من شجاعم موژان ترسوست، من مبارزم موژان نیست!

پس از انتشار ویدئوی اعتراض برهنه خانمی به نام موژان محمدطاهر در فضای مجازی همچنانکه پیش بینی می شد اظهارات متفاوتی درباره این عمل خانم موژان در فضای مجازی و رسانه ها نوشته و گفته شد بعضی عمل وی را تحسین و تایید کردند اما گروهی دیگر وی را یک ترسو که در ساعت خلوت بودن خیابان فیلم گرفته است و بعضی او را یک فرصت طلب، برای سوءاستفاده از امکان گرفتن پناهندگی از یکی از کشورهای اروپایی، متهم نمودند.
نگارنده اولین بار نام این خانم را اخیرا و پس از انتشار این ویدئوها شنیدم و با وی آشنایی ندارم و نیز هرگز پیگیر اخبار گروههای فمینیستی نبوده ام و شاید برای من مهم نباشد که وی کیست و در آینده چه خواهد کرد واقعا فمینیست است یا نیست اما چیزی که من را برآن داشت که این متن مختصر را بنویسم اعتراض به گروه دوم از این هموطنان است که بجای انتقاد از جمهوری اسلامی و شرایط موجود کشور نوک حملات خود را متوجه این خانم کردند.
فرض را بر این بگیریم این خانم آنقدر مانند بعضی از شما شجاع و مبارز نبوده است آنهایی که هر روز در خیابانهای تهران و سایر شهرها برای اعتراض دست به تجمعات میزنید! بلکه “مانند عمل کسی که از ترس زندان و مرگ، پنهانی شعاری بر دیواری می نویسد” فیلمش را پنهانی برداشته است و بازهم فرض کنیم هدف وی نه مبارزه بلکه به سودای زندگی بهتر در یک کشور غربی و با هدف جور کردن کیس پناهندگی دست به چنین کاری زده است. سوال اینجاست در صورت صحت چنین فرضهایی آیا از خود نمی پرسید و بهتر نیست بپرسید چرا جوانان ایران باید برای ترک این کشور به چنین کارهایی دست بزنند؟
اگر وی از زندگی در ایران ناراضی است، و امروز پس از این قضایا دست به عملی غیرقابل برگشت زده است و در حالت معمول تا روزی که جمهوری اسلامی و شرایط کنونی حاکم است نمی تواند به ایران برگردد، آیا اگر وی مثلا مانند بسیاری از جوانان ایران که از ناامیدی دست به خودکشی میزنند، اگر این خانم در سکوت خودکشی میکرد آیا آنوقت شما خوشنود و خرسند می شدید؟ آیا همین که توانست به نحوی صدای خود را به گوش ایرانیان برساند شایسته تحسین نیست؟ بله او کارگردان معروفی نبود اگر حرفی میزد کسی صدای وی را نمی شنید مانند کسانی است که هر روز بی صدا و خاموش در زندانهای ایران اعدام می شوند یا آنها که از فقر دست به خودسوزی میزنند و کسی صدایشان را نمی شنود ولی موژان توانست با این وسیله لااقل ما را متوجه بسیاری از چیزها کند، زنگ خطرهایی که هر بار در جامعه با شدت زیاد به صدا در میایند و از آینده ای شوم برای کشور خبر می دهند اما ما خود را به کری و کوری می زنیم و مانند کبک سر در برف فرو می بریم. او صدای بخش بزرگی از جامعه ایران است صدای یک دختر ایرانی است صدای یک زن ایرانی است صدای یک جوان سی و چند ساله که بی عدالتی وی را به ستوه آورده است و استبداد دارد وی را خفه می کند.
آیا بهتر نیست بجای مقایسه او با ندا آقاسلطان، اول او را با خود مقایسه نماییم که چه کرده ایم که او را یک ترسو و خود را شجاع و مبارز می خوانیم؟ (این سوالات مسلما درخطاب به سایبریها و بسیجی های مزدبگیر رژیم نیست که برای فکر کردن اجازه و دستور لازم دارند و از خود اختیاری ندارند و چنین حرکتی را طبق دستور داده شده محکوم می کنند اندام وی را مسخره می کنند یا در صورت تایید عمل وی در پوشش یک مخالف این رژیم، مانند همیشه بجای محکوم کردن آخوند و دیکتاتوری آخوندی، مخالفان جمهوری اسلامی را به جرم دست داشتن در انقلاب ۵۷ می کوبند و … بلکه متوجه کسانی است که درپی یافتن حقیقت امورند)

منبع : بالاترین

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم