NO REVOLUTION WITHOUT THE PRESENCE OF WOMEN, WHICH IS HALF OF HUMAN SOCIETY, WILL BE WON

هیچ انقلابی بدن حضور زنان که نیمی از جامعه ی انسانی هستند، به پیروزی نخواهد رسید

If we look closely at those demonstrations especially over the past two years, most of the arrests and torture victims have belonged to the women. One of the reasons for this has been that the Shia Islamic Caliphate regime ‘s awareness about the very strong presence of the women in almost all demonstrations throughout Iran. The struggling women have largely continued to guide and radicalize the slogans. My assessment is that the revolutionary and upward movement in Iranian society has shown and shows that it is also good through the open and hidden communication networks to guide and organize demonstrations without the presence of the leadership of the centralized ideological-political parties, though so far, however, these organizings have not been sufficiently solid and lack the necessary coordination. But this is from my political view angle in the right route plan, a new experience compared to previous movements. That regardless of whether such a horizontal , none centered and bottom-up organizing would succeed in the current situation or not, we must wait and see its results. In hoping of the crashing down of the Capitalist and Fascist Rule through of the Iranian working people as soon as possible

هیچ انقلابی بدن حضور زنان که نیمی از جامعه ی انسانی هستند، به پیروزی نخواهد رسید

اگر بخوبی دقت کنیم در تظاهرات های به ویژه دو سال اخیر بیشترین دستگیری ها و شکنجه ها مربوط به زنان بوده است. یکی از دلائل آن آگاهی رژیم خلیفه گری اسلامی – شیعی به نقش داشتن بسیار قوی حضور زنان، تقریبن در تمامی تظاهرات سراسر ایران بوده است. زنان مبارز تا حدود زیادی نقش هدایت گر و رادیکالتر کردن شعار ها را داشته و هنوز هم دارند. ارزیابی من این است که جنبش انقلابی و رو به اعتلای هر چه بیشتر درجامعه ی ایران نشان داده و می دهد که بدون حضور احزاب ایدئولوژیک – سیاسی مرکز محور هم می شود و می توان موج اعتراض ها را با یاری شبکه های ارتباطی آشکار و پنهان، سازماندهی کرد، هر چند تا کنون این سازماندهی ها هنوز به انسجام کافی نرسیده و دارای هماهنگی های لازم نیستند. ولی بهر حال ازنظر دیدگاه سیاسی من این نقشه ی مسیری دُرست و تجربه ی جدیدی نسبت به جنبش های گذشته می باشد. اینکه این گونه سازماندهی افقی، بدون مرکزمحور بودن و از پائین به بالا تا چه اندازه در شرائط کنونی کشور موفقیت آمیز خواهد بود یا نه، می بایستی منتظر نتیجه ی آن ماند. به امید هرچه زودتر سرنگونی رژیم سرمایه داری و فاشیسم حاکم بدست زحمتکشان ایران!

هَسّه – نیما گلُکار