اعدام دسته‌جمعی بیش از ۲۰ نفر از زندانیان عقیدتی به‌صورت مخفیانه در زندان رجایی شهر کرج

مطلب دریافتی - حسام یوسفی

صبح امروز با خانواده این زندانیان تماس گرفته‌شده بود که جهت آخرین ملاقات با فرزندانشان به زندان رجایی شهر کرج مراجعه کنند؛ اما زمانی که آن‌ها از کردستان به‌طرف زندان مذکور درحرکت بودند از طریق تماس تلفنی به آن‌ها اعلام‌شده بود که به پزشکی قانونی کهریزک مراجعه کنند و در آنجا جسد فرزندانشان را شناسایی کنند.

این در حالی است که پس از اعدام و رسیدن خانواده‌ها به پزشکی قانونی کهریزک، نیروهای امنیتی اجازه ندادند خانواده‌ها اجساد بی‌جان فرزندانشان را ببیند. آن‌ها در دفن عزیزانشان نیز دخیل نبودند و نیروهای امنیتی و لباس شخصی‌های ماسک دار خود اعدام‌شدگان را در قطعه ۳۰۵ بهشت‌زهرا دفن کردند و مانع از نزدیک شدن مردم به اجساد شدند.

همسر و مادر شهرام احمدی که یکی از اعدام‌شدگان صبح امروز بود، گریه می‌کردند و ضجه میزند که «به چه جرمی؟ چرا؟ شهرام و دوستانشان را اعدام کردند؟ خواهر شهرام می‌گفت چند سال پیش بهرام برادر کوچکم را اعدام کردند و امروز شهرام را هم از ما گرفتن…» در طول چهار دهه گذشته نظام حاکم مادران و خواهران زیادی را داغ‌دار کرده است و سر انسان‌های زیادی را بالای دار برده و یا اینکه آن‌ها را تیرباران کرده است.

جمهوری اسلامی دستش به خون هزار انسان آلوده است. چنین حکومتی خود را با جاری کردن خون انسان‌ها سر پا نگه‌داشته است. جامعه‌ای که از قوانین وضع‌شده جمهوری اسلامی سرباز می‌زنند و در راستای جامعه‌ای آزادتر و بدون توحش مبارزه می‌کنند، آن‌ها را با ترس و ارعاب از طریق دستگاه کشتار و چوبه‌های دارش سرکوب می‌کند. جمهوری اسلامی دگر اندیشان را به دار نمی‌آویزد بلکه این افکار آن‌ها است که به دار آویخته می‌شود.

در رابطه با اعدام زندانیان عقیدتی و مذهبی گفته می‌شود که نباید از آن‌ها دفاع کرد و آن‌ها خود نیز نمودی دیگر از توحش مذهبی هستند. «آن‌ها دگراندیش نیستند و نمی‌توانند برای جامعه انسانی مفید باشند!» در پاسخ اول به این موضع ارتجاعی باید گفت که اولاً جمهوری اسلامی با چه صلاحیتی دست به برگزاری دادگاه میزند و افرادی را به تروریست بودن محکوم می‌کند؟ حکومتی که خود نقش اول را در تروریسم دولتی در منطقه ایفا می‌کند. این در حالی است که دادگاه‌هایی که برگزار می‌کند چیزی به‌جز یک نمایش نیست! نمایشی که در مدت‌زمان ده‌دقیقه‌ای و کمتر فرد را به اعدام محکوم می‌کند! درواقع بی دادگاهی برای زندانیان برپا می‌کند. بی‌گناهی یا مجرم بودن در اینجا هیچ‌گونه نقشی را ایفا نمی‌کند، بلکه هدف اصلی است که باید به نتیجه برسد. هدف اصلی حذف فیزیکی و اعدام است. همان‌طور که عوامل اعدام و قاضی‌ها در جریان اعدام دسته جمعی زندانیان به آن‌ها می‌گفتند «اگر بی‌گناه باشید به بهشت می‌روید و اگر گناه‌کار که به جهنم می‌روید.»

در حقیقت ما با چنین موضعی از سوی جریان‌های سیاسی و حقوق بشری روبه‌رو هستیم. آن‌ها در دفاع از زندانیان عقیدتی لام تا کام حرف نزدند و با این بهانه سکوت کردند و هیچ‌گونه موضعی نگرفتند. در پاسخ دوم باید گفت اعدام زندانی سیاسی با اعدام زندانی عقیدتی یا زندانی مواد مخدری و هر نوعی دیگر از اعدام همگی در یک دسته قرار می‌گیرند و فرقی باهم ندارند. برای اعدام نباید هیچ‌گونه دسته‌بندی‌ای صورت بگیرد. اعدام در هر قالب و نوعی که صورت بگیرد سیاسی است. ابزار سرکوب حکومت‌های مستبد و دیکتاتوری مانند جمهوری اسلامی است. ابزاری برای عقب‌گرد جامعه در برابر حکومت و دستگاه آدم کشی است. باید اضافه کرد که در جریان مخالفت با اعدام به این نکات توجه کرد که ما از جان و کرامت انسان‌ها دفاع می‌کنیم نه از افکار و اعمال آن‌ها! هیچ انسانی نباید به دلیل افکارش تهدید شود یا اینکه به دار آویخته شود و هیچ انسانی نیز با ارتکاب هر جرمی نباید به اعدام محکوم شود.

باید با اعدام مقابله کرد و در برابر چنین قانون ضد انسانی‌ای قد علم کرد. باید برای چنین هدفی مبارزه شبانه‌روزی کرد و چوبه‌های دار را در دنیا در هم شکست. در این رابطه مسئولیت بسیار سنگین‌تری به دوش جریان‌های سیاسی، فعالین حقوق بشری و مترقی است که پرچم‌دار چنین مبارزه‌ای باشند.

حسام یوسفی

۲ اوت ۲۰۱۶

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم