موج جدید سرکوب کارگران توسط جمهوری اسلامی

محسنی اژه‌ای: با اعتراضات کارگری مخل نظم عمومی برخورد می‌کنیم سخنگوی قوه قضائیه اعلام کرد که این دستگاه با افرادی که به اسم اعتراضات صنفی اقدامی برخلاف نظم عمومی و امنیت ملی انجام بدهند برخورد می‌کند.

به گزارش ایلنا، «غلامحسین محسنی اژه‌ای» در نشست خبری امروز – دوشنبه ۱۴ بهمن- در پاسخ به سئوال خبرنگار ایلنا که از او درباره دلیل تغییر رویکرد قوه قضائیه در مواجهه با اعتراضات صنفی کارگران و بازداشت ۲۸ کارگر معدن چادرملو و ۳ کارگر کارخانه پلی‌اکریل طی دو هفته گذشته پرسیده بود، گفت: هیچ تغییر رویه‌ای نسبت به اعتراضات صنفی کارگران صورت نگرفته است اما اگر افرادی به اسم اعتراضات صنفی اقدامی برخلاف نظم عمومی و امنیت ملی انجام بدهند با آن‌ها برخورد می‌شود.

——————————————————————————————–

با گزارشاتی که در این مدت مشاهده کردیم درمورد اعتراضات کارگری و برخوردهای امنیتی با معترضین این فکر به ذهن می‌رسد که گویا جریانی برای سرکوب ابتدایی‌ترین خواستهای کارگران در حال شکل گیری است.

در کل نحوه برخورد مسئولین جهوری اسلامی با مردم ایران انسانی نیست. ولی در مورد کارگران این جنبه حکومت شدید‌تر است. چرا که این قشر جامعه نه تنها از کرامت انسانی محروم است٫ بلکه از ابتدایی‌ترین حقوق هر انسان زنده‌ای شامل خوراک و مسکن و پوشاک و امنیت محل کار نیز محروم است.

طبق گزارشات آماری بانک مرکزی ایران و مراکز دیگر آماری که همگی در جمهوری اسلامی رسمی هستند حداقل درآمد ماهیانه برای مماس بودن با خط فقر بیش از یک میلیون تومان است حال کارگر زحمتکش با پایه حقوق کمتر از پانصدهزارتومان کجای این جدول آماری قرار می‌گیرد؟ وضعیت محیط کار کارگران و امنیت آن چگونه است؟ (مرگ دو کارگر در آتش‌سوزی خیابان جمهوری تهران و نمونه‌های بسیار دیگر از جان باختن کارگران در محل کار گویای عدم امنیت جانی کرگران در حین کار است).

با اندکی تأمل در شرایط زندگی و کار کارگران در می‌یابیم که اعتراض به شرایط غیر انسانی تنها کاریست که می‌توانند انجام دهند به امید بهبود شرایط کنونی.

ولی حکومت ضد بشری جمهوری اسلامی چه می‌کند؟ پس از این همه جنایت و بی‌عدالتی بجای گوش کردن به این اعتراضات که‌‌‌ همان درد و دلهای کارگران است٫ یک مهر امنیتی بر آن می‌زند و مشغول دوختن لب کارگران معترض می‌شود و کسانی را که مقاومت کنند به حبس و انواع شکنجه می‌کشند همانند منصور اوسانلو و رضا شهابی و بسیاری دگر . تو گویی در آن حکومت خونخوار٫ سرکوب و شکنجه و اعدام بسی راحت‌تر و دلنشین‌تر است از مذاکره و سازندگی. با توجه به تاریخ پر از سرکوب این حکومت و نحوه شکل گیری دورانهای سرکوب و ایجاد رعب و وحشت٫ این نتیجه بدست می‌آید که دوره سرکوب و قلع و قمع کارگران بسیار نزدیک است. امید است که اینبار با اتحاد و ایستادگی کارگران در مقابل عوامل ریز و درشت جمهوی اسلامی این سرکوب در هم شکسته شود و به نتیجه مطلوب سرکوبگران ختم نشود و نهایتا کارگران بتوانند به حقوق انسانی و پایه خود دست یابند. اگر عوامل جمهوری اسلامی شاهد اتحاد ناگسستنی کارگران باشند در ‌‌نهایت عقب نشینی خواهند کرد و به خواستهای کارگران گردن خواهند گذاشت. با طرح مسئله آزادی کارگران٫ سرکوبگران مجبور خواهند بود کارگران دربند را‌‌ رها سازند. چرا که با توجه به سرکوب و خفقان طولانی مدت در همهٔ اقشار جامعه و قرار گرفتن کل اجتماع دروضعیت انفجار٫ سرکوبگران هراس دارند ازینکه با سرکوب یک قشر اجتماع باعث زده شدن جرقه‌ای شوند که کل این انبار باروت را منفجر کند. به همین دلیل از تمرکز بروی موردی خاص و ایجاد حساسیت بروی آن مورد هراسان و گریزان هستند. در چنین شرایطی کارگران با اتحاد و پافشاری بر خواسته‌های برحق خویش می‌توانند به مطالباتشان برسند و در راه مبارزه با سرکوبگران چراغ راهنمای بقیه قشرهای ستمدیده و دربند ایران باشند. طبعا پس از به نتیجه رسیدن مبارزه کارگان شاهد آغاز مبارزاتی جدید توسط قشرهای دیگر اجتماع خواهیم بود که در ‌‌نهایت نتایج مثبتی برای جامعه به ارمغان خوهد آورد.

در پایان باید یادآور شد که در این مبارزات همه گروه‌ها و طیف‌ها می‌باید از کارگران حمایت کنند چرا که هدف اصلی همه مبارزه و درهم شکستن جمهوری اسلامی است. اینکه کدام قشر و گروه درگیر شده است چندان که تضعیف و در ‌‌نهایت نابودی جمهوری اسلامی اهمیت دارد مهم نیست. اینکه کارگران درگیر مبارزه هستند و یا معلمین و یا دانشجویان و… تغییری در اصل مبارزه با جمهوری اسلامی ایجاد نمی‌کند و باید آنرا فراجناحی دید و حمایت کرد. گروههای معتقد به انتخابات آزاد در فردای ایران پس از جمهوری اسلامی باید از تمامی مبارزات علیه جمهوری اسلامی حمایت کنند چرا که اعتقاد دارند که مردم پس از جمهوری اسلامی حکومت را تعیین خواهند کرد نه آن‌ها. آنهایی هم که خود را جانشینان جمهوری اسلامی می‌پندارند٫ دیکتاتورهایی هستند که راه به جایی نخواهند برد مگر به تعویق انداختن سقوط جمهوری اسلامی. چرا که اینان فقط درپی تخریب سایر مبارزین بوده و به دلیل عدم باور و اعتقاد دموکراتیک به رای مردم برای نوع حکومت آینده و قایل نبودن حق تعیین سرنوشت برای مردم و توسط خود مردم از هم اکنون درگیر جنگ قدرت با سایر مبارزین شده و همه را حریف و دشمن خود می‌بینند و سعی در حذف آن‌ها دارند و از این طریق بزرگ‌ترین کمک را به جمهوری اسلامی و تداوم حکومت آن می‌کنند.

شانزدهم بهمن ماه یکهزارو سیصدو نود و دو پنجم فوریه دوهزارو چهارده

بهلول