سُهیل عرَبی: بارداری ناخواسته … درد دارم، درد زایمان!

!Soheil Arabi: Unwanted pregnancy ... I'm in pain, labor pains

اون شب خیلی سرد بود و خیلی هم خواب‌آلود بودم. شب قبلش تو پانسیون بودم و کمتر از یک ساعت خوابیدم (خواب که چه عرض کنم، چه خوابی! همه‌اش ذهنم درگیر درد دل‌های هم‌اتاقی‌هام بود‌، آدم‌هایی که به هزار امید اومدن تهران که زندگی خودشون و خانواده‌شون رو نجات دهند، اما…)

اون شب خیلی سرد بود و خیلی هم خواب‌لازم بودم و چون صبح زود تو تهران کار داشتم، دیگه نرفتم پرند، منزل مادرم.

تحمل پانسیون هم خیلی برام سخت بود، اگرچه به چشم پژوهش جامعه‌شناسی بهش نگاه می‌کردم، ولی…

تصمیم گرفتم بی‌آر‌تی‌خوابی رو تجربه کنم… اولش گزینۀ راحت‌تری (به نسبت ترمینال‌خوابی و پانسیون‌خوابی) به نظر می‌رسید. فقط از استاد معین تا ایستگاه امام حسین!

اما ایستگاه بعد از امام حسین (به طرف تهرانپارس)، از تو ماشین پلیس، سربازا ریختن تو اتوبوس. به ما (مسافرها) گفتن که سر‌هامونو بیاریم بالا (اکثرمون خواب بودیم‌، سرهامونو به پشتی صندلی تکیه داده بودیم)

سربازها جوری که انگار دنبال مجرم می‌گردن به چهره‌های ما نگاه می‌کردند. به دو نفر (با لحنی که انگار مجرم گرفتن) گفتن بیاید پایین!

دو نفر هر دو افغان بودند. بردنشون تو ماشین پلیس و اتوبوس بدون اونا راه افتاد!

■

تا قبل از این داشتم فکر می‌کردم مایی که این ساعت (سۀ نصف‌شب) توی بی‌آرتی هستیم، چه بدبخت‌هایی هستیم!

بعضیا دارن می‌رن سر کار، خیلیا هم که جای خواب ندارن این‌جوری از شر سرما راحت می‌شن.

از ایستگاه آزادی تا دپوی شرق (تهرانپارس) نیم‌ساعت تا چهل‌و‌پنج دقیقه خواب در حرکت!

ولی همین خواب نسبتاً کمتر دردناک هم برای اونکه به گمان خودش از افغانستان به اینجا پناه آورده…

■

چند شب به این روند ادامه دادم؛ از ساعت یکِ شب تا شش صبح تو اتوبوس بی‌آرتی‌، و هر شب صحنه‌های دردناک و فجیع تازه‌ای دیدم.

فهمیدم افغان‌ها رو که از اتوبوس پیاده می‌کنن، اگه غیرقانونی باشن، معمولا ازشون باج می‌گیرن یا که تحویلشون می‌دن …

حالا اونا که مثلاً شهروند ایران هستن و پلیس گیر نمی‌ده، هم اوضاعشون کم فجیع نیست.

یه چیزی رو می‌دونی؟ به چهرۀ آدم‌ها که نگاه کنی، انگار کل هزاران صفحۀ داستان زندگیشون تو اون خط‌های روی صورتشون معلومه! نگاها حس نداره. همه داغون، همه جر خورده، مثل مرده‌های متحرک، مثل چرخ‌دنده‌های زنگ‌زدۀ یک دستگاه …

■

روزها سر و کارم با آدم‌های فوق خرپوله. اونا که از بس پول دارن، نمی‌دونن چطور خرج کنن. و نصف شب‌ها (از دو تا شش صبح) کنار آدم‌هایی که از بس فقیرند، دیگه نمی‌دونن چی رو باید درز بگیرن که بگذره…

دندون درد؟ درز بگیر.

جای خواب؟ درز بگیر…

باید بمونن تا یک و دو نصف شب که مسئول بلیط گرفتن بره. تا پنج و شش صبح تو اتوبوس بخوابن، اونم با اعمال شاقه. هی تهرانپارس پیاده شو برگرد آزادی. آزادی سوار شو برگرد تهرانپارس. تازه اگه پلیس گیر نده. اگه …

■■■

شروع به کار می‌کنم. برای آدم‌های خرپول. تصویربرداری‌،‌ بروشور… برای محصولات کارخونه‌هاشون فیلم و محصولات تبلیغاتی تهیه می‌کنم و…

تحملشون سخته. ولی به چشم یه‌جور کار رابین‌هودی بهش نگاه می‌کنم. از خرپول‌ها پول می‌گیرم که حداقل چند نفرو با پولش نجات بدم.

■

ظهره و درگیر کارم؛

نه فقط کار معمولی برای تامین نیازهای معمولی..

باید مواظب آدم‌هایی که قربانیان اصلی این اوضاع فجیع هستند هم باشیم..

وسط این‌همه گرفتاری و البته پس از دو ماه که خودمونو به خاک‌و‌خون کشیدیم، با هزار دردسر خانوادۀ شاکی راضی کن و…. جلوی یک اعدام گرفته شد و یه خانواده کمتر داغدار شد، ولی اینم حالمو خوب نمی‌کنه.

می‌دونی؟ خیلی داغونه همه‌چی.

این پایین، این طبقه، مثل مورچه زیر چکمه‌های اون طبقه داره له می‌شه. زندگی روزمرۀ ما این شکلیه …

ما هر روز پدر و مادرهایی رو می‌بینیم که زورشون نمی‌رسه یه بستنی‌، یه اسباب‌بازی معمولی‌،‌ یه میوۀ خوب برا بچه‌هاشون بگیرن!

ما هر روز ضجه‌زدن مادری رو می‌بینیم که فرزندش اعدام شده…

ما هر روز خودکشی و سکته کردن کمتر از سی ساله‌ها رو می‌بینیم…

و…

■

من هنوز هم نمی‌دانم چرا می‌نویسم!

چیزهایی که می‌نویسم، مثل فرزندانی هستند که محصول تجاوزهای پیاپی‌اند. بارداری ناخواسته!

آیا به دنیا آوردن این فرزندان دردی از ما دوا می‌کند، یا خود دردی می‌شود، افزون بر دردهای سابق؟!

نمی‌دانم!

درد دارم، درد زایمان!