مطالبه غیرممکن – یک مانیفست آنارکو – سوررئالیستی

مطالبه غیرممکن

یک مانیفست آنارکو – سوررئالیستی

جامبوری آنارشیست سوررئالیست، ونکوور

ترجمه: سولماز اسکندری

من یک دیگری هستم  پس چه خواهد شد اگر یک تکه چوب کشف کند که ویولن است

اگر ظرف برنجی به عنوان یک شیپور به پا خیزد گناه او چیست؟

آرتور رمبو (۱۸۷۱)

با مطالبه غیرممکن، ما در خواسته های خود غیر ممکن می شویم.  اشتباه نکنید ما خواستار پایان دادن به همه اشکال سلطه هستیم و بر تحقق شعر در زندگی روزمره اصرار میورزیم.  تنها با پاک کردن دوگانگی تصنعی بین رویا و واقعیت است که می‌توانیم پیوندهایی را که خواست‌های انقلابی یک بدبخت را به جستجوی بهترین حاکمان ممکن پیوند می‌زند، قطع کنیم.

چه چیزی تحقیرکننده تر از اینکه بر او حکومت کنند؟

چه چیزی برای یک سورئالیست زیباتر از شیشه شکسته واقعیت است؟

تمام قدرت به تخیل شورشی!

به اهتزاز درآوردن پرچم سیاه آنارشیسم  همه شگفتی‌هایی را که می‌توان در هنگام مرگ اطاعت و رها شدن غیرممکن‌ها ایجاد کرد، به وجود خواهد آورد.

چه چیزی ناتوان کننده تر از پیروی از دستورات است؟

چه چیزی برای یک آنارشیست الهام بخش تر از امتناع از اطاعت است؟

شورش شکل جمعی امتناع است که در آن شدت میل شدید به آزادی، زنجیره‌های اقتدارگرایانه وظیفه و اجبار را در گرمای سوزان یاری متقابل می‌شکند.

بی تاب برای رهایی خود، به محض اینکه سرزمین ناشناخته رویاهای ما در معرض دیدمان قرار بگیرد ، از ناخدا درخواست نمی کنیم که ما را به ساحل ببرد، ما خیلی ساده از کشتی خواهیم پرید.

با شنا به ساحل، ما به سرعت توسط امواج مواج انقلاب اجتماعی همراه می شویم.  بادهای پر زرق و برق تغییر، که گویی با شدت امیال ما هماهنگ است، به شدت می وزد، حتی باعث می شود که ظروف برنجی روی عرشه وحشی وار در  ندای مهیب آزادی به طرز  شگفت انگیزی همنوا شوند.  با نگاهی به عقب، کشتی دست و پا گیر دولت را می بینیم که تنها با اندکی جان از آن فرار کرده ایم، ناگهان به صخره ای پنهان برخورد کرده و در بارانی از آوار منفجر می شود.  ما با شگفتی، تکه‌های چوبی مواج در هوا را تماشا می‌کنیم که گویی به شکل جادویی چونان هزاران ویولون موسیقی می نوازند.  در آزادی خود به  دست خود، آنها با نوای چنگ باد، غرش لئونین اقیانوس و آواز رسای  مرغان دریایی بداهه می پردازند و همه با هم در کلید سورئال آنارشی به رقص در می آیند.

اکنون واقعیت مانعی نیست همانطور که  غیرممکن ها در افق مانند هاله ارغوانی از عشق جنون آمیز که ماه را در برگرفته، مقابل ما ظاهر میشوند. ما تمام شب را در ساحل عرق کرده می رقصیم، برهنه در خنکی مهتاب شنا می کنیم، سپس در آغوش یکدیگر به خواب می رویم تا رویای آنارشی و سوررئالیسم را در سر  بپرورانیم – نقاط قطب نمای غیرممکن دنیایی که وارونه شده است.