به یاد سهیل عربی و لوئیز میشل : قدرت در برابر من قدرتی ندارد چرا که من یک آنارشیست هستم

در مورد اساس کارِ جامعه ی آنارشیستی، کالین وارد در کتاب آنارشیسم این گونه می نویسد: “چهار اصل را می توان در نظریه ی آنارشیستی راجع به سازمان تشخیص داد: سازمان باید: ۱-داوطلبانه ۲-کارکردی ۳- موقت و ۴-کوچک باشد. داوطلبانه و کارکردی بودنشان دلایلی روشن دارد. اگر سازمان هایی ایجاد کنیم که عضویت در آن ها اجباری باشد و یا آن سازمان ها هدفمند نباشند، در راهِ آزادیِ فردی و مسئولیت پذیری گام برنداشته ایم. گروه ها این گرایش را دارند که پس از اتمام وظیفه ی خود کماکان به حیاتِ خویش ادامه دهند. آن ها باید کاملا موقتی باشند زیرا ماندگاریِ یکی از آن عواملی است هر سازمانی را به رکود وا می دارد، بقای آن برای افرادی منافع شخصی خواهد داشت، و به جای ایفای نقش واقعیِ خود به خدمت منافعِ صاحب منصبان در می آید. سرانجام، سازمان ها باید کوچک باشند، زیرا در گروه های کوچک و رودر رو گرایش به سلسله مراتب و بوروکراتیزه شدن، که ذاتِ همه ی سازمان هاست، کمتر مجالِ خودنمایی می یابد.
انتقادی که به آنارشیست ها می شود این مطلب است که با این آرمان نمیتوانند از جرم و جنایت جلوگیری کنند اما آن ها معتقدند که افراد سرکش را می توان در معرض فشار افکار عمومی قرار داد تا خود به خود و با درک مسائل تغییر کنند. آن ها با هیچ گونه اعمال زور بیش از این، مانند زندانی کردن و اعدام موافق نیستند. کروپاتکین می گوید: زندان ها دانشگاه جرم و جنایتند. تلاش آنارشیست ها در طول قرن بیستم باعث شدتا تغییرات فراوانی در نظام زندان هاانجام شود. آن ها می گویند: تسلط و استیلای دولتی، انسان را فاسد و هنجار گریز کرده و با از میان رفتنِ آن، جنایت کاهش خواهد یافت. دولت با به راه انداختنِ جنگ ها، بدترین تبهکاری را مرتکب می شود. آنارشیست ها معتقدند که تعقیبِ جرایم در جایی که جرم واقع می شود باید به سازمان هایی که خود به خود به وجود می آیند، واگذار شود. کروپاتکین می گوید، اگر سیستم موجودِ مزیتِ طبقه ای و توزیع ناعادلانه ی ثروتِ تولید شده با کار را، که موجد جرم است از میان برداریم نیازی به دادخواهی نخواهد بود. آنارشیسم حتی به سیاست های دولت در مورد مواد مخدر انتقاد می کند. اریکو مالاتسا معتقد است که باید محدودیت فروش و استفاده از کوکایین آزاد شود و قیمت آن ها پایین آماده و آن گاه کارزار تبلیغاتی بوجود بیاید و از مضرات آن برای مردم صحبت شود. در این صورت دیگر هیچ کس به سمتِ آن نخواهد رفت. آنارشیست ها معتقدند زندان باعث نشده میزان جرم و جنایت کاهش یابد و مجرم به جای مجازات باید مواظبت شود. ”

سهیل عربی زندانی آنارشیست در سی و یکم امین روز اعتصاب غذای خود و در روز اول اعتصاب غذای خود می نویسد :

اینجا بیان حقیقت ممنوع است اما من یک آنارشیست هستم و برای من ممنوعیت ممنوع است.

نمیتوانم ساکت باشم وقتی شکنجه شدن افرادی را که جرمی مرتکب نشده اند در اینجا میبینم، اینجا زندان اوین است جایی که آزاد اندیشان را مجازات میکنند

نگویید خاموش باش که در این گاه سکوت بزرگترین خیانت است.

فریاد من فقط برای نجات خودم نیست اعتصاب غذا کرده ام بلکه صدای مظلومیتمان را بشنوید میخواهم صدای تمام آزاد اندیشان محبوس باشم: منوچهر محمد علی، محمود بهشتی لنگرودی، علی شریعتی، یوسف عمادی، آرش صادقی، سوادا آغاسر و سایر دوستان در بند هفت انسان هایی که جرمشان دانستن و بیان حقیقت است.

ما توسط قضاتی محاکمه شده ایم که فاسد ترین انسان های روزگار اند

امروز اول مهر سومین سالی است که دخترم به مدرسه میرود و در کنارش نیستم، اعتصاب غذایم را خشک و تر کرده ام چون که دیگر نمیخواهم او در زندان مرا ببیند…

سهیل عربی بند ٧ زندان اوین

——–——————————————————

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم

The names and addresses that related to anarchism era website