بی شماران : شعری از عباس سماکار برای محمد نظری

شعر: عباس سماکار
بی شماران
من مادر تو ام
تو به خوابِ شبم میمانی
نرم از رؤیاهایم سرمیزنی بیرون
تصویری میشوی که درهیچ قابی نمیگُنجد
مثل ستاره
در تاریکی که خیره شده ام در آن به چیزی که چیزی نیست
می درخشیوقت است که بِرَهَم از این تصورِ تصویر
دیوارهای زندان هم آشنای من اند
ما
بی کسان تاریخ نیستیم عزیزم
خم نشو
من عمر خود را در فراق سرکرده ام دیری ست
همچنان تمام قامت ایستاده باقی بمان
ما بی کسان تاریخ نیستیم

*عباس سماکار (زاده تهران) نویسنده، شاعر و فیلم‌سازوی در سال ۱۳۵۲ ابتدا به همراه خسرو گلسرخی، کرامت‌الله دانشیان، رضا علامه‌زاده و طیفور بطحایی به اعدام محکوم شد. حکم وی سپس به زندان ابد تقلیل یافت. او در آستانهٔ پیروزی انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ از زندان آزاد شد. سماکار در این دوره مدتی را در زندان دیزل‌آباد در کرمانشاه به سر برد و در این دوره به همراه یحیی رحیمی طولانی‌ترین اعتصاب غذای تاریخ را به مدت ۸۶ روز انجام دادند.[نیازمند منبع] وی در دوره جمهوری اسلامی نیز مدت کوتاهی در زندان به سر برد و پس از آزادی مخفیانه از ایران خارج شد. وی هم اکنون مقیم آلمان است.