انقلابی از جنس زندگی؛ مصاحبه با صالح مسلم

مطلب دریافتی - برگردان : وحید محمدی

شرحی بر متن: صالح مسلم محمد عضو ریاست مشترک حزب اتحاد دموکراتیک و شاخه‌ی مسلح آن یعنی یگان‌های مدافع خلق و یگان‌های مدافع زن به تاریخ ۱۰ نوامبر ۲۰۱۴ در دیدار خود از کشور هلند درباره‌ی رزم روژآوا برعلیه داعش و رشد و توسعه‌ی خودگردانی دموکراتیک در جریان انقلاب روژآوا سخنرانی‌ای به عمل آورد. مصاحبه‌ای که در اینجا می‌خوانید به‌توسط یوناس استال که پیش‌تر در خصوص فعالیت‌هایشان برای کمک به توفیق دیپلماسی روژآوا در متنی تحت عنوان “روژآوا، برآمدگاه جهان نوین”(۱) اشاره داشتم، در پی ارائه‌ی سخنرانی مذکور در بالا تهیه و تنظیم گشته است.

یوناس استال: در درس گفتار امروز خود روشن ساختید که مبارزه در روژآوا تنها برعلیه داعش نبوده؛ که مبارزه‌ای برای نوع خاصی از ایده سیاسی هم می‌باشد، یعنی مدل خودگردانی دموکراتیک؛ اما این مدل خودگردانی دموکراتیک که در قلب انقلاب روژآوا جای گرفته واقعاً چیست؟

صالح مسلم: دلیل آنچه ما امروز تحت حمله قرارگرفته‌ایم درواقع تلاش برای تثبیت این مدل دموکراتیک در مناطق خودمان است و از همین روی بسیاری از قدرت‌های منطقه‌ای و حکومتها مایل به مشاهدهی رشد بدیل دموکراتیک در روژآوا نیستند؛ چراکه آن‌ها از مدل ما ترسان‌اند. ما در میانه‌ی جنگ داخلی سوریه در منطقه‌ی روژآوا همراه با آشوری‌ها، ارمنی‌ها، مسیحیان و اکراد، کانتون های خودگردان را با کارکردی دموکراتیک بنانهاده و قرارداد اجتماعی خویش را با ساختاری کلکتیو(جمعی/اشتراکی) انگاشته‌ایم. ما کنسول مردمی با ۱۰۱ نماینده از تمامی کانتون ها را ساخته و تثبیت نموده‌ایم و در این راستا مدل صدارت مشترک بدین معنی که هر صدارت متشکل از یک عضو زن و یک عضو مرد است و نیز سهمیه حداقلی چهل‌درصدی از حضور هریک از جنسیت‌ها برای نمایندگی در تمامی فرامین اجرایی و در تمامی اشکال حیات عمومی و نمایندگی سیاسی را به‌پیش برده‌ایم. ذاتاً ما در حال پیشبرد یک دموکراسی فارغ از فرم حکومتی هستیم. این امر بدیلی ناب در منطقه‌ی طاعون‌زده به‌توسط درگیری نیروهای داخلی یعنی ارتش آزاد سوریه، رژیم اسد و دولت خود خوانده اسلامی می‌باشد.

طریق دیگر برای اشاره به مفهوم کنفدرالیسم دموکراتیک یا خودگردانی دموکراتیک، همانا دموکراسی رادیکال بوده، یعنی در آنجا که مردم در حرکت برای سازمان‌دهی خویش، برای دفاع از خود به طریق تشکیل ارتش خلق -همچون یگان‌های مدافع خلق (ی.پ.گ) و یگان‌های زنان (ی.پ.ژ)- می‌باشند. آن‌چنان‌که میگوئیم، ما در پی تحقق مدل خودمدیریتی و خودسازمانیابی بدون دخالت حکومت هستیم. برخی دیگر از مقوله خودمدیریتی در تئوری سخن میگویند، اما امر خودمدیریتی برای ما کاوش در انقلابی هرروزه است. زنان، مردان و تمامی لایه‌های اجتماعی ما هم‌اکنون سازمان‌یافته هستند و چرایی آنکه تا هم‌اکنون کوبانی سرپا ایستاده است نیز بدان دلیل است که ما چنان ساختاری را بنانهاده‌ایم.

یوناس استال: در درس گفتارهای شما کلماتی چون “دموکراسی”، “آزادی” و “انسانیت” اغلباً حضور می‌یابند. آیا امکان دارد ازنقطه‌نظر خودتان تفاوت‌های بنیادین بین دموکراسی کاپیتالیستی و آنچه که شما خودگردانی دموکراتیکاش مینامید را شرح دهید؟

صالح مسلم: همگان می‌دانند که چگونه کاپیتالیسم برای آراء بازی می‌کند؛ یعنی این یک بازی برای انتخابات است. در بسیاری از نقاط، انتخابات پارلمانی تنها برای پروپاگاندا بوده، چراکه آن‌ها درنهایت منتهی می‌گردند به منافع یک فرد رأی‌دهنده، اما خودگردانی دموکراتیک طولانی‌مدت را در برگرفته و در باب فهم مردم و تلاششان برای حقشان می‌باشد. به همراه کردن جامعه برای سیاسی گشتن، هدفِ بنا نهادن خودگردانی دموکراتیک است. در اروپا شما جامعه‌ای را خواهید یافت که سیاسی نیست و احزاب سیاسی در پی اقناع منافع فردی‌اند. دموکراسی واقعی اساساً بر جامعه‌ای سیاسی بنا خواهد گردید. اگر شما هم‌اکنون به کوبانی بروید و با رزمندگان یگان‌های مدافع خلق و یگان‌های مدافع زنان دیدار کنید، خواهید دریافت که آن‌ها می‌دانند دقیقاً برای چه و چرا مبارزه می‌کنند. آن‌ها در پی پول و منافع در آنجا نیستند، که برای ارزش‌های پایه‌ای که همزمان آن را عملی می‌نمایند در آنجا حضور دارند و از همین روی تناقضی نیست بین آنچه که آن‌ها عمل می‌کنند و آنچه آن‌ها بیان می‌دارند.

یوناس استال: اما چه چیز می‌تواند یک جامعه را تا آن سطح از فهم و درک سیاسی سازد؟

صالح مسلح: شما باید بیست چهار ساعت شبانه‌روز را مطالعه کنید تا چگونه مباحثه کردن و تصمیم‌گیری جمعی را بیاموزید. شما باید تمامی ایده‌ها مبنی بر صبر برای ظهور رهبر در جهت شرح آنچه که مردمان باید انجام دهند را پس بزنید و در مقابل چگونگی خودمدیرتی عملیِ کلکتیو را تمرین کنید. زمانهایی که امور با حقایق هرروزه همگی ما را نگران سازند، تمامی آن‌ها باید شرح داده‌شده، موردانتقاد قرارگرفته و اجتماعاً به میان گذارده شوند و این از ژئوپلیتیک منطقه‌ای تا ارزش‌های انسانی را در برگرفته و حقایق به‌صورت کمونال موردبحث واقع می‌شوند. باید تحصیلات کلکتیو آن‌چنان باشد که بفهمیم ما که هستیم، چرا حضور قاطعانه در برابر دشمن یافته و برای چه میرزمیم.

یوناس استال: در اجتماعی که در آن جنگ بوده و بحران ارزش‌های انسانی وجود دارد، آموزگار کیست؟

صالح مسلم: مردم خودشان همدیگر را آموزش می‌دهند. وقتی شما ده نفر را در کنار همدیگر قرار داده و از آن‌ها در باب راه‌حل برای یک مسئله یا پیشنهاد طرح مسئله را می‌پرسید، ایشان به‌صورت کلکتیو (جمعی/اشتراکی) به دنبال پاسخ خواهند بود. من باور دارم که از این طریق ایشان می‌توانند مورد صحیح را بیابند و این مباحثات کلکتیو ایشان را سیاسی خواهد ساخت.

یوناس استال: در خصوص قلب (ماهیت) خودگردانی دموکراتیک که در خود مدلی مجمع گونه است چه میگوئید؟

صالح مسلم: بله، ما مجامع و کمیته‌ها را داریم؛ ما تمامی امکان‌ها برای ساختار خودمدیریتی در تمامی لایه‌های اجتماعی خود را دارا هستیم.

یوناس استال: چگونه شرایطی را برای متحقق شدن و جاافتادن چنین آزمایش دموکراتیکی در نظر دارید؟

صالح مسلم: این امری طولانی‌مدت است. من شخصاً دهه‌ها در این جنبش درگیر بوده‌ام، در این مبارزه زندانی و شکنجه‌شده‌ام. پس مردمان جامعهی من می‌دانند که من چه می‌کنم و چرا این‌چنین می‌کنم. من برای خدمت به منافع شخصی خودم و یا پول در اینجا نیستم، دلیل آنکه حکومت سوریه مرا ربوده و مورد شکنجه قرار داد این بود که مردم را آموزش می‌دادم و (در این راه) تنها من یک نفر نیستم، که بسیاری دیگر از دوستان نیز از طرق مشابه اقدام کرده‌اند. بسیاری متعاقبِ شکنجه‌های رژیم شهید گشتند. خودگردانی دموکراتیک ایده‌ای نیست که در عرض یک روز تحقق یابد؛ این یک رویکرد و روندی است نیازمند آموزش – انقلابی که تعهد مادام‌العمر را طلب می‌کند.

یوناس استال: بسیاری از دانشجویان، روشنفکران و هنرمندان وجود دارند که نگاهشان را به روژآوا دوخته‌اند، کسانی که نگاه به کوبانی دارند، کسانی که آن را مورد تأیید قرار می‌دهند، بدین گونه که در زمانه‌ی خویش تعهد به یک جهان‌شمولی فارغ از مدل حکومتی را مجدداً بازیافته‌اند. چه چیزی برای گفتن به این انسان‌ها دارید، یعنی کسانی که در روژآوا نبوده، اما آن را به‌مثابه افقی در پیش روی خویش می‌بینند؟ ایشان چه چه باید بکنند؟

صالح مسلم: بسیار خوب، به کوبانی بروید. با مردم دیدار کرده و به آن‌ها گوش فرا دهید و دریابید که چگونه مدل سیاسی خویش را به ارمغان آورده‌اند. با یگان‌های مدافع خلق و یگان‌های مدافع زنان سخن بگوئید و از آنچه که می‌کنند آموزش ببینید – از ایشان سؤال کنید، جامعه‌شان را ببینید. در آینده‌ای نزدیک، شرایط و امکان رفتن شما متحقق خواهد شد و آنگاه می‌توانید بیاموزید درباره‌ی اینکه مدل خودگردانی دموکراتیک در چه شرایطِ بد غیرقابل‌تصوری که حیات را مورد تهدید قرار می‌داد و کمبود غذا و آب وجود داشت، مورد محافظت واقع گردید. ببینید که جامعهی ما به‌عنوان نتیجه‌ی چنین شرایطی چگونه مشاهده می‌شود.

یوناس استال: آیا اعتقاددارید که خودگردانی دموکراتیک می‌تواند در سطحی جهانی وضع گردد؟

صالح مسلم: من معتقدم مدیریت دموکراتیکی که ما آن را تثبیت نموده‌ایم آنچیزی است که هر شخص احساس مشارکتِ در آن را داراست، پس بله، این مدلی برای تمامی جهان است. پیش‌تر تعصبات بسیاری در خصوص انقلاب ما وجود داشت، اما زمانی که مردمانی از بیرون آمده و با هم‌نشینی، جامعه‌ی ما را مشاهده کردند، آغاز به باورِ صحت خودگردانی دموکراتیک ما نمودند. ما حتی مردمانی را داشتیم که از دمشق به انقلاب ما پیوستند. همگان می‌توانند آمده و خودشان ببینند که انقلاب ما در حال مبارزه و تحقق همه‌روزه است. این یک انقلاب از جنس زندگی بوده، پس ‌چنین است که مبارزه‌ی ما، مبارزه‌ای برای انسانیت است.

پانویس