از خانه به خیابان ، از خانواده به تشکل سیاسی

خانواده همیشه، شبیه به یک حکومت برای مردم و بخصوص زنان بوده است. امر و نهی‌هایی که از سوی مردان خانواده بر زنان صورت می‌گیرد، گاهی به شیوه‌های استدلالی و گاهی با خشونت همراه است.
در هر صورت، هر مردی در افغانستان دچار این رفتار در برابر زنان خانواده‌اش شده است.

نکته فقط این نیست. همین مردان نیز در مقاطعی از زندگی در کانون خانواده، با حکومت‌ پدر (بیشتر) و مادر (کمتر) مواجه بوده‌اند.

حکومتی که ادعای خیرخواهی فرزندان را دارد و تصمیم‌هایی را که از سوی خود بر آنان اعمال می‌کند، متمرکز بر منافع خانوادگی می‌داند.

این رفتار، امر و نهی‌ها و اصول، در سطح بالاتر یعنی حکومت در کشور، سخت‌گیرتر و محکم‌تر می‌شود.
در این سطح، خانواده‌ها، خود شبیه به فرزندان تحت امرشان، باید از اصول بالاتر از خود پیروی کنند. در واقع، حکومت به واسطه پدر و مادر و با استفاده از قوانینی که پدران و مادران را یا آموزش می‌دهند و یا می‌قبولانند که راه خیر و فلاح، آن چیزی است که آنان می‌گویند، اقتدار خود و قانون خودش را بر افراد خانه اعمال می‌کند.

ارتباط خانواده و حکومت، ناگسستنی است زیرا هر دو خواهان اعمال قوانین بر افراد متشکل در خود را دارند. منتها، خانواده‌ای که دسته‌جمعی، گرد محوری مشخص در کنار هم ایستاده و علیه حکومت شعار می‌دهند، دیگر آن شباهت را با حکومت ندارد.

این خانواده، بیش از هر چیزی به گروه سیاسی می‌ماند. بیشتر ، یک اتحادیه کوچک و معترض علیه اقتدار است؛ اقتداری که با قوانین خاص مستحکم می‌شود و حکومت سعی دارد پدر و مادر را وادار به تبعیت از آن ساخته، سپس آنان را در اعمال آن قوانین بر فرزندان خانه، همکار خود کند.

وقتی تیتری را می‌خوانید که در آن عبارت «اعتراض یک خانواده»، استفاده شده است، بدانید که این اعتراضی علیه خود نام «خانواده» است؛ اعتراض علیه تمام تهداب حکومت‌ها و سلول‌های یک حکومت.

مهمتر از آن، وقتی این خانواده، این تنها تشکل پیشرو سیاسی؛ هم از لحاظ نمادین کاملا علیه وضعیت موجود است و هم از لحاظ موقعیت زمانی، در نقطه عطف مبارزات ضد حکومتی و ضد استبدادی قرار دارد، فقط یک حرکت مدنی ساده نیست،
یک انقلاب است.

ما، با الگو گرفتن و تئوریزه کردن این حرکت و جنبش‌های زنان در خیابان‌ها؛ به این درک خواهیم رسید که هیچ جنبشی موفق نخواهد شد؛ اگر دست از سنت‌های جامعه و شکستن ساختارهای متداول بر جامعه بر ندارد.

خانواده‌ای که مبدل به یک تشکل سیاسی اعتراضی می‌شود، زنانی که در یک جامعه سنتی علیه زن‌ستیزترین افراد می‌ایستند، بیان‌گر همان جدایی لازم از جامعه کهنه، ابزار کهنه مبارزاتی و تفکری است که امروز اسلام افراطی و به اصطلاح سیاسی، می‌خواهد با آن بر جامعه حاکم شود.

نقص مقاومت‌های مسلحانه‌ای که امروزها مورد نقد قرار گرفته‌اند، چیزی جز تکیه آن‌ها بر عناصر مشترک بین خودشان و دشمن‌ نیست.
مقاومت‌های مسلحانه، هنوز روح‌شان را از بنیادها و ارزش‌های سنتی اسلام سیاسی رها نکرده‌اند. هنوز موفق به از بین بردن نیروی ارتباط‌دهنده‌شان، تحت کنترول قدرت حاکم (سنت)، نشده‌اند.

پس، نمی‌توان امیدوار بود که در صورت پیروزی، از آن فاصله می‌گیرند و تشکلات‌شان مبدل به فزیک و ساختار اجتماعی قدرت مسلط، نمی‌شود.

انقلاب، در تغییر معنای ارتباط ما با یکدیگر نهفته است؛ تغییری که باعث می‌شود یک جمع، فقط با تعریف‌های مبتنی بر خواست افراد شیوه ارتباط با هم را تعیین کند.

در اعتراض این تشکل کوچک سیاسی ( خانواده معترض)، مفهوم بزرگ انقلاب نهفته است. آنان با پا گذاشتن بر مرز خانه و خیابان، جامعه کوچک خانوادگی را (بدون فرق گذاشتن بین زن و مرد، والدین و فرزندان) منقلب ساخته و آن را به هیئت یک جنبش اعتراضی در آورده‌اند.
آنان، حکومتی را در خانه ویران کرده‌اند و اکنون بر ویرانه آن ایستاده علیه حکومت بر جامعه سخن می‌گویند.