#سهیل_بابادی، بیش از چهار سال حبس و شکنجه روحی و جسمی شده است و همچنان محروم از مرخصی در شرایط طاقت فرسای زندان #رجایی_شهر

ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﺪﻭﺭ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯼ ﻓﯿﺲ ﺑﻮﮐﯽ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﻣﯿﻦ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﺩﺭ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺧﺮﺩﺍﺩﻣﺎﻩ ۹۱ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻄالبی انتقادی با رویکرد طنز انتقادی در فیسبوک ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺷﺘﻢ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪ . ﻭﯼ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺪﻭﯼ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ‏« ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ‏» ﺑﻪ ۵ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ‏« ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ‏» ﻭ ‏« ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺗﺒﺎﻧﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ‏» ﺑﻪ ۷ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺷﺪ . ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺗﺠﺪﯾﺪﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺣﺒﺲ ﮐﺎﻫﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ .
ﻻﺯﻡ ﺑﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺗﺠﺪﯾﺪﻧﻈﺮ ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ، ﭘﺲ ﺍﺯ ۴ ﺳﺎﻝ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ، ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ۲۴ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﻗﺎﺿﯽ ﭘﻮﺭﻋﺮﺏ ﺩﺭ ﺷﻌﺒﻪ ۳۶ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ .
ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪﻫﺎﯼ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺟﻬﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺕ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﻭﺣﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺳﻘﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ، ﺍﺯ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮐﻠﯿﻪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﮐﻠﯿﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺍﺯ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﺒﺲ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻋﺪﻡ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺷﺪﻥ ﺣﮑﻢ ﺍﺯ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

سهیل بابادی و آنچه بر او گذشت به قلم خودش :
( توضیح این متن را سهیل بابادی در هجدهمین ماه از حبسش نوشت )

ﺑﺎﺯﺟﻮﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﻏﻠﯿﻆ ﺍﺯ ﺩﺍﻋﯿﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﺸﯿﻊ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺭﺍﺗﯽ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺁﻣﯿﺰ ﻭ ﺷﻨﯿﻊ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺑﻨﺪ ۳۵۰ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﯾﻦ ﻃﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺿﻤﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺷﺪﯾﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﺎﻥ ﻭ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪﺕ ﺧﻮﺩ، ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ :” ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﺗﺮﻭﺭ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﺮﻕ ﺩﻭﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺿﺎﺑﻂ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻬﺖ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﺭﺳﯽ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .” ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﻫﺠﺪﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ۳۵۰ ﺍﻭﯾﻦ، ﺿﻤﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﻮﺩ،ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ : ” ﻣﻦ ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ، ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ۳۵۰ ﺍﻭﯾﻦ ﻫﺴﺘﻢ . ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۱/۳/۹۱ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻭ ﺣﮑﻢ ﺟﻠﺐ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺟﻨﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪﻡ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ۲ ﺍﻟﻒ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺟﺮﺡ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﮐﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻧﺎﻡ ﮐﺎﺭﺑﺮﯼ ﻭ ﺍﺳﻢ ﺭﻣﺰ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﻭ ﮐﺘﮏ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻔﻬﯿﻢ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺩﯾﺎﺭ ﺷﻌﺒﻪ ﺳﻮﻡ ﺩﺍﺩﺳﺮﺍﯼ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺍﻭﯾﻦ ” ﺁﻗﺎﯼ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭ ” ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﻭﯾﻦ ﺫﯾﻞ ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ

۱- ﻓﺴﺎﺩ ﻓﯽ ﺍﻻﺭﺽ ۲- ﺳﺐ ﺍﻟﻨﺒﯽ ۳- ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ۴ – ﻋﻀﻮﯾﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﮐﻤﭙﯿﻦ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻧﻘﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ۵ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺗﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻋﻀﻮﯾﺖ ﺩﺭ ﻓﯿﺲ ﺑﻮﮎ ۶- ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ۷- ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻋﻠﯿﻪ ﻧﻈﺎﻡ ۸- ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺩﻭﻝ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ۹- ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺗﻘﻠﯿﺪ ۱۰- ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺭﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﯾﮏ ﻃﻨﺰ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ ﮐﻤﭙﯿﻦ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻘﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺩﺭ ۲۱ ﻭ ۲۲ ﻭ ۲۳ ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ﺑﻮﺩ .” ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ﺳﺎﻝ ۱۳۹۰ ﺻﻔﺤﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﻓﯿﺲﺑﻮﮎ ﺭﺍﻩﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ‏« ﮐﻤﭙﯿﻦ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻘﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ‏» .

ﺍﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺑﺮﺍﻥ ﻓﯿﺲﺑﻮﮎ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﺋﯿﺘﺮ، ﮔﻮﮔﻞﭘﻼﺱ ﻭ ﻭﺑﻼﮒﻫﺎ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ، ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺮﺩﮔﯽ ﺭﻭﺣﺎﻧﯿﻮﻥ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ، ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﺮﻭﮔﺎﻧﮕﯿﺮﯼ ﭘﺪﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﺁﻗﺎﯼ ” ﯾﺎﺷﺎﺭ ﺧﺎﻣﻨﻪ ” ، ﺣﮑﻢ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺁﻗﺎﯼ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﻧﺠﻔﯽ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺗﺮﺍﻧﻪ ” ﻧﻘﯽ ” ، ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻬﺎﯼ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺨﺺ ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ . ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎﻥ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺗﻨﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺝ، ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ :

ﺩﺍﺩﯾﺎﺭ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺴﺘﻨﺪﺍﺕ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺫﮐﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ، ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻋﻨﺎﻭﯾﻦ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻔﻬﯿﻢ ﮐﺮﺩ . ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﻀﺮﻭﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎ ﻭ ﻓﺤﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺟﺮﺡ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩﻡ ﻭ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﻫﺎﯼ ﺑﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ . ﺩﺍﺩﯾﺎﺭ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : ” ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ !” ﻭ ﺳﭙﺲ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺑﻨﺪ ۲ ﺍﻟﻒ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﮔﻔﺖ :

” ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻬﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻻﻧﺲ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﺘﮏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻮﮐﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ؟ ” ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﻧﺤﻮﻩ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪﺵ ﺍﺯ ” ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﺍﺭﺗﺶ ﺳﺎﯾﺒﺮﯼ ” ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ : ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ۲ ﺍﻟﻒ، ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺟﻮﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ، ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻻﻧﺲ ﺑﯿﺎ . ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮐﯿﻮﺳﮏ ﺍﻓﺴﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺑﻨﺪ ۲ ﺍﻟﻒ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻡ . ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻔﺮﻭﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺎﺩﻭﺭ ﺁﻥ ﻣﯿﺰﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﻟﭗ ﺗﺎﭖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺑﺎﺯﺟﻮ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﺍﺭﺗﺶ ﺳﺎﯾﺒﺮﯼ ﺑﻮﺩ . ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﺯﺩﻧﺪ . ﻣﻦ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﮐﺘﮏ ﺯﺩﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﮐﺘﮑﻬﺎ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﮐﺮﻫﺎ، ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺯﺟﻮ ﺑﻮﺩ،ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ، ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪ . ﻭﯼ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯﺟﻮﻫﺎﯼ ﺳﺎﯾﺒﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﺮﺡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ :

” ﺑﺎﺯﺟﻮﻫﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ : ۱- ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺎﺳﭙﻮﺭﺕ ﻭ ﻗﺎﭼﺎﻕ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺋﯿﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ۲- . ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﯾﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ۳- ﺩﺭ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍﯼ ۸۸ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ۴- ﺩﺭ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﻋﻠﯿﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺴﺘﺮﺩﺍﻡ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ‏( ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻫﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﻻﻫﻪ ﺍﺳﺖ ‏) ۵- ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻓﯿﺲ ﺑﻮﮎ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺳﻘﻮﻁ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﯿﻢ . ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ .” ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ۳۵۰ ﺍﻭﯾﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﻗﺖ ﻭ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ، ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ : ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺗﺎ ۲۰ ﺭﻭﺯ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ، ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ۲۰ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺗﻬﺎﻣﻢ ﭼﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﻟﯿﻞ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﯾﺎﺭ ﻃﯽ ۸ ﻣﺎﻩ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻟﻤﻼﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺟﻬﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﻗﺖ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻣﺘﻬﻢ ﺍﺳﺖ، ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻟﻤﮑﺎﺗﺒﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺣﻖ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﻠﺐ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ۸ ﻣﺎﻩ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ۲ ﺍﻟﻒ، ۲۲۷ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .۲ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ۷۲ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻓﮕﯿﻬﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻋﺒﺎﺱ ﻏﻔﺎﺭﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺟﻦ ﮔﯿﺮ ﺩﻭﻟﺘﯽ . ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻧﺶ ﻭ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﺁﻥ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ : ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ۲ ﺍﻟﻒ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ۱۸ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ، ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻡ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎﺭ ﺷﺪﯾﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺑﺎﺯﺟﻮ ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ :

ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﯼ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﯾﺪ . ﺍﯾﻦ ﺗﻬﺪﯾﺪﺍﺕ ﻭ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﯼ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﺩ ۹۱ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﯿﻦ ﮐﻨﺪ . ﺧﺒﺮ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﯿﻦ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﻮﺩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ . ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺴﺮﻡ، ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻫﻤﺴﺮﻡ، ﭘﺪﺭﻡ، ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻧﯿﺰ ﺷﻨﻮﺩ ﻣﯿﺸﺪ . ﻭﯼ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ۱۸ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۸ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﻗﺖ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ۲ ﺍﻟﻒ ﻭ ۲۲۷ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ‏( ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ، ﮐﺘﺎﺏ ﻭ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ‏) ، ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ۳۵۰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻡ . ﻃﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻋﻠﯿﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﺳﺪﯼ ‏( ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺷﻌﺒﻪ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭ ‏) ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻔﻬﯿﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﺴﺮﻡ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺳﺮﺍﯼ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺩﻓﺘﺮ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻗﻨﺒﺮﺯﺍﺩﻩ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻓﺎﻉ ﻧﮑﻨﻢ ﻭ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﻡ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﻡ ﻻﺍﻗﻞ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ . ﻭﯼ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ : ﺍﯾﻦ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎ ﻣﺴﺒﻮﻕ ﺑﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺯﺟﻮ ﺣﮑﻢ ﺟﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺍﻣﻀﺎ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﮑﻢ ﺯﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺭﺍ ﺳﺮﺵ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ . ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﻣﺪﺕ ۸ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ :

” ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ۸ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺍ ﻭ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﺷﺪﻡ . ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﻬﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﺎ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺩﯾﻨﯽ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۸۸ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻓﻼﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ” ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﻦ ﻫﺠﻮﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺷﯿﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ، ﻣﺪﺍﺭﮎ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ، ﺣﺘﯽ ﻋﻘﺪﻧﺎﻣﻪ،ﺍﻭﺭﺍﻕ ﮐﺎﺭﯼ، ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻣﻦ؛ ﻭ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎﺯﺑﯿﻨﯽ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺳﭙﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ . ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ .” ” ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﻏﻠﯿﻆ ﺍﺯ ﺩﺍﻋﯿﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﺸﯿﻊ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺭﺍﺗﯽ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺁﻣﯿﺰ ﻭ ﺷﻨﯿﻊ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ، ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺑﻄﻮﺭﯾﮑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻔﺮﻭﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻮﮐﺮ ﻭ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻭ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺟﺮﺡ . ﻭﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ :

ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻓﻈﺎﻥ ﺗﺸﯿﻊ، ﮐﻤﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺁﺳﯿﺐ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺣﺘﯽ ۱۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺁﺳﯿﺎﺏ ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻣﺪﺍﺭﮎ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﯿﺐ ﺩﯾﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻭ ﮔﻮﺍﻫﯽ ﻣﻌﺘﻤﺪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺳﭙﺎﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ . ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎﺑﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺭﻭﻧﺪ ﻓﻌﻠﯽ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﯾﻦ، ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ ۹۲ ، ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ۱۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺍﻣﻀﺎﯼ ﻭﮐﺎﻟﺘﻨﺎﻣﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻭﮐﯿﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺣﻀﻮﺭﯼ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﻭﮐﯿﻞ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻓﺎﻉ ﮐﻨﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺍﺳﺪﯼ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻭﺛﯿﻘﻪ ﻭ ﺣﮑﻢ ﻭ ﻋﻔﻮ، ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﺍﻣﻀﺎ ﻣﯿﺸﻮﺩ . ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺩﺍﯼ ﻭﮐﻼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﯿﺎﻭﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ، ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﻢ.