هر فرد و گروهی که بر علیه ستمگری و اقتدار شورش کند، «آنارشیست» است

نوشته ی سُهیل عربی، زندانی سیاسی آنارکو سندیکالیست در ایران

سال ۹۲ که وارد زندان اوین_ بند ۳۵۰ شدم، از ۲۱۴ نفری که در این بند سیاسی محبوس بودند، کمتر از ده نفر به دلیل گرایش پادشاهی خواهی و حمایت از خاندان پهلوی در این بند بودند، که به نسبت سایر گرایش ‌های سیاسی، کمترین آمار مربوط پادشاهی خواهان بود،

پادشاهی خواهان از معدود گروه هایی بودند که نتوانستند یک اتاق را به خود اختصاص دهند،( وقتی یک گروه سیاسی در بندی ، اتاق بگیرد، هم تحمل حبس را برای هوادارانش آسان ‌تر می کند، هم به نوعی قدرت نمایی کرده است)

اکثر هواداران سازمان مجاهدین در اتاق یک جمع شده بودند، به جز هواداران یا اعضای سازمان مجاهدین چند روزنامه نگار و فعال سیاسی مستقل هم در این اتاق بودند، یک سرهنگ بازنشسته زمان پهلوی هم بود که به جرم جاسوسی در زندان بود، گاه که حس خطر نمی کرد ، یک خدا بیامرزدت اعلا حضرتی می گفت.

اکثر اصولگرا ها و هواداران جمهوری اسلامی ( معروف به جواسیس ولایی) در اتاقهای دو و ده بودند، گاه در اتاق دو چند وبنگار مستقل مثل ستار بهشتی هم دیده می شد.

اتاق سه ویژه چپ ها ( کمونیست، سوسیالیست، آنارشیست،آتئیستها ، فعالان حقوق بشر و استقلال خواهان بود)،

در اتاق چهار اکثریت با بهایی ها و نوکیش های مسیحی بود، چهار نفر هم پادشاهی خواه در این اتاق بودند،

اتاق پنج معروف به ایالت متحده آمریکا ، ویژه جواسیس سی آی اِی ، یک روزنامه نگار اصلاح طلب هم آنجا بود که او هم پس از آزادی اش آمریکایی شد! در اتاقهای دو و پنج چند وب‌نگار مستقل آتئیست هم بودند، دو نفر هم با اتهام همکاری با مجاهدین در اتاق پنج بودند، که تمایلی به زندگی کنار سایر مجاهدین نداشتند (به نظر می رسید برای کمتر هزینه دادن)

اتاق شش همگانی بود، یعنی مثل اتاقهای یک تا پنج محل زندگی دائمی افراد نبود، با توافق اعضای بند، روزها محل ورزش و بدنسازی، و شبها محل گفتگو و دورهم بودن .

اتاق هفت معروف به اتاق جمهوری اسلامی _ خط امامی های دیروز که امروزه خود را اصلاح طلب معرفی می کنند.

اتاق هشت مخصوص گروهی نبود،

اما دراویش آنجا بودند، به جز دراویش چند فعال مستقل سیاسی، چند متهم به جاسوسی و یک عضو سابق سازمان مجاهدین هم آنجا بودند.

اتاق نُه ، معروف به اتاق جنبش سبزی ها

بیشتر کسانی که در راهپیمایی های سال هشتاد وهشت بازداشت شده بودند.

اتاق ده هم معروف به تبعیدگاه بند بود ، حدود ده جاسوس ولایی و بقیه کسانی بودند که در اتاقهای دیگر جایی به آنها نداده بودند، یا خودشان تمایلی به حضور در آن اتاقها نداشتند، دو نفر هم در این اتاق پادشاهی خواه بودند، البته در حدی که حاضر نبودند خود را پادشاهی خواه معرفی کنند!

بند ۳۵۰ دو سالن داشت ، سالن پایین از اتاق یک تا شش که فقط پنج اتاق اول محل زندگی زندانیان بود و اتاق شش همگانی و برای ورزش، در سالن بالا هم اتاقهای ۷، ۸، ۹ و دو محل زندگی زندانیان بود و اتاق یازده ، دانشگاه بند بود،

اتاق یازده هم که با قدرت نمایی حاج آقا های بند تبدیل به محل عبادت شیعیان شده بود و آن را بیت العباس می نامیدند.

بعد از بند ۳۵۰ به بند ۷ منتقل شدم،

آنجا به جز من هشت زندانی سیاسی دیگر بود،

۱: علی شریعتی _ اصلاح طلب

۲: اسماعیل عبدی _ کانون صنفی معلمان

۳،۴،۵: یوسف عمادی، مهدی و حسین رجبیان _ موزیسین معترض

۶:محمد حسین نجفی، معترض بدون گرایش سیاسی خاص، مذهبی و ملی گرا در حد عرف جامعه _ وب‌نگار

۷: امید علیشناس که معمولا خود را فعال حقوق بشر معرفی می کرد اما گرایشی هم به پهلوی ها داشت و ۸: روئین عطوفت که تنها رهبر و عضو یک گروه سیاسی به نام رنگین کمان بود.

در بند هشت ، دوره اول ( سال ۹۶ )

حدود شصت زندانی سیاسی بودیم،

که حتی یک نفر را هم به یاد نمی آورم که حود را پادشاهی خواه معرفی کند.

از آنجا به زندان تهران بزرگ تبعید شدم،

بهمن سال ۹۶ ، قبل از من چهار زندانی سیاسی به آنجا تبعید شده بود،

علی آقا عضو سازمان مجاهدین، سه نفر دیگر هم وابسته به جایی نبودیم.

بعد یک نفر آمد که شبها در خلوت پادشاهی خواه بود، روزها در حضور مامورین زندان هوادار خط عمام ، اصلاح طلب

چند روز بعد حدود دویست درویش را به این زندان اوردند،

اوایل ۹۷ حدود دویست معترض به گرانی که اکثر آنها گرایش سیاسی خاصی نداشتند، فقط می خواستند گرانی تمام شود.

بعد حدود دویست فعال عرب از اهواز

تا مرداد ۹۸ در زندان تهران بزرگ

بودم و بعد دوباره به بند ۸ اوین باز گردانده شدم،

در آن زمان حدود چهل زندانی سیاسی در این بند بود،

یک نفر پادشاهی خواه بود،

بهمن نود و هشت مجدد به دلیل انتشار یک بیانیه در حمایت از قیام مردم در آبان ۹۸ به زندان تهران بزرگ تبعید شدم و به بند ۱۰ تیپ پنج معروف به بند آبان منتقل شدم،

در آن بند از هفتصد نفری که در اعتراضات آبان بازداشت شده بود فقط سه نفر پادشاهی خواه بودند، یک نفر هم اصلاح طلب و دو نفر هوادار سازمان مجاهدین

بقیه به شعار معروف: نه اینوری ، نه اونوری باور داشتند.

از زندان تهران بزرگ به زندان گوهر دشت تبعید شدم ( شهریور ۱۳۹۹)

در سالن ده بند ۴ هشت نفر هوادار یا عضو سازمان مجاهدین

یک نفر بهایی، سه نفر کمونیست، یک نفر یمانی ، دو اصلاح طلب، یک لیبرال برانداز، چهار نفر هم خود را مشروطه خواه معرفی می کردند، تاکید داشتند که پادشاهی خواه نیستند ولی پهلوی را بهترین گزینه برای ریاست جمهوری ایرانی می دانستند.

چند فعال زبان مادری، هویت طلب و استقلال خواه هم در این سالن ، بند هشت و بند ۳۵۰ بودند ( کُرد، عرب و تُرک)( کمتر از بیست نفر در تمام هشت سال)

در تمام این سالها جز خودم، کمتر از ده نفر را دیدم که خود را آنارشیست معرفی می کردند،

اما همانطور که پیتر مارشال می گوید:

هر کس که در برابر ستمگری شورش کند، آنارشیست است، البته جرج وودکاک هم جمله ای شبیه به این گفته: هر کس اقتدار را انکار کند و علیه ستمگری مبارزه کند آنارشیست به حساب می آید‌.

■■■

به نظرم افرادی که هوش سیاسی داشته باشند، می فهمند چرا این مطلب را حالا منتشر کردم!