ما تحمیل میکنند؛ آنهایی را که بی فایده هستند به زباله دان تاریخ میفرستیم و سازمان های دیگر را با سازمان های افقی، دموکراتیک، کارا، مفید، داوطلبانه و انسانی جایگزین میکنیم.

در جامعه آنارشیستی قدرت وجود دارد اما آنقدر برابر و همگانی است که کسی نمیتواند بگویید قدرت و اقتداری فراتر از باقی مردم و اجتماع دارد؛ همانطور که کسی نمیتواند ادعای ثروتمندی بکند؛ چرا که دیگر همه در ثروت اجتماع برابر هستیم؛ و تمام اینها با وجود حیات دولت و سازمان های اقتدارگرا تحقق ناپذیر است.

جرم، زندان و نیروی پلیس:

پلیس (نیروی سرکوب) ضامن پایداری هر حکومتی است و جرم نیاز تایید نیروی پلیس است؛ با این وجود هر دولت و حکومتی نیاز به جرم و به بیان بهتر، تولید جرم دارد.

بخش اعظمی از جرایم امروز را جرایم مالی تشکیل میدهند که بخاطر جامعه طبقاتی و انباشت ثروت است، و بی شک قشر محروم برای گذر روزانه زندگی دست به جرم هایی نظیر دزدی، قاچاق و غیره و غیره میزند. پخش اعظم دیگر جرایم امروز، جرایم خشن و یا اخلاقی هست، که به خاطر آموزش غیر صحیح و نا برابر به وجود می آید. ریشه هر دو مورد در نظام سرمایه داری و جامعه طبقاتی است که باعث به وجود آمدن این جرایم و در نهایت باعث به وجود آوردن نیروی پلیس میشوند.

خود نیروی پلیس از قشر محروم و طبقات پایین جامعه به دست حکومت می آید و این شغل، نه نیاز به مهارت و یا دانشی خاصی، و فقط نیاز به انسانی با روحیه خشن دارد که بتواند باقی انسان ها را شکنجه و سرکوب کند که زحمت این را هم محیط طبقات پایین جامعه که به دست رژیم بورژوازی شکل گرفته است، کشیده است؛ و همچنین شخصی که در طبقات پایین جامعه زندگی و رشد کرده است، به خوبی با قوانین خیابان آشنا است و میداند که چطور میتواند با کمک نشان پلیس، خود جرم انجام دهد و یا از مجرمین اخاذی کند و غیره و غیره.

با این وجود طبقه نیروی سرکوب و پلیس، یعنی آن انسان هائی که در سنین کم توسط حکومت بورژوازی صدمه دیده اند و امروز از آن نگهداری میکنند و باعث جلوگیری از فروپاشی آن می شوند، خائن ترین طبقه هستند و بزرگ ترین و مهم ترین مانع بر سر انقلاب هستند که باید به روش خودشان از سر راه برشان داشت.

در جامعه آنارشیستی دیگر جرایم مالی وجود نخواهد داشت؛ یا بهتر بگوییم نمیتواند وجود داشته باشد، چرا که دیگر پول معنایی ندارد، کار برای همه هست، و هر کس طبق نیازش از جامعه دریافت خواهد کرد و از ثروت همگانی برخوردار خواهد شد. جرایم خشن و اخلاقی در جامعه آنارشیستی به مرور کاسته، و طی مدتی با آموزش برابر و همگانی، از بین خواهد رفت. و برای جرم های اخلاقی پیش و پا افتاده دیگر نیاز به نیروی پلیس نیست و خود مردم با آن برخورد خواهند کرد و مجرم های هم هستند که نیاز به درمان دارند و نه زندان، که با درمان و خدمات پزشکی میتوانند به جامعه باز گردند؛ و به زندان رفتن مجرمی در طول تاریخ تا به امروز موجب از بین رفتن و یا کاهش جرم نشده است و فقط مجرم های تازه کاری را تحویل و مجرمین حرفه ای به جامعه باز پس داده است.

عصیان:

آن چیزی که من از آنارشیسم برداشت میکنم، عصیان و مبارزه تمام نشدنی تا زمان حیات هرگونه بی عدالتی است.

آنارشیسم را نمیتوان با دست این یا آن شخص، این یا آن حزب به وجود آورد، بلکه باید خود ما مردم عادی که خواهان عدالت هستیم در ساخت آن تلاش کنیم و به آن تحقق ببخشیم.

آنارشی را نمیتوان با سر تسلیم فرود آوردن بر ظالم و صاحبان اقتدار به دست آورد، بلکه باید برای رسیدن به چنین جامعه ای برای آن مبارزه کرد، و آگاهی به وجود آورد. آنارشی نه با کنش های منفعل و فردگرایانه و نه با سازمان های اقتدارگرا نمی توان ایجاد کرد و تحقق این جامعه، وابسته به سازمان های داوطلبانه ای است که با خرد جمعی مبارزه می کنند و در پی تحقق آنارشیسم هستند و نه به دست آوردن اقتدار و جایگاه سیاسی.

پی نوشت: من به گرایش خاصی تاکید ندارم و همه گرایشات نظیر جنبش های کارگری و سوسیالیستی، محیط زیست، فمینیسم، برابری های جنسیتی و آزادی های شخصی برایم به یک اندازه قابل اهمیت است.

اگر بخواهم بهتر بگویم گرایش به آنارکو میلیتانت دارم، اما از انجایی که فعلن شرایط و امکانش موجود نیست و نمیتوانم اینچنین فعالیتی داشته باشم، پس خود را هم فعلن نمی توانم آنارکو میلیتانت بخوانم و برای همین از نوشتن گرایش سر باز زده ام.