فرهنگ کاپیتالیستی و زن

همانطور که کاپیتالیسم هر چیزی را مورد خرید و فروش و موضوع بازار حاکمیت مرد درآورده, جنس زن را نیز به وضعیتی متاگونه مبدل ساخته است…

در تراک‌های موزیک تولیدی در سال‌های اخیر, دو موتیف (شکل) قابل توجه مطرح هستند. در اولی؛ جنس زن همچون یک ابژه ارایه می‌شود. در دومی نیز؛ احساسات آنی و غرایز جنسی افراد برانگیخته می‌گردد. به‌عبارتی, بیان عواطفی که در راستای کاربرد فرهنگ ازآن جامعه شود, به کناری نهاده شده‌اند. به این نوع تراک‌های موزیک که استفاده جنسی از زن و احساسات لحظه‌ای افراد را مورد خطاب قرار می‌دهد, رغبت نشان داده و خواستار آن می‌شوند. تراک‌های درخواستی موزیک که موجب نابودی می‌گردند, هنگامی که به تولید درمی‌آیند, همچون ایجاد یک چیز خوب حکم می‌شود. بدین ترتیب, آگاهی‌های انسان‌ها را به انحراف کشانیده و سیستم کاپیتالیسم با فریبکاری که تنها نابودکردن را همچون ارزش می‌بیند, بدین شیوه [طبقات] مردم را اداره می‌کند.

قبل از هر چیز, بایستی دریافت که چرا طالبان قطعات موزیکی که زن را همچون یک متای جنسی به‌کار می‌گیرند, زیاد بوده و علاقه‌مندی نسبت بدان را همچون احتیاج می‌بینند. همانطور که کاپیتالیسم هر چیزی را مورد خرید و فروش و موضوع بازار حاکمیت مرد درآورده, جنس زن را نیز به وضعیتی متاگونه مبدل ساخته است. بعد از تسلط‌یافتن سیستم “آتاارکیل”, بینش متادیدن زن مطرح شد. تنها آخرین نماینده سیستم دولت‌گرا و استعمارگری؛ کاپیتالیسم, این مفهوم و اجرای آن را به اوج رسانده است.
سیستم کاپیتالیسم جهت مشاهده زن همچون یک متای جنسی و درآمدن به‌صورت عنصری پول‌آور, با به‌کارگیری هرگونه شیوه و راهکار مردانه‌ای که فرا گرفته, طلب بیشتر به جنس زن را افزایش داده است. در این مورد درخواست‌های مردان خودبه‌خود به‌میان نیامده است. تقاضای استفاده از زن به‌عنوان متای جنسی هم افزایش یافته و هم جنس زن را به‌صورت یک متای پول‌آور درآورده است. جنس زن حتی از بی‌خبرترین‌ها در دنیا که به چند شیوه و چگونه مورد تجارت قرار می‌گیرد بی‌خبرتر است.

امروزه در کانال‌های تلویزیونی چندها کانال پورنو دیده می‌شود. تلویزیون‌ها امروزه اگر به‌صورت یک وسیله تجارت درآمده‌اند, بایستی دریافت که این کانال‌ها برای صاحبانش بسیار باصرفه بوده و این کانال‌ها بسیار افزایش یافته‌اند. مگر اکنون می‌توان ارزیابی نمود که تقاضا برای این کانال‌ها وجود داشته و آنها نیازهای جامعه را تأمین می‌کنند؟ هیچ‌کسی نمی‌تواند ادعا کند که این کانال‌ها دارای کاربرد آموزشی حول موضوع جنسی هستند.

حال نیز جهت افزایش تقاضای نیازدیدن به قطعات آهنگ, موتیف‌هایی که عواطف مرد را ارضا کرده ایجاد کرده و جهت فروش بسیار آنها در کلیپ‌ها جنس زن را به‌کار می‌گیرند. حال, ما می‌توانیم این‌ها را همچون آثاری که آفریننده ارزش‌های تازه برای جامعه بوده, ـ علاوه بر عشق‌ـ. از هر لحاظی به‌عنوان ارتقای ملاک‌های موردپسند و افزایش کیفیت زندگی قلمداد کنیم؟ طبعاً جواب ما منفی خواهد بود.
هم‌اکنون به‌کارگیری زن همچون متای جنسی به‌صورت مد درآمده است. در گذشته جنبش‌های زنان مخالف استفاده جنسی از زن در تبلیغات بودند. امروزه تولیدکنندگان با نام موسیقی و هنر, در سطح تبلیغات, جنس زن را به کار می‌گیرند. مساله چیست که جامعه با این, این‌همه عادت داده شده که صداهای بیرون‌آمده در مقابل آن خیلی ضعیف شده‌اند. کم مانده که استفاده جنسی زن به‌عنوان متا همچون یک چیز عادی درآید. وخامت کار نیز از عادی‌شدن این مساله نشأت می‌گیرد.

در نتیجه این عادی‌شدن, لزومات دفاع از آزادی زن و انتظار برخورد حساس در این‌باره, حساسیت تلویزیون‌ها و دستگاه‌های پخش نیز در این مورد از بین رفته است. می‌گویند در دنیا هر کسی بدین‌گونه رفتار می‌کند, عملکرد ما نیز عادی بوده, چنین نگاه کرده, در مورد این موضوع نیندیشیده و می‌گذرانند. با این‌ها در جزم سیستم کاپیتالیسم در برخورد علیه زن شریک می‌شویم.
ما می‌دانیم که زن این سیستم را که زنان را همچون متای جنسی دیده و عرضه می‌دارند رد می‌کند. اما دیده می‌شود که بر علیه نظامی که این وضعیت را ‌عادی می‌سازد, واکنش‌ها ضعیف بوده و و در خط‌مشی خود وارد جنبشی ضعیف می‌شوند. از دید ما بر علیه سیستمی که معتاد و منزوی ساخته و موجب تماشاگرشدن ما شده, موضع‌گیری در این وضعیت, به‌صورت عاجل و مهمی درآمده است.

زمان برخورد با هنرمندانی که جنس زن را متاگونه به‌کار گرفته یا نیز در کلیپ‌های موسیقی همچون یک متای جنسی عرض اندام می‌کنند فرا رسیده است.
زن, مهمترین موضوع جامعه و هنر است. زیرا که تعیین‌کننده کیفیت و هویت زندگی, ایستار زن می‌باشد. مارکس دارای گفته: «با نگاه‌کردن به روابط یک جامعه می‌توان محصولات (تولیدات) آن را شناخت» می‌باشد. در اصل, جهت شناخت و تعیین یک جامعه و زندگی آن, مشاهده جایگاه زن ضروری است.

در صورت جایگاه متاگونه جنس زن در یک جامعه, به‌طور مشخص دارای حرکتی است که بیشترین لعنت‌کردن را احتیاج دارد.
زن می‌تواند در شعر, رمان و آهنگ جای بگیرد. اما این جای‌گرفتن در انعکاس سطح آزادی, برابری, دموکراسی, انسان‌گرایی و اکولوژی جامعه و آفریدن هویت جامعه در این چارچوب, بایستی دارای نقش باشد. در غیر این صورت, ما نمی‌توانیم سیستم استثمارگر مرد را که هزاران سال است به زن به‌مثابه یک ماده و ارضاگر نیازهای جنسی خود می‌نگرد و ذهنیتی را که محصول سیستم حاکم, اقتدارگر و استعمارگر است شکسته و یک دنیای آزادیخواه جنسیتی را بیافرینیم.

اگر آنهایی که سازنده موسیقی و هنر هستند, به‌دنبال آزادی جنسیتی و جامعه‌ای دموکراتیک می‌باشند, نشان‌دادن برخوردی صحیح با زن ـ چه مرد باشد چه مردـ ضروری است. با فکر “نیاز وجود دارد, پول به‌‌دست می‌آوریم” به‌کارگیری جنس زن به‌هر شیوه‌ای که باشد, ما به‌صورت شریک جرم افرادی که اخلاق اجتماعی را از بین برده و سیستمی که زن را به سطح متا تنزل داده درمی‌آییم.
چنین موسیقی‌هایی را به کناری بنهیم که عشق و دوست‌داشتن را بی‌معنا ساخته و به‌صورت محصول ارزشی جامعه درآمده‌اند؛ برعکس ذهنیتی را که بنا به واپسگرایی جنسیتی مرد, زن را کوچک شمرده همچنین روابط زن ـ مرد را زیرورو نماییم.

میعاد پیربال