فریاد

پرسیده ایم : مگر خون اروپایی ها رنگین تَر است که جهان برایشان به عزا نشسته است ؟!

نصیحت مان کرده اند و گفته اند : خون ، خون است . مدرن و مدنی رفتار کنید . تفاوت نگذارید . تفرقه نیاندازید .با فرانسه به همبستگی بنشینید و از برای ادای احترام به خون کشته شدگان “یک دقیقه “سکوت کنیم .

در پاسخ شان می گوییم : با اینکه همدردیم و درد شما را می فهمیم اما انقدرها هنوز مدرن نشده ایم که برای إبراز إحساسات و إبراز درد فقط “یک دقیقه ” سکوت کنیم.

می گوییم : سنگفرش های کوچه و خیابان هایمان بیشتر از این خون ها رنگین تَر شده است .

می گوییم : اگر در همبستگی در عزای شما به چله بنشینیم ، برای زنان ایزدی مان را که در گور های دست جمعی پیدایشان کرده ایم ،برای سربریدگان افغان ، برای کودکان سوری ، برای پناهندگان غرق شده در دریاها ،، برای بیروت ، برای غزه و … با خانواده های آنها کی و چه وقت همدری کنیم ؟

نه وقت کم است. ما وقت نداریم .ما وقت نداریم در “یک دقیقه سکوت ” شما حتی شرکت کنیم . وقت نداریم که شمعی روشن کنیم . میل نداریم که پرچم ملی فرانسه را بدست بگیریم . اگر قرار است پرجمی را بلند کنیم پرچم گرسنگان را ، پرچم پناهندگان را ، پرچم ۹۹% صدی ها ی جهان را بلند می کنیم .

نه ما وقت نداریم حتی پشته های کشته شدگان مان را بشماریم . وقت نداریم که جسدهای آنها را دفن کنیم . اما برای همبستکی مان با شما و شما با ما ، بیاییم همصدا ” سکوت ” را بشکنیم .

سالهاست که مردم آن طرف کشته میشوند و ما سکوت دولت ها ، سکوت خدمت گذارانشان را صدای موحش سکوتشان را شنیده ایم .

بیاییم سکوت را بشکنیم و به جای سکوت ، در گوش این جهان و قدرتمداران دولت ها در هر کجای جهان که ایستاده اییم با همدیگر ، با ” فریاد ” گوششان را کر کنیم .

برای اعتراض به این جنایت ها ، ما مردم جهان سکوت را نه ،” فریاد ” را سازماندهی کنیم . 

تابلو فریاد . نقاشی از رکسانا