شعر : با هم میمردیم

“با هم میمردیم”

همراە تو
برای نخستین بار کشته می شدیم و در خرابەای پرت میشدیم
تو از مادرت می گفتی
آن هنگام که پستانش در دهانت می خشکید
من از تو میگفتم
آن‌ دم کە دود مارا بازداشت میکرد
و پلیس دستبندهایمان را اثر انگشت میزد!

با تو بودم
وقتی که گورستان به زانو درآمد
مردگان برخاستند و زنده هارا فراری دادند
شهر راتصاحب کردند و کو بە کویش را به اسارت گرفتند.
همراە تۆ ترک کردم آن شهر را
شهر به شهر می مردیم با او!

باتو بود

او با تو لبخند میزد به من
من زار می گریستم با تو
زمانی که با هم میمردیم و
خرابه ای را از نو آباد میکردیم