پاسخی به نظر محمدرضا گلزار راجع به مدافعان حرم سوریه و افتتاح رستوران چند میلیاردی اش

محمد غزنویان

اما مسئله صرفا بر سر پرداختن به نان داغ ، کباب داغ و بازیگر هات نیست، یا حتا بر سر آن مشتری هایی که مثل آب خوردن برای یک پرس غذا با طعم گلزار چندصدهزار تومان میگذارند روی میز ، بلکه بر سر وقاحتی است که این سلبریتی های بی همه چیز از آن ارتزاق می کنند.

مثلا همین آدم در حاشیه ی مراسم افتتاح رستورانش مصاحبه ای کرده و ضمن حمایت متعصبانه از ” مدافعان حرم ” میگوید : اگر این سربازهای ما اونجا نجنگن ، خب اونا میان اینجا میجنگن … الان ما اینهمه آرامش و امنیت داریم … ” .

حالا اینکه امنیت برای که، اصلا مهم نیست. اینکه بنا به آمار دولتی از هر صد نفر در تهران نود و پنج نفر به خاطر معیشت روزانه استرس دارند و اینکه هر روز یکی دو نفر به خاطر نداشتن حقوق خودکشی و هزاران نفر تن فروشی می کنند اصلا مهم نیست.

اینکه بخش بزرگی از آن مدافعان حرم که مهاجران افغانستانی باشند، تنها در ازای شهادت اجباری می توانند تابعیت کسب کنند ، بی اهمیت است.

اینکه ” اونجا ” شهر زیبای حمص بود و حالا یک تل خاکستر است مساله ای نیست بلکه مساله امنیت فرومایه هایی مانند گلزار است که برنامه ی امسالش گسترش شعبات رستوران به سایر محلات بورژوانشین تهران باشد.

مساله کودکانی نیستند که با جنگ یا بی جنگ از گرسنگی زجر میکشند و آقازاده هایی که با جنگ یا بی جنگ فربه تر و بشاش تر می شوند.

مساله دقیقا تفاوت هنرمندان با شرافتی همچون مارلون براندو است که در کنار سیاهان آمریکا و علیه جنگ ویتنام می ایستادند و جوایز به خون آلوده به خانه نمی بردند ، و بی شرف های جنگ طلبی که به قیمت تکه پاره شدن هزاران تهیدست مهاجر و آواره ، نانشان را با عشق توی قاتق خون و لجن می زنند.

لینک کوتاه شده ی مصاحبه ی گلزار با یک تلوزیون خصوصی و اینترنتی که خبرگزاری فارس هم آن را از دست نداده است.

منبع : فیسبوک

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم