رنج نامه و خاطرات آنارشیست ها در ایران – قسمت پنجم

همیشه این مسئله در ذهنم وجود داشته است که چرا عده ای که خود را صلح طلب معرفی میکنند خشونت سیستم علیه مردم را حملات تروریستی نمیشمارند اما اگر ما خشونت را بسمت سیستم برگردانیم ما را تروریست میخوانند، در حقیقت این عده بخشی از همین سیستم هستند، سیستم نیز از صلح صحبت میکند به این دلیل که میخواد استفاده از خشونت را تنها در انحصار خودش داشته باشد.

آری رفقای انقلابی که بسیاری از شما را نمیشناسم، زمانی که برای بدست آوردن بودجه جهت ادامه مبارزات چریکی از ثروت مندان سرقت کردیم ما را خشونت طلب و دزد خواندن اما هرگز نگفتند دزد واقعی آنیست که دارایی دارد و با نیازمند به اشتراک نمیگذارد، هرگز نگفتند خشونت واقعی بانک ها هستند که هر روز جامعه ما را با پول مورد تجاوز قرار میدهند، وقتی فاشیست ها و مسئولان رژیم ایران کشته شدند ما را تروریست خواندن ولی هرگز نگفتند تروریست واقعی آنیست که آزادی و برابری ما را کشته است، پس بگذار تا ادامه دهیم تا زمانی که دیگر اقتداری وجود نداشته باشد تا در بندمان کند.

در حالی که برای انجام عملیات های جدی تر و نیاز به بودجه بیشتر به فکر سرقت از یکی از مغازهای منطقه برژوا نشین مالی آباد شیراز بودم اما بیماری در یک ماه اخر حضور در شیراز من را از هرگونه عملیاتی بازداشته بود تا جایی که حتی فروش کتاب های ممنوعه را نیز متوقف کرده بودم، در این شرایط متوجه تحرکاتی در اطرافم نیز شده بودم که شروع آن از شب بازگشت به خانه از مغازه کوچکم در خیابان کوی زهرا شیراز آغاز شد زمانی که متوجه شدم بصورت نامحسوس مورد تعقیب شخصی هستم، که احتمال دادم یک نیروی اطلاعاتی باشد بسرعت با تغیر مسیر و رفتن به خیابان های دیگر پوششی ایجاد کردم تا مطمئن شوم که تحت تعقیب هستم و در صورت نیاز توانایی استراتژیک حمله را نیز داشته باشم، شخص مورد نظر مسیر انحرافی من را ادامه داد ولی به دلیل بیماری که داشتم فرار را به درگیری ترجیح دادم، سپس در اولین فرصت توسط تلفن همراه یکی از آشنایان با رفیق انقلابی در تهران تماس گرفتم و تا جایی که ممکن بود مسئله را شرح دادم، بسرعت جهت حفاظت از اطلاعات یادداشت ها را از بین بردم و با اتوبوس معمولی به سمت تهران حرکت کردم، در تهران با در نظر گیری نکات امنیتی یکدیگر را ملاقات کردیم و تصمیم بر این شد که با یکدیگر ایران را ترک کنیم.

آبتین پارسا ۲۳ نوامبر ۲۰۱۸