بیانیه ای کوتاه، پیرامون قتل بکتاش آبتین توسط تروريسم دولتی ایران

مطلب دريافتي ؛ مطالب دريافتي منعكس كننده نظرات نويسنده ان است و مواضع فدراسيون نيست

این همان صدای خشم پرولتاریای تبعیدیست، که همرزمان و هم طبقه ای هاش در سرزمین ظلم کشته، سرکوب و زندانی می‌شوند. در سرزمینی که از یک سو تروريسم اقتصادی نئولیبرال جان می‌گیرد و از سوی دیگر یک تروريسم سیاسی توتالیتر می‌کشد.
برای بکتاش آبتین، مبارزی با شخصیت قوی که سرش را زیر ظلم رژیم حاکم خم نکرد، برای مبارز کورد حیدر قربانی که مقاومت را به خلق استعمار شده نشان داد، برای زندانی سیاسی عرب حمزه سواری که بی نام نشان زندگی اش در زندان گذشت، برای بلوچستان که خاک و مردمش زیر حملات رژیم سر خم نمی‌کنند.

رژیم دست نشانده امپریالیسم “جمهوری اسلامی ایران” با سیاست های اقتصادی نئولیبرال اش زندگی را از یک سو بر مردم طبقه امان دشوار،‌ تنگ و غیر ممکن ساخته است، و سوی دیگر الیگارشی تئوکراتیک، یک توتالیتاریسم سیاسی را بر‌ جامعه تحمیل کرده است. تروريسم دولتی ایران، بکتاش آبتین را کشت و نشان داد که راه آزادی و گذر از جمهوری اسلامی نیز از کشتن و استفاده از خشونت می‌گذرد. ما خشونت طلب نبوده و نیستیم، آنچه بعنوان خشونت از ما صادر می‌شود، خشونتی انقلابی است که دستان حکومت را در به انحصار داشتن استفاده از خشونت، میشکند؛ ما نه تنها دفاع بلکه حمله و وحشت پراکنی در دامن حکومت را نیز از اساسی ترین حق خود در این جنگ طبقاتی می‌دانیم. این می‌بایست پاسخی به دروغگویان حقوق بشری-خیریه محور و میکروبورژوا های خودفروخته خارج نشین باشد که با کوبیدن بر طبل “تنها مبارزه مدنی و دموکراسی-بورژوازی” راه حل است، سعی در ایجاد اختلال و جرم انگاری مبارزه به حق خشونت آمیز دارند. شما بر طبل یاری رژیم می‌کوبید و بخشی از سرکوب خلق هایی هستید که جز فقر، تبعیض، کار و خفقان چیزی دیگر را نتوانسته اند تجریه کنند.

بعنوان فردی که توسط دولت های مختلف به مبارزات مسلحانه/قیام های مسلحانه متهم شده است، می‌گویم که *انقلاب های اجتماعی از قیام های مسلحانه آغاز می‌شوند*، و گذر از جمهوری اسلامی ایران، به یک انقلاب اجتماعی خونین گره خورده است؛ تبلیغِ پرهیز از خشونت، تبلیغِ عدم مسلح سازی اجتماعی و مخالفت با اعتصابات کارگری، بی شک خيانت هایی هستند که حتی در فردای پسا جمهوری اسلامی نیز بخشیده نخواهند شد. بیایید سازمان انقلابی *۱۷ نوامبر* در یونان را بیاد بیاوریم، سازمانی که پس از قیام دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک آتن در ۱۷ نوامبر ۱۹۷۳ علیه رژیم دست‌نشانده امپریالیسم در یونان، تشکل یافت و حتی پس از سرنگونی این رژیم با قرار دهی مجازات های انقلابی در دستور کارش، سرکوبگران و خائنین را به سزای اعمالشان رساند. فعالین حقوق بشری-خیریه محور و صلح طلبان/اصلاح‌طلبان حواس خود را در مورد فعالیت ها و اظهارات خود خوب جمع کنند، زیرا این هشدار، مشخصا شما را مورد خطاب قرار می‌دهد.

خودمدریتی دموکراتیک در ساختاری غیر اقتدارطلبانه و بدور از سلسله مراتب، بَدیل ما برای آینده است، آینده ای که در آن جایگاه کاگر حذف می‌شود و بجای آن همه مردم بر اساس نیازهای واقعی اجتماعی و توانایی های فردی، اداره شواریی جوامع را در بخش های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در دست می‌گیرند. ما به دنبال مرکزگرایی دموکراتیک یا دیکتاتوری پرولتاریا نیستیم، بلکه بدنبال حذف طبقات از جمله طبقه پرولتاریا و اشتراک قدرت در یک فورم غیر متمرکز و کنفدرالیستی هستیم.

در نگاه پلتفرمیسیم (آنارکو-سوسیالیست کلاسیک) عدالت اجتماعی که مشخصا با برابری اقتصادی جوامع/افراد و آزادی های جمعی/فردی تحقق میابد، جایی برای اقتدارگرایی چپ/راست وجود ندارد؛ تحمیل الیگارشی چپ و سوسیال دموکراسی بر جامعه، در نهایت امر، تفاوت چندانی برای طبقه ای ندارد که همیشه کارگر و پائین بوده است، *ما برای رهایی نیاز داریم که یک بار راستگرایی و یک بار دیگر چپ اقتدارطلب را براندازی کنیم*.

تاریخ در دیالکتیک مبارزات، به اثبات رسانده است که آنارشیست ها همیشه آخرین افرادی بوده اند که میدان های نبرد طبقاتی ترک را کرده اند، و اینبار نیز تاریخ از این قاعده مستثنی نیست؛ ما یا به آزادی خواهیم رسید یا جنازه هايمان میدان نبرد طبقاتی را ترک خواهد کرد. بیایید رفقایمان در انقلاب دهقانان اوکراین، جنگ داخلی اسپانیا، جنبش زاپاتیستا و همین اخیرا انقلاب اجتماعی رژاوا را به خاطر بسپاریم، مقاومت ما، همان زندگی ماست، حتی یک قدم نیز عقب نخواهیم کشید.

آبتین پارسا
۸ ژوئن ۲۰۲۲

مطلب دريافتي ؛ مطالب دريافتي منعكس كننده نظرات نويسنده ان است و مواضع فدراسيون نيست