راهنمای مقابله‌ی معترضین با زخم گلوله

به شکل پی دی اف در اینجا دریافت کنید.

به شکل سند ماکروسافت در اینجا دریافت کنید.

شلیک گلوله در اعتراضات رو به افزایش است. این به این معنا نیست که باید ترسید. با این وجود، هرچقدر که نزاع سیاسی تشدید می‌شود، مراقبت و حفاظت از یکدیگر بیشتر اهمیت می‌یابد. خبر خوب این است که حتی اگر آموزش‌ پزشکی ندیده‌اید، کارهایی وجود دارد که با انجام دادن آن‌ها می‌توانید شانس زنده ماندن کسی را که در اطراف شما تیر خورده است افزایش دهید – چیزهای ساده‌ای از قبیل یافتن موقعیت نزدیک‌ترین مرکز تروما و خدمات اورژانسی. هرچند این موضوع ممکن است استرس‌زا باشد، اما راهنمای زیر می‌تواند شما را در راه نجات دادن جان افراد یاری کند.

در حالی که بسیاری از معترضین آموخته‌اند که چگونه درمقابل گاز اشک آور، اسپری فلفل، گلوله‌های لاستیکی، نارنجک‌های صوتی، ضربات باتوم و دستگیری مقاومت کنند، تعداد کمی از آن‌ها در حال حاضر برای واکنش نشان دادن به زخم‌های ناشی از اصابت گلوله آماده هستند. این راهنما برگرفته از تجربیات افرادیست که در جریان درگیری‌های سیاسی و اجتماعی شاهد تجربیاتی از این دست بوده‌اند.

اگرچه این متن از دانش عملی تعدادی از افراد با آموزش رسمی و تجربه خیابانی بهره می‌برد، اما توصیه‌های پزشکی آورده شده در آن حرفه‌ای نیست. این راهنما شامل اطلاعاتی است که عمدتاً برای پزشکان باتجربه که در خیابان حضور یافته‌اند مفید خواهد بود، با اینحال اکثرِ مطالب برای عموم خوانندگان قابل فهم است. هدف این راهنما این نیست که جای آموزش واقعی برای واکنش به اصابت گلوله و یا سایر مداخلات پزشکی را بگیرد. ما خوانندگان را تشویق می‌کنیم که در پی کسب آموزش‌های بیشتر، مهارت‌ها و ابزارهای حیاتی برای نجات زندگی افراد باشند. در این راهنما ابزارهای مختصری معرفی می‌شوند که بهتر است آن‌ها را برای امدادرسانی همراه خود داشته باشید، اما همچنین توضیح داده شده است که در نبود امکانات چه راهکارهای جایگزینی پیش روی شماست.

زخم گلوله چیست؟

زخم گلوله شامل جراحات آسیب‌زا و زخم‌های جدی به شکل سوراخ است. تأثیر آن بر بدن با توجه به نوع اسلحه، فاصله‌ی شلیک‌کننده و محل اصابت متفاوت است. بسته به اندازه و سرعت گلوله، شلیک گلوله می‌تواند آسیب‌های متفاوتی را وارد کند؛ آسیب‌هایی چون خونریزی شدید، آسیب ماهیچه و استخوان و نابودی اندام‌های بدن. جراحات حاصل از اصابت گلوله می‌توانند به اشکال غیرقابل انتظاری به بدن آسیب بزنند.

در حالی که کالیبر بعضی از مهمات ممکن است از بدن فرد عبور کند و جای ورود و خروجی به جا بگذارد که به راحتی قابل شناسایی است، کالیبرهای دیگر داخل بدن می‌چرخند یا کمانه می‌کند. این می‌تواند منجر به آسیب درونی بیشتر و نتایج غیرقابل‌پیشبینی‌تری شود.

فارغ از جزئیات متفاوت هر زخم، با جراحات وارده بر اثر گلوله به عنوان زخمی که زندگی فرد را تهدید می‌کند مواجه شوید. اگر یک شریان به خطر بیفتد، در عرض سه دقیقه فرد کل خون‌اش را از دست می‌دهد. اگر فرد نیمی از خون خود را از دست دهد، احتمال زنده ماندن به طور چشمگیری کاهش می‌یابد. این به شما بستگی دارد که چقدر سریع اقدام کنید.

مراقب باشید

در درجه‌ی اول توجه کنید که چه چیزی در اطرافتان در جریان است. تظاهرات خیابانی می‌توانند آشوبناک و پرسروصدا باشند. پلیس ممکن است از گاز اشک‌آور، نارنجک صوتی-نوری و دیگر اسلحه‌های پرسروصدا استفاده کند، در حالی که معترضین ممکن است آتش‌بازی به راه بیندازند، که صدایی مشابه شلیک گلوله داشته باشد. درعین شوکه بودن بخاطر سروصداهای بلند درون خیابان، تلاش کنید منبع صدا و نوع خطر احتمالیِ حاصل از آن را شناسایی کنید.

نسبت به موقعیت مکانیِ افرادی که آشکارا اسلحه گرم حمل می‌کنند و کسانی که حس می‌کنید ممکن است سلاح مخفی داشته باشد، آگاه باشید. مردم در تظاهرات از هردوجناح دوست و دشمن مورد اصابت گلوله قرار گرفته‌اند. اگر با گروه دوستان خود کار می‌کنید، می‌توانید یک نفر را به بررسی خطرات احتمالی بگمارید. به نوبت این نقش را برعهده بگیرید، به این ترتیب، تنها یک نفر از مسئولیت هوشیاری مداوم خسته نمی‌شود. در هر صورت، همه طرفین باید آگاه باشند، زیرا همه‌چیز می‌تواند به سرعت تغییر کند.

واضح و مختصر ارتباط برقرار کنید، به ویژه هنگامی که در حال توصیف افرادِ دارای سلاح گرم هستید. این می‌تواند به دیگران کمک کند تا در شرایط اضطراری، بدون اینکه رعب و وحشت بی‌دلیل پدید بیاید، به‌سرعت تصمیمات عقلانی بگیرند. بهتر است گزارش شما شامل تعداد احتمالی افراد، فعالیت و موقعیت آن‌ها، واحد نظامی مربوطه و زمان و تجهیزات ایشان باشد. مثلا: «سه نفر را دیدم که در حال حراست از ساختمان دولتی در تقاطع خیابان و کوچه بودند، احتمالا سپاهی بودند. ده دقیقه قبل آن‌ها را دیدم. دو نفر از آن‌ها شات‌گان داشتند، نفر سوم را نمی‌دانم».

آماده باشید

بیشترین کاری که می‌توانید برای مداوای زخم گلوله انجام دهید قبل از شلیک گلوله اتفاق می‌افتد.

قبل از تظاهرات

قبل از رفتن به تظاهرات، نیازهای امنیتی و سلامت دوستان و همراهان خود را ارزیابی کنید – از جمله امکان و تمایل برای تماس با خدمات اضطراری، که معمولاً با پلیس همراه است. آیا نیازهایی وجود دارد که باید قبل از رسیدن فرد به اورژانس رفع شود؟ تمایل دارید در صورت شرایط اضطراری یا جراحت، دوستانتان ابتدا با چه کسی تماس بگیرند؟

علاوه بر تحقیق درباره‌ی این که آیا پزشکان آموزش دیده در اطراف شما هستند یا خیر، مطمئن شوید که محل نزدیکترین اورژانس را می‌دانید – ترجیحاً یک مرکز که دارای مرکز تروما باشد. همه‌ی بیمارستان‌ها برای مقابله با زخم‌های تهدیدکننده مجهز نیستند. اگر بیمارستانی با مرکز تروما در اطراف شما وجود ندارد، حداقل موقعیت نزدیک‌ترین بیمارستان را بدانید. به هرحال آن‌ها باید بتوانند شرایط فرد مجروح را تثبیت کرده و وی را به بیمارستانی منتقل کنند که آمادگی مقابله با ترومای فیزیکی گسترده را دارد.

تجهیزات

اقلام متعددی وجود دارد که می‌توانید با خود حمل کنید تا در صورت تیراندازی مفید واقع شوند. تهیه یا ساخت یک کیت کمک‎های اولیه‌ی فردی (IFAK) می‌توادن یکی از این موارد باشد. کیت کمک‌های اولیه‌ی فردی شامل لوازم حیاتی برای نجات زندگی است که به شما کمک می‌کند خون‌ریزی را کنترل کنید و زخم‌های بزرگ را درمان کنید. این کیت معمولاً یک کیسه کوچک است که شامل مواردی مانند گاز استریل (معمولی یا هموستاتیک)، بانداژ کِشی، تجهیزات محافظتی شخصی (دستکش، ماسک) و شریان‌بند (تورنیکت) می‌باشد. به استثنای تجهیزات حفاظتی شخصی، که از شما و شخصِ مجروح در برابر عوامل بیماری‎زای منتقل‌شونده از طریق خون یا سایر بیماری‎های واگیردار محافظت می‌کند، همه این ابزارهای مداخله‌ای هدف یکسانی دارند: خون‌ریزی را در سریع‌ترین زمان ممکن بند می‌آورند.

گاز استریل بخش ابتدایی و حیاتیِ کیت کمک‌های اولیه فردی است. برای جذبِ خودنِ میتوان گاز استریل را مستقیم روی زخم داد. همچنین می‌توانید از آن برای «پک» داخل زخم بزرگ‌تر استفاده کنید. گاز استریل هموستاتیک، گاز استریلی است که آغشته به موادی شده که به سریع‌تر لخته شدن خون کمک می‌کند، این گاز برای موارد خون‌ریزی شدید حیاتی است.

بانداژ کِشی (که به آن بانداژ ace نیز می‌گویند) پوششی الاستیک با ولکرو یا گیره برای بستن است. زمانی که نگه داشتن فشار روی زخم برای توقف خونریزی کافی نیست، از بانداژ کِشی برای وارد کردن فشار قوی‌تر و مستمرتر به زخم استفاده می‌شود. دقت کنید که بانداژ کِشی را مستقیم روی زخم نگذارید، ابتدا گاز استریل را به شیوه‌ای که پیشتر توضیح داده شد روی زخم بگذارید، سپس آن را با بانداژ کِشی ببندید. مدل‌های متنوعی از بانداژ کِشی در بازار موجود است که می‌توانید جزئیات کار با آن‌ها را از طریق ویدئوهای موجود در اینترنت یا مسئول داروخانه جویا شوید.

شریان‌بند (تورنیکت) اساس کیت کمک‌های اولیه‌ی فردی است. اگر تنها می‌توانید یک ابزار مداخله با خود داشته باشید، روی شریان‌بندِ باکیفیت سرمایه‌گزاری کنید. هنگام خرید شریان‌بند، در صورت امکان بهتر است چیزی را بخرید که توسط کمیته مراقبت از تلفات مبارزه‌ی تاکتیکی تأیید شده باشد. این شریان‌بندها تحت آزمایش‌های موشکافانه‌ی پیش از تولید قرار گرفته‌اند و از طریق استفاده‌ی میدانی کاملاً بررسی شده‌اند. ما شریان‌بند CAT-7 را توصیه می‌کنیم. مراقب شریان‌بندهای تقلبی باشید. مدل‌های ارزانی در بازار موجود است که می‌تواند زیر فشار کارایی خود را از دست بدهد. می‌توانید شریان‌بند تقلبی را از طریق نداشتن مهر کارخانه، میله‌ی محوری نازک به جای میله‌ای مستحکم‌تر با برآمدگی‌ها تشخیص دهید.

شریان‌بند سمت راستی تقلبی است.

خوب است که نوار شریان‌بند را از قبل‌تر از سگگ آن عبور داده و حلقه‌ای بزرگ بسازید که موقع نیاز دست و پا را از داخل آن عبور دهید و در گرماگرم حادثه درگیر بستن سگگ آن نشوید. دقت کنید که شریان‌بند را باید بالاتر از محل زخم ببندید. سعی کنید پیش از استفاده از آن در خیابان، استفاده از آن را در خانه تمرین کنید. در صورت نبود امکانات می‌توانید به شکل زیر با بانداژ یا پارچه‌ی محکم و تکه‌ای میله یا چوب محکم یک شریان‌بند بسازید. دقت کنید که وجود میله‌ی محوری در شریان‌بند ضروری است.

در نهایت همراه خود ماژیک داشته باشد تا زمان بستن شریان‌بند یا اطلاعات دیگر را که لازم است کادر درمان درباره‌ی آن بداند، روی پوست فرد مجروح بنویسید.

بهتر است در صورت امکان هرفرد در حد توان خود وسایل کیت کمک‌های اولیه‌ی فردی یا فقط شریان‌بند یا ابزار ساخت آن را همراه خود داشته باشد تا در صورت نیاز دچار کمبود نشد. پیش از شرکت در تظاهرات به دوستان معتمد خود محل قرار دادن تجهیزات امداد خود را نشان دهید.

اگر تیراندازی شد

چندین اتفاق می تواند بلافاصله پس از تیراندازی رخ دهد. اگر پلیس در نزدیکی شما باشد و مداخله کند، این امکان وجود دارد که به سرعت کنترل اوضاع را از دست دهید. علیرغم نداشتن آموزش پزشکی، آن‌ها به طور معمول تلاش می‌کنند دور فرد مجروح را بگیرد و از مداخله‌ی درمانی پزشک‌ها و افراد دیگر جلوگیری می‌کنند. این معنی نیست که آن‌ها در پی مداوای فرد مجروح هستند. به هیچ عنوان نگذارید پلیس فرد مجروح را دوره کند یا او را با خود ببرد.

اگر وضعیت دچار هرج و مرج شود یا خطرناک به نظر برسد، حتی درصورت تماس با خدمات اورژانسی، ممکن است آمبولانس وارد منطقه نشود. ممکن است پلیس قبل از آوردن آمبولانس، زمان زیادی را صرف تلاش برای پاکسازی منطقه با گاز اشک‌آور یا سایر ابزار کند؛ حتی ممکن است آن‌ها به سادگی از رسیدن آمبولانس به شما جلوگیری کنند. در چنین شرایطی، بسته به شدت زخم، زنده ماندن ممکن است به فکر و عمل سریع بستگی داشته باشد. در این صورت، به غیر از خودتان برای مراقبت از مجروحان و سازماندهی خروج از محل، کسی را نخواهید داشت.

به طور مداوم آن‌چه را که در اطراف شما می‌گذرد، ارزیابی کنید. آیا هنوز تیراندازی صورت می‌گیرد؟ آیا ترافیک در منطقه وجود دارد؟ آیا افرادی از بغل شما برای فرار از تیراندازها و پلیس‌ها می‌دوند؟ اجازه ندهید وحشت، عجله و بی‌توجهی باعث مصائب دیگری شود.

گزینه‌های درمان فوری

این راه‌ها نمی‌تواند جایگزین آموزش پزشکی مناسب شود. با این حال، اگر یک کیت کمک‎های اولیه‌ی فردی یا شریان‌بند و درک اساسی در مورد چگونگی جلوگیری از خونریزی در بازو یا پا را داشته باشید، اقدام کردن بهتر از هیچ کاری نکردن خواهد بود.

اگر صدای تیراندازی آمد، سعی کنید وحشت نکنید. ابتدا به مکان امن‌تری بروید. در سیستم درمان تاکتیکی حوادث اضطراری، اولین قدم حفظ ایمنی در موقعیت است، بنابراین شما نیز به مجروحان اضافه نمی‌شوید. پوششی پیدا کنید که از پس آن بتوانید وضعیت را ارزیابی کنید. «پوشش» هر چیزی است که بتواند گلوله‌هایی را که به سمت شما می‌آید متوقف کند، که به شرایط و کالیبر سلاح بستگی دارد. یک دیوار آجری یا یک ماشین را می‌توانید در نظر بگیرید.

اگر تشخیص دادید کسی با گلوله مضروب شده و شما مجهز به وسایل امدادرسانی هستید، از امنیت نسبی موقعیت مطمئن شوید. زمانی که مطمئن شدید، با دوستان خود ارتباط برقرار کنید و بگویید که قصد انتقال به شخص آسیب‌دیده را دارید. در حالی که شخص را جابجا می‌کنید سوأل‌هایی از فرد مجروح بپرسید تا مشخص شود که چطور باید به او امداد رساند: «کجا تیر خورده‌ای؟» یا به سادگی «نامت چیست؟» اگر بتوانند به این سوأل‌ها پیش از رسیدگی درمانی شما پاسخ دهند، به این معنی است که راه تنفسی آن‌ها باز است و هشیار هستند و ممکن است اطلاعات کافی برای شروع آماده‌سازی تجهیزات خود به دست آورید.

اولین فکر شما احتمالاً این خواهد بود: «این مقدار خون خیلی زیاد است!» در ابتدا، ممکن است شما در شناسایی دقیق محل زخم مشکل داشته باشید، به خصوص اگر فرد لباس تیره یا آستین بلند داشته باشد. روی جراحت را به سرعت با قیچی تروما (قیچی‌های مخصوص برای برش سریع لباس) یا قیچی عادی ببرید. در کل، مهم است جراحت را در سطح پوست بتوانید ببینید تا مقیاس و گستره‌ی دقیق جراحت را تشخیص دهید.

بلافاصله به زخم فشار مستقیم وارد کنید. در حالت ایده‌آل، شما می توانید درحالی که دستکش به دست دارید از یک گاز استریل (ترجیحاً گاز هموستاتیک) استفاده کنید، اما در موارد اضطراری می‌توانید از یک پیراهن، تیشرت، روسری یا ماسک اضافی هم استفاده کنید. اگر خون از گاز استریل بیرون می‌زند، گاز استریلِ بیشتر یا لایه‌ی دیگر از لباس اضافه کنید و بیشتر فشار بیاورید. اگر نگه داشتن فشار مستقیم روی زخم خون‌ریزی را متوقف نمی‌کند، از بانداژ کِشی استفاده کنید. هرگز گاز استریل را از روی زخم برندارید – این کار می‌تواند منجر به مختل شدن لخته شدن خون شود. بانداژ الاستیک را محکم به دور قسمت آسیب‌دیده‌ی بدن بپیچید. این کار منجر به وارد آمدن فشار زیادی خواهد شد، البته نه آنقدر زیاد که گردش خون را مختل کند.

در موارد خونریزی مهلک، زمان عاملی حیاتی‌ست. اگر زخم روی دست یا پا است و می‌توانید مقدار زیادی خون ببینید، ممکن است انتخاب شما استفاده‌ی فوری از شریان‌بند باشد. برخلاف واردکردن فشار مستقیم با گاز استریل یا استفاده از بانداژ کِشی، که خونریزی را در محل زخم متوقف می‌کنند، شریان‌بند کل گردش خون را در عضو آسیب‌دیده متوقف می‌کند، به این معنا که باید تمام خونریزی را که از مرکز بدن دور و بعد از محل اعمال شریان‌بند است، متوقف کند. در صورت استفاده از شریان‌بند از روی لباس، سریعاً مطمئن شوید که آن را روی وسایل داخل جیب یا هر چیز دیگری که بتواند مانع فشار باشد، قرار نداده‌اید.

بسیاری گمان می‌کنند که محتمل است استفاده از شریان‌بند، به دلیل قطع جریان خون، به قطع عضو فرد مجروح منجر شود. با این حال، داده‌های جمع‌آوری‌شده از مناطق جنگی در سراسر جهان، درک عمومی از ایمنی شریان‌بند را تغییر داده است. اکنون شریان‌بندهای معتبر مانند CAT-7 به عنوان ابزار نجات زندگی بسیار کارآمد و ایمن شناخته می‌شوند که به ندرت منجر به آسیب طولانی‌مدت یا عوارض جانبی می‌شوند. اگر به طور صحیح مورد استفاده قرار بگیرند، نه فقط به عنوان «آخرین چاره»، که اولین خط مداخله مناسب محسوب می‌شوند.

برای راهنمای گام به گام مختصر استفاده از شریان‌بند، به پیوست مراجعه کنید.

برای استفاده از شریان‌بند CAT-7 خود را باز کنید و مطمئن شوید باند از داخل سگگ رد شده است و نوک قرمز آن به سمت داخل بدن است. سپس شریان‌بند را تا جایی که می‌توانید بالا ببرید، در حالی که اندام‌های تناسلی فرد را نیز در نظر می‌گیرید. اگر زخم به وضوح زیر زانو یا آرنج است، و به راحتی می‌توانید ببینید که هیچ زخمی بالاتر از آن اندام وجود ندارد، می توانید شریان‌بند را دقیقاً بالای آن مفاصل قرار دهید. زمانی که آن را به موقعیت مورد نظر منتقل کردید، آن را تا جای ممکن تنگ کنید. حتی اگر بتوانید یک انگشت زیر باند ببرید، به این معنا است که به اندازه‌ی کافی تنگ نشده است. «بند» را از طریق گیره میله بکشید و زمان بستن را با ماژیک بالای آن بنویسید. این فرایند درد زیادی برای فرد مجروح ایجاد می‌کند، البته بسته به موقعیت آن، درد آن احتمالاً کمتر از دردِ حاصل از زخم اولیه است. در صورت امکان موقع بستن شریان‌بند و پس از آن با فرد مجروح حرف بزنید.

قبل از استفاده از شریان‌بند، باید به طور ملموس دریابید که شریان‌بند چقدر باید محکم باشد تا مؤثر واقع شود. قبل از تظاهرات آن را بالای بازوی خود ببندید و آن را تا جایی که نبض را در مچ خود حس نکنید، تنگ کنید. این تمرین خوبی است برای دانستنِ اینکه فردی که مداوا می‌کنید چه حسی را تجربه می‌کند. جز زمانی که در حال درمان یک زخم واقعی هستید، شریان‌بند را بیش از چند ثانیه بسته نگه ندارید.

به محض این‌که خونریزی را متوقف کردید – با استفاده از فشار مستقیم، بانداژ کِشی یا شریان‌بند – به دنبال زخم‌‍‌های دیگر بگردید. همه قسمت‌های بدن را با دستان دستکش‌شده معاینه کنید. هنگام دست کشیدن روی بدن مرتباً دست‌های خود را از نظر آغشته شدن به خون بررسی کنید تا بلافاصله تشخیص دهید کدام قسمت از بدن آسیب دیده است. اگر فرد آسیب‌دیده لباس ضدآب به تن دارد ، حتماً آن لایه‌ها را برداشته یا از زیر آن معاینه را انجام دهید، زیرا کت بارانی یا شلوار بارانی می‌تواند خون را روی پوست نگه دارد و خونریزی اساسی را پنهان کند. اگر خونریزی اساسی در بازو یا پا پیدا کردید برای استفاده از شریان‌بند تعلل نکنید. معاینه را متوقف کنید، از فشار مستقیم، بانداژ کِشی یا شریان‌بند استفاده کنید و پس از کنترل خونریزی، معاینه را از سر بگیرید.

خونریزی‌هایی که در نواحی اتصالی قرار دارند (به عنوان مثال کشاله‌ی ران، باسن، نواحی کَپل و لگن، ناحیه‌ی زیر اتصال بازو به شانه، کمربند شانه و پایه گردن) می‌تواند توسط «پک کردن» زخم کنترل شود، که فشار مستقیمی به شریان یا ورید قطع شده وارد می‌کند. اگر در منطقه‌ای ناامن هستید یا اگر به امکانات بستن زخم مجهز نیستید، فشار مستقیم بر روی زخم، در حالت ایده آل با پد گاز استریل، می تواند برای شما زمان بخرد تا هنگامی که بتوانید مجروح را به پزشک برسانید.

در همین حین، برای کاهش سرعت خونریزی از فشار مستقیم استفاده کنید. اگر خونریزی مویرگی (آهسته و یکدست، رنگ قرمز روشن) یا وریدی (جریان ثابت، رنگ قرمز تیره) باشد، ممکن است بتوانید خون را با فشار مستقیم کنترل کنید. اگر خونریزی شریانی باشد (جریان جهشی یا تپشی، قرمز روشن)، فشار مستقیم کافی نخواهد بود – شما باید به شریان اصلی فشار وارد کنید. اگر زخم در ناحیه پا است، به وارد آوردن فشار در قسمت فوقانی ران، نزدیک ناحیه لگن فکر کنید – اما مراقب باشید. اگر در این ناحیه زخمی وجود دارد، سعی کنید در قسمت تحتانی شکم سمت راست فشار وارد کنید. اگر زخم در بازو است، سعی کنید به زیر بغل فشار وارد کنید. اگر خونریزی از ناحیه گردن است، سعی کنید به گردن عموماً در زیر نقطه خط فک فشار وارد کنید، بخاطر داشته باشید که فقط از یک طرف فشار وارد کنید. این کار را فقط در شرایط به شدن اضطراری انجام دهید، زیرا توان محدودی برای کنترل خونریزی دارد.

زخم هرجا که باشد، بعد از وارد کردنِ فشار، برای فهمیدن اینکه آیا خونریزی قطع شده است یا نه، فشار را متوقف نکنید و تا زمان رسیدن به پزشک و خدمات اورژانسی این کار را ادامه دهید.

اگر زخم در سینه باشد، پوشاندن زخم با دست دستکش‌دار (چیزی که هوا از آن عبور نکند) قابل قبول است، اما اعمال فشار زیاد می‌تواند سیستم تنفسی مجروح را مختل کند. زخم های قفسه سینه معمولاً با خونریزی کمتری روبرو هستند، اما خطر زیادی برای ورود هوا به حفره قفسه سینه وجود دارد و منجر به بالا رفتن فشار می‌شود که می‌تواند باعث از کار افتادن ریه شود. اگر زخم در تنه باشد – یعنی بین قفسه سینه و ناف – بیش از این که بلافاصله به پزشک یا سایر مراقبت‌های پزشکی حرفه‌ای‌تر ارجاع دهید، کمک دیگری از دستتان برنمی‌آید.

اگر توانستید خونریزی را کنترل کنید، باید فرد مجروح را برای رفتن به بیمارستان یا موقعیت دیگری که ممکن است در آن وسایلش توقیف شوند، آماده کنید. هر مورد بالقوه متهم‌کننده‌ای را از کوله‌پشتی، جیب و شخص آن‌ها بردارید. این‌ها را دور بریزید یا  به یک دوست مطمئن بدهید که بتواند آن‌ها را از صحنه دور کند.

زمانی که به کمک حرفه‌ای‌تر دست یافتید، گزارشی کوتاه از وضعیت مجروح بدهید. گزارش شما باید شامل نحوه‌ی مجروح شدن، جراحات ایجاد شده، علائم و درمان‌های انجام‌شده باشد. برای مثال: «از حدود دو بلوک دورتر با تفنگ مورد اصابت گلوله قرار گرفته است. در ناحیه‌ی پای چپ دو گلوله خورده است. دمای بدنش پایین است است و به نظر می‌رسد تنفسش کندتر از حالت طبیعی است. من یک شریان‌بند را بالاتر از محل زخم و کاملا محکم بسته‌ام و به نظر می‌رسد خونریزی متوقف شده است». اگر رسیدن به کمک حرفه‌ای زمان‌بر است، علائم یا چیزهای دیگری را که متوجه آن می‌شوید با ماژیک روی بازوی فرد مجروح بنویسید.

خروج از محل

گزینه‌های خود را برای خروج از محل بررسی کنید. آیا آمبولانس می‌تواند به شما کمک کند؟ هنگامی که برای آمبولانس تماس می گیرید، می‌توانید درخواست کنید که پلیس به طور همزمان مداخله نکند، هرچند ممکن است درخواست شما را نادیده بگیرند. اگر در گروهی که برای در تلاش برای کمک به فرد مجروح گرد هم آمده‌اند، تصمیم گرفتید با اورژانس تماس بگیرید، یک نفر را برای برقراری تماس و گزارش زخم و محل آن مشخص کنید و بقیه‌ی افراد در کمک به مجروح متمرکز بمانند.

اگر با ماشین به محل تظاهرات رفته‌اید، در صورتی که دسترسی به خیابان و جاده وجود دارد می‌توانید مجروح را با آن از محل خارج کنید. افراد دیگر احتمالاً مایل هستند در صورت تیراندازی کمک کنند. اگر خودتان نمی‌توانید بیمار را منتقل کنید، از افرادی که در اطرافتان هستند کمک بگیرید.

در بیمارستان

ممکن است قربانی تیراندازی را در بازداشتگاه محافظتی قرار دهند. اگر چنین اتفاقی بیفتد، نمی‌توانید دوست خود را در داخل سیستم بیمارستان موقعیت‌یابی کنید. اگر فرد بیهوش باشد و نتواند به کادر درمان بگوید با چه کسی تماس بگیرند، کارکنان سعی می‌کنند با یکی از اعضای خانواده تماس بگیرند. اگر وارد موقعیتی می‌شوید امکان دارد به شدت آسیب ببینید، می‌توانید با توضیح «تماس در موارد اضطراری» یک شماره اضطراری را با ماژیک بر روی پوست خود بنویسید.

در متن مبارزه طولانی‌مدت برای آزادی

هرچقدر که نزاع اجتماعی عمیق‌تر می‌شود، افراد بیشتر با خشونتی آشنا می‌شوند که حکومت از مدت‌ها قبل علیه اقلیت‌ها روا داشته است. این مسئله نباید ما را از کنش منصرف کند – بهتر است با این تهدیدات در کنار هم مواجه و سرشاخ شویم، تا این که تلاش کنیم پنهان شویم و آن‌ها ما را در انزوا گیر بیندازند. تعمیم مراقبت‌ها و کمک‌ها بخشی اساسی از ایمن ماندن در خیابان‌ها است، که به نوبه خود بخشی از ایجاد جوامع امن‌تر و در نهایت جهانی امن‌تر برای همه ما است.

هرچقدر که این موقعیت ترسناک باشد، شما تنها نیستید. همان عواملی که زندگی و جامعه‌ی ما را بی‌ثبات می‌کنند فرصتی را برای ما فراهم می‌کنند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و زندگی خود را به صورت جدیدی بازآفرینی کنیم. از همه کارهایی انجام دادید که بخشی از حرکت به سوی یک جهان بهتر باشید، متشکریم.

پیوست: نحوه‌ی استفاده از شریان‌بند

• موقعیت زخم را پیدا کنید.
• اگر زخم به وضوح روی دست یا پا است و می‌توانید خون زیادی ببینید، شریان‌بند را از روی لباس ببندید.
• مطمئن شوید نوک قرمز به سمت داخل بدن است. شریان‌بند را تا جای ممکن بالا ببندید. اگر زخم پایین‌تر از زانو یا آرنج است، شریان‌بند را بالای مفصل ببندید.
• بند را تا جای ممکن  بکشید و محکم کنید.
• میله‌ی محوری را بچرخانید تا جریان خون متوقف شود.
• زمان را علامت بزنید.
• به صحبت کردن با فرد مجروح ادامه دهید.

پیوست: محتویات کیت کمک‎های اولیه‌ی فردی (IFAK)

• شریان‌بند
• بانداژکشی
• گاز استریل (هموستاتیک یا معمولی)
• ماژیک
• دستکش و ماسک
• قیچی تیز

۱.  «پک» به معنای اعمال فشار مستقیم داخلی بر روی شریان قطع‌شده از طریق ایجاد فشار بر روی آن شریان با گاز استریل، پر کردن زخم با گاز استریل بیشتر، نگه داشتن فشار مستقیم هنگام پر شدن زخم و بستن آن با بانداژ است.

۲. ولکرو نوعی چسب پارچه‌ای است که پرز‌های آن باعث چسبیدن دو لایه پارچه بهم می‌شود. این نوع چسب در البسه نیز به کار برده می‌شود.

۳. Committee of Tactical Combat Casualty Care