رفیقم یقین دارم روزی فرا میرسد
از پنجره‌ی پروانه‌ای خودفروخته وطن رابه نظاره می نشینیم
گویا بر خلاف “بوکان*”
که نا امیدانه تیر برقهای” مهاباد*” را میشماردیم!
چشمهایمان در “چوارچرا*” به فلاکت می افتادن
تو میگفتی منظری دیگر را وصف کنیم
و من به سوی دیرهنگامی سرخوش، تلو تلو میخوردم
تو هم میدانستی شهر با سر خوشی سخن نمی گوید
و طولی نکشید چند سال پیش بود
بر روی پوستین بهار از سرما خشک شدیم!
رفیقم تمام شعرها در محاصره‌اند
زندگی آشکارا نمی گنجد
نهفته بنویس و درنهان آشکار شو
پیش از آنکه باران جان بسپارد و آفتاب در فاضلاب شهر حل شود!

میشد برویم، پشت سرمان‌را نگاه نکنیم و حتی سنگی پرت نکنیم
وقتی که کوله باری به دوش میکشیدیم
و در یک غروب غمناک جمعه تبسم سقوط میکرد
فرو می افتاد و بر روی لب دختری آرام میگرفت!
ولیکن گامهای ما بر خلاف هر تبسمی بود
رفیقم…! آیا سرنوشت قشر ما را نمی فهمد؟
ما که به زانو درنیامدیم
و هر دم لخته خونی کثیف بودیم بر پیشانیه هم!
نه شهر شورش مارا نوشت
نه کوه مارا ربود.
به گا رفتیم، رفیق
و اینگونه مپندار
تکیه داده ایم به تکیه گاه زندگی!