آنارکوکوئیر – ‎آنارشیسم کوئیر

آنارکوکوئیر یا ‎آنارشیسم کوئیر مکتبی آنارشیستی است که از آنارشیسم و انقلاب اجتماعی به عنوان ابزاری برای رهایی همجنسگرایان و لغو هموفوبیا، لزبوفوبی، ترنس فوبیا، دوجنس هراسی، سکسیسم، مردسالاری و … بهره میگیرد. آنارشیست های LGBT شامل جان هنری مکی، آدولف براند، لوسیا سانچز ساورنیل و دانیل گورین هستند. آدولف براند، آنارشیست ایندیویجوال “Der Eigene” اولین نشریه اختصاص یافته به مسائل همجنسگرایان در جهان را از سال ۱۸۹۶ تا ۱۹۳۲ در برلین منتشر میکرد.
‏به عقیده بسیاری، تجمعات آنارشیستی برای آزادی های فردی برای دفاع طبیعی از دگرباشان جنسی، از جنبشهای آنارشیستی آغاز شد.

امیل سیتیا در ۱۹۲۳ در کتاب خود Das Kuriositäten-Kabinett در مورد همجنس گرایی نوشت:” که بسیاری از آنارشیستها این گرایش را دارند، من در پاریس یک آنارشیست ‏مجارستانی به نام الکساندر سامی را دیدم که یک گروه آنارشیست همجنسگرا بر اساس این ایده تاسیس کرده بود”.
مگنوس هیشفیلد در ۱۹۱۴ نوشت:” درصفوف یک حزب نسبتا کوچک آنارشیسم، به نظرم رسید که تعداد همجنس گرایان و زنان به نسبت بیشتر است.”
‏آنارشیست ایتالیایی، لوئیجی برتونی، معتقد بود :”آنارشیست‌ها در همه چیز آزادی می‌خواهند، مسلما در روابط جنسی نیز. همجنسگرایی منجر به احساس سالم اگوئیسم می شود که هر آنارشیست باید برای داشتن آن تلاش کند.”
در “روح انسان تحت سوسیالیسم” از اسکار وایلد، میبینیم که او با شوروشوق از جامعه ای برابری طلبانه دفاع میکند که همه در ثروت شریک هستند، در حالیکه در مورد خطرات سوسیالیسم اقتدارگرا که فردیت را درهم میکوبد هشدار میدهد،او میگوید: فکر میکنم کمی بیشتر از سوسیالیست هستم،من آنارشیستم.”
‏اتوگراس، رواندرمانگر آلمانی از دیگر آنارشیستهایی بود که مقالات متعددی در مورد تمایلات جنسی افراد هم جنس نوشت و علیه تبعیض بر آنها اعتراض میکرد. رابرت رایزل دیگر آنارشیست آلمانی نیز از اوایل ۱۸۹۰ در روزنامه آلمانی خود، همیشه در دفاع از دگرباشان جنسی قلم میزد.
‏جان هنری مکی،یک آنارشیست فردگرا متاثر از آرای مکس اشتیرنر بود و از افراد شاخص و مهم در پایه گذاری آنارکوئیر است. وی علاقه خاصی به اسکار وایلد داشت و زندانی شدن وایلد به دلیل همجنس گرایی خشم عظیمی را در وجود او شعله ور کرد.
‏اما گلدمن نیز به شدت هموفوبیا را محکوم میکرد و اعتقاد او مبنی بر اینکه آزادی های اجتماعی به هم جنس گرایان نیز باید داده شود در آن زمان حتی در بین آنارشیستها هم ناشناخته و عجیب بود.

مگنوس هیرشفلد در این باره نوشت:” او اولین و تنها زن و اولین و تنها آمریکایی بود که از عشق ‏همجنس گرایان در برابر عموم حمایت کرد. گلدمن در نامه ای به هیرشفیلد نوشت:” این یک تراژدی است که افراد با گرایش های جنسی متعدد در جهانی زندگی میکنند که درک بسیار کمی از هم جنس گرایان دارد و نسبت به تنوع های مختلف جنسیتی و اهمیت بسیار زیاد آنها در جهان بی تفاوت است”.
‏باوجود این مواضع رادیکال حتی جنبش آنارشیستی آن زمان نیز از هموفوبی مستثنی نبود. سرمقاله ای در یک روزنامه آنارشیستی اسپانیایی در ۱۹۳۵ نوشته بود:” یک آنارشیست حتی نباید با هم جنس گرایان ارتباط داشته باشد، چه برسد به اینکه یکی از آنها باشد”.
‏لوسیاسانچز ساورنیل، بنیانگذار اصلی فدراسیون آنارکوفمینیستی، آشکارا خود را یک لزبین معرفی کرد. زمانی که همجنس گرایی در معرض سانسور و سرکوب بود او با نوشتن با نامی مردانه، مضامین همجنسگرایانه را اشاعه میداد.
‏نوشته های دنیل گورین، آنارشیست فرانسوی بایوسکشوال، بینشی از تنش اقلیت های جنسی در جنبشهای چپ را نشان میدهد. گورین از ۱۹۳۰ تا ۱۹۸۸ یک چهره شاخص چپ فرانسه بود. او در نوشته هایش از خصومت شدید چپها نسبت به هم جنسگرایان پرده برداشته است. در ۱۹۵۴ او را به دلیل گزارشهایی که از سرکوب ‏هم جنسگرایان در فرانسه منتشر میکرد مورد انتقاد شدید قرار می‌دادند. او مینویسد:” سختترین انتقادها از سوی مارکسیستهایی صورت گرفته که میخواهند تروریسم جنسی را نادیده بگیرند، البته من میدانستم که هنگام انتشار کتابم ازسوی کسانی مورد حمله قرار میگیرم که ازنظر سیاسی به آنها نزدیکترم”
‏پس از انتشار عمومی درسال ۱۹۶۵، گورین توسط چپها رها شد و نوشته های او در مورد آزادی جنسی،در مجلات چپ سانسور یا رد میشد. از دهه ۱۹۵۰ او از مارکسیسم لنینیسم فاصله گرفته بود. درقیام ۱۹۶۸ او بخشی از جنبش آزادیخواه همجنس گرایان بود که پس از این حوادث پدیدار شد. دهه ها بعد او را پدر جنبش ‏همجنس گرایان فرانسه نامیدند.
درهمین دوران،در ایالات متحده، پل گودمن، متفکر آنارشیست آشکارا خود را بایوسکشوال معرفی کرد و به لطف آزادی که او از طریق نوشته هایش و روابط عاشقانه اش در ملاعام با مردان، بروز میداد، سکوهای پرش فرهنگی برای جنبش آزادی همجنس گرایان در اوایل ۱۹۷۰ ایجاد شد.

‏آنارشیست کوئیرهای نیمه دوم قرن بیستم،که در جنبش آزادی همجنسگرایان شرکت داشتند، آنارشیسم را راهی برای هماهنگی بین هتروسکشوالها و LGBT ها میدانستند. آنارکوئیر از ریشه queercore گرفته شده که نوعی پانک راک است که همجنسگرایی را به صورت مثبت به تصویر میکشد.
‏دوگروه اصلی آنارکوئیر وجود دارد.
queer Mutini یک گروه بریتانیایی که در اکثر شهرهای بزرگ حضور دارند و BashBack که یک شبکه آمریکایی از آنارشیستهای دگرباش است.
‏”مشتهای کوئیر” در نیویورک ظاهر شدند و خود را بعنوان یک گروه خیابانی عملگرا، ضدهمسان سازی،آنتی کاپیتالیست و ضداستبداد معرفی کردند. آنها گرد هم آمدند تا اقدام مستقیم و صدای کوئیرهای رادیکال و فراهویتی در اعتراضات کنوانسیون ملی جمهوری خواهان RNC باشند.
‏ارتش فاگ یک گروه آنارشیست دگرباشان سوئدی است که اولین اقدام خود را در ۱۸اوت ۲۰۱۴، با حمله به وزیر بهداشت و امور اجتماعی، رهبر حزب دموکرات مسیحی،گوران هاگگلند آغاز کرد.
‏گروه‌های آنارکا-فمینیست مانند اسکوات اسپانیایی Eskalera Karakola وگروه فعال بولیوی Mujeres Creando به رهبری ماریا گالیندو به مشکلات زنان لزبین و دوجنس‌گرا میپردازند، خیابانها صحنه اصلی فعالیتهایشان است و عمدتاً از گرافیتی واجرا به عنوان ابزاری برای بیان هنری مبارزه استفاده می کنند.

سولماز اسکندری