این بردگی نیست،دوست داشتن است

با نگاهی مستقیم در چشمانش خیره شده بودم و ابروهایم در هم فرو رفته بود و همچون خرس از بینی با عصبانیت هوا ی چرکین وارد میکردم و بعد خارجش میکردم.جانم را در مقابل سخنانش به سان نفرتی حس کردم.درد بر سرم بی محابا لگد میزد ،نمیدانستم به کدام حقایقش فحش … دهم.هر چه خواستم خود را سرگرم کنم بی نتیجه میماندم.خداو دین باوران کلاس هم به وی میخندیدند.محمد کلافه کنج کلاس سرش را به دیوار می کوباند.در قفسی حصر شده بودیم که محکوم به گوش کردن سخنان او بودیم.محمد تحملش به سقف کلاس دست داد.ابتدا به من نگاهی کرد و در نگاهش جملاتی نهان بود.انگار نگاهش لب داشت و سخن از خود می راند و میگفت:تنها امیدم به توست،خودش را ،دینش را،حقایقش را به دوش بکش و در باتلاق تاریخ پرت کن تا اثری از آن نباشد.گفتم:با بی شعور جماعت سخن لایق نمیدانم که قانعیتی در آن نمیبینم آنقدر غم و درد در دل دارم که جایی برای او خالی نیست،خودت شروع کن.
محمد میان سخنانش ایستاد و داد زد:آقا چرا ما آفریده شدیم؟شیخ نگاهی به سوی او افکند و گفت:برای اینکه از دنیا لذت ببریم،برای آنکه خدای را سپاس گوییم.
من و محمد چشم در چشم شدیم و من سرم را با ناامیدی به چپ و راست تکان دادم و کم کم در حال رسیدن به مرز گریه بودم.
وی ادامه داد که:اسلام یعنی خفه شدن یعنی هر چه خدا گوید انجام دادن بدون هیچ عذر و بهانه ای.ناگهان فریاد زدم:به نظر شما این زندگی ست یا بردگی؟چه تفاوتی میان خدای شما و پادشاهان تاریخ بوده است؟بردگی بس است.کلاس در دریای سکوت شناور بود.شیخ نگاهی با عصبانیت به سویم انداخت و گفت:این بردگی ست؟این دوست داشتن است. گفتم :نکند عدالت باشد؟گفت :آری. آنگاه گفتم:تو میتوانی برایم داوری بیاوری که در میان داوران داوری کند؟تنها گفت:جواب سوالت پشت سوالت نهفته است.به دوستانم که پشت سرم نشسته بودند نگاه کردم و گفتم:این بشر واقعا گوساله است.
با کمی تامل یافتم که شیخ با تمام ابلهیتی که از تمام اجزای بدنش فوران میکرد سخن راست میگفت:تنها در میان شکارگران و گردآورندگان بوده اند که توانسته اند تن برابری را لمس کنند.خشونتی نداشته باشند و خنجر آبگینشان برای حیوانات از قلاف بیرون بزند.با آمدن حکومت یا دین برده شدیم برده فکری.زندگی صندلیش را به بردگی تعارف زد.جهان هر کس به وسعت تفکرات اوست که با گذشت زمان محیط این وسعت کوچک و کوچک تر میشد.ترس حاکمان از خلاف جریان شنا کردن یاغیان ،موجب شد محدود تر شویم.قوانین سخت تر شود و صندلی پادشاهی محکوم به تحمل کردن وزن برادران بزرگ بود.هر برادر بزرگی با خدا در ارتباط است و سخنانش به خالصی سخنان خداوند است پس انتقاد بر آن روا نیست.رنگ معنویش به سان رنگ زمینی اش پر رنگ تر میشود.سالیان سال بر تخت جلوس میکند و شیپور میزند و مارا تا آخر زندگانی می رقصاند.آن قدر اعتماد به خویشتن را در میان مردمان سر میبرد که آنان میپندارند که بدون قانون نمیتوانند لحظه ای نفس بکشند.
تنها چیزی که در میان مردمان قد علم کرده امید است که آنهم دروغی بیش نیست.
شاید روزی را رسد که واقعیت زندگی واژگون فهمیده شود و دیگر آزادانه زندگی کردن فقط در رویا میسر شود.هر شب بمیریم و صبح زنده شویم و همچون شیخ خدا ی را سپاس گذار باشیم.دور نیست