سه شعر از آبتین پارسا

آنگاه که عشق بود، خدا نبود
پرنده ها نیز آوازی انقلابی می‌خواندند
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

وقتی ماخنو فراری بود و در رِنو مُرد
صدای گلوله های دهقانان آواز پرندگان شده بود
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

هنگامی که سیاهکل غرید و استبداد به تَه رسید
حمید اشرف کابوس روشنی برای شب های سیاه بود
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

آنگاه که استعمار آزادی را خُرد کرد
خمینی دزد انقلاب شده بود
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

وقتی چریک ها برای خلق فدایی شدند
توده ای ها در خيانت غلت می‌زدند
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

هنگامی که ما مُرد و من به زنجیر کشیده شد
بی بی سی ها از مدل موی فمینیستی می‌گفتند
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

آنگاه که چپ به پارلمان بورژوازی راه یافت
هنوز برخی رفقا اسلحه را زمین نگذاشته بودند
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

وقتی بهاران خجسته شد
شاعرش از مبارزه مسلحانه دفاع کرد و مُرد
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

هنگامی که قیام ها از هر ده سال به هر سال رسید
آبان خون داد، احواز پرپر شد، بلوچستان مُرد و ماهشهر نیزار شد
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

آنگاه که اشعار برای هر گلوله سروده شد
خون ارغوان ها خیابان ها را سرخ می‌کرد
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

وقتی شاه همان خمينی مُدرن بود
گذشته دیکتاتور به آینده اش پوزخند می‌زد
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

هنگامی که خلق کارگر همچون فدایی هایش فدایی شد
پوپولیسیم استعاری از خون آریایی می‌گفت
تو هنوز هم آن دوران را به یاد می آوری؟

———————————

در زیر بمباران اتهام ها، در کنار شریان التهاب ها
تو بمان با من، ای خلوت دیرینه من.

بر فراز آسمان احمق ها، بر خلاف آماج ابله ها
تو بمان با من، ای حسرت پیشینه من.

در هوای سرد مردن، در خفای طرد شدن
تو بمان با من، ای کسالت انقلابی من.

بر زمین بی عدالتی ها، بر طنين بی صداقتی ها
تو بمان با من، ای شکایت انقلابی من.

در خطای دید معتمدها، در بلای دید معتقد ها
تو بمان با من، ای حقیقت قربانی من.

بر اساس عشقی از ایمانم، بر سرای خشتی از جانم
تو بمان با من، ای طریقت قربانی من.

در کمین دشمن ها، در خفای چریک ها
تو بمان با من، ای رویای عاشقی من.

بر نهاد دروغگوها، بر برين اشتباها
تو بمان با من، ای سودای عارفی من.

———————————

دست های من پاک است، من می‌دانم و تو نمیدانی، تنها کمی خون دشمن پاکترش کرده است.

قلب من پاک است، من می‌دانم و تو نمی‌دانی، تنها کمی نفرت از دشمن پاکترش کرده است.

ذهن من پاک است، من می‌دانم و تو نمی‌دانی، تنها کمی تروريسم پاکترش کرده است.

پیشینه من پاک‌ است، من می‌دانم و تو نمیدانی، تنها کمی جنگ پاکترش کرده است.

خود را در آینه بنگر، من دیدم و دگما را کشتم، من دیدم و خدا را کشتم.

به کدامین گناه اینگونه مجازات میشوم؟
دیگر به کدامین سرای بی کسی فرار پیشه کنم؟
سردرگمم، میترسم چون نمی‌دانم، همه ترس ها از ندانستن است.

به تعداد گلوله هایی که به دشمن امان شلیک کردی، همان نارفیقانی که هرگز نجنگیدند، خنجرت زدند، دردناک است.

به کجا این چنین با شوق می‌روید؟ به دنبال چه هستید؟ بر زمین خوردن یک چریک را دیدید؟

آبتین پارسا