سکوت رسانه های مُدعی حمایت از زندانیان سیاسی و مدافع حقوق بشر از وضعیت ارژنگ داودی

تشدید شکنجه ها  علیه  ارژنگ داودی و  سکوت رسانه های مدعی حمایت از زندانیان سیاسی و مدافع حقوق بشر.

پس از بیست سال حبس که  پنج سال آن  حبس در تبعید بود، ارژنگ داودی آموزگار و تئوریسین علوم سیاسی  را در  قرنطینه زندان گوهردشت معروف به «اتاق دوربین» محبوس کرده اند، سلولی  کثیف و غیر استاندارد، که حتی توالت آن هم زیر دوربین است.

به دستور الله کرم عزیزی رئیس زندان گوهر دشت  ارژنگ داودی مدتهاست که از تماس تلفنی و ملاقات با خانواده خود نیز محروم شده است.

با توجه به بیماریهای متعدد آقای داودی، این تشدید شکنجه ها سلامتش را بیشتر از پیش به خطر انداخته است.

ارژنگ داودی صرفا به دلیل نوشتن یک کتاب و ارائه راهکار برای گذر از اوضاع موجود، دو دهه اخیر را در زندان و تحت شکنجه بوده است، اما حتی یک هزارم از حمایت‌هایی که از سوپاپ اطمینان های حکومتی زیر نقاب اصلاح طلب هم شامل حال وی نشده است.

پارکینگ یا اتاق دوربین، سلولی که ارژنگ داودی ، معلم و نظریه پرداز علوم سیاسی را در آن محبوس کرده اند، پیشتر محلی بود برای جلوگیری از انباری زدن  و  ورود مواد مخدر به زندان،

انباری زدن یعنی مواد مخدر ، موبایل یا هر وسیله ممنوعه دیگری را در مقعد پنهان  کردن، با توجه به اینکه توالت این سلول زیر دوربین است، کسی که به او مشکوک می شدند که انباری زده است را حدود یک هفته در این سلول پارک( محبوس) می کردند تا مطمئن شوند ، چیزی را در مقعد خود پنهان نکرده است.

پس از روی کار آمدن تیم ولایی ( #امین_وزیری و #الله_کرم_عزیزی ) از این سلول برای تشدید شکنجه ها علیه زندانیان سیاسی استفاده می کنند،

یعنی مواد فروشها را رها کرده اند و منتقدین به اوضاع موجود را اینگونه شکنجه و به گمان خودشان تحقیر می کنند.

ارژنگ داودی سالهاست در زندانهای مختلف محبوس بوده، اما حتی سیگار هم نمی کشد و تعداد زیادی از معتادها را هم با گفتار درمانی درمان کرده و ترک داده است، از این روست که تیم ولایی مواد فروش از او بیزار شده است، چون کاسبی آنها را خراب می کند، چون #ارژنگ_داودی ها برای آباد سازی سرزمینشان تلاش کرده اند، حال آنکه امثال عزیزی کاری جز ماهیگیری از آب لجن آلود بلد نیستند.

محبوس کردن انسان شریفی چون آقای داودی در این سلول، با این سن و اوضاع جسمی اوج وقاحت و توحش است و سکوت مدعیان دفاع از حقوق بشر نیز به معنی همدستی با شکنجه گران تلقی می شود.

اعتراضات روز کارگر یک مورد بسیار دردناک بود؛ راست_فاشیست‌ها اعم از پهلوی و پهلویست‌ها تا هرگونه فاشیست خواهان مونوپلی قدرت، ضمن بیانات گوه‌_ربار مختلف، به کارگر (چه معلم، چه کارگر به معنای خاص، چه کارمند و…) لطف کردند و فرمودند که حقوقی دارند و بسیار از این که فهمیدیم حق داریم خوشحال و شاد و خندانیم.

از طرف دیگر نه تنها بورژوازی متصل به حاکمیت بلکه حتی الیت‌های خرده‌بورژوای باقی‌مانده و به اصطلاح منتقدین کافه‌نشین نیز کمافی‌السابق مردم را بایکوت کردند.

تفکرات مرتجع و خودی‌محور مرکزگرایانه نه تنها از منظر بحران‌های زیست‌بومی کل جغرافیای ایران را نابود ساخته بلکه از نظر سیاسی، تاریخی و فرهنگی بیش از صدمه‌زدن به اتنیک‌ها، بخش به اصطلاح مرکزنشین جغرافیای ایران را در لجن وصف‌ناپذیر رخوت قرار داده. رخوتی که نه تنها باعث نادیده‌گرفتن تورک و کورد و عرب و… در جنگ با سرمایه‌داری دینی و اقتدارگرایی می‌شود بلکه حتی ناخواسته و در ادامۀ جهل مرکب اصلاحات، مردم را در صحنۀ قدرت نمی‌بیند و گمان می‌کنند مسائل سیاسی تنها از درون حاکمیت و به وسیلۀ حاکمیت و به صورت از بالا به پایین حل خواهند شد.

گمان می‌کنم بازندۀ اصلی انقلاب پیش روی جغرافیای ایران بیش از سرکردگان حکومت، مرکزنشینان خواهند بود. مردمانی که به علت جنایات هولناک سیستم به دور از تکثر، دور از فهم دیگری، دور از دیالوگ و دور از همبستگی با سایر اتنیک‌های ایران قرار گرفته‌اند پس از انقلاب در زمینی که سیستم نابودش کرده و دچار فرونشست و آلودگی هوا و بحران زبانه شده به خود می‌‌آیند و مهاجرت معکوس به سمت اتنیک‌ها شروع می‌شود.

#دادخواهان_دربند

#ارژنگ_داودی

#سهیل_عربی

۱۳ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱

https://t.me/LaVoixDesPrisonniers