اعتصاب: ابزاری از ابزارهای کارگر

کارگر در فعالیت‌های خودسازماندهی‌شدهٔ خود علیه حاکمیت و سرمایه‌داران همواره دست به خودآموزی و تشریک تجربیات می‌زند که این مبین اهمیت وجود تشکلی کارگری و دموکراتیک در کارخانه است. خواست ادارهٔ شورایی کارخانه تبلور خواست مبارزه با استثمار در محل کار ست.

بازپسگیری حقوق اندکی از دولت توتالیتر، اتوریتر و میلیتانت‌ خواست اصلی کارگر نیست؛ هنگامی که تسلیح درونی خودسازماندهی‌های مختلف مردمی وجود ندارد، ایجاد روابط همبستگی با کارخانه‌جات دیگر می‌تواند در جهت تشریک مساعی، انتقال تجربیات و عقب‌نشینی سیستم کمک‌کننده باشد. باید دقت داشت که حتی درصورت عقب‌نشینی سیستم و به تبع آن موفقیت‌آمیزبودن بازپسگیری اختیارات مدیریتی کارخانه و ادارهٔ شورایی همچنان ابزار سرکوب در دست دولت است.

ما حامی و مشتاق اعتراضات کارگران با امکان افزایش عملکردی کنشمند، مستقیم، ستیزه‌جویانه و تخریب‌گر هستیم. ابزارهای سرکوب دولت، سلسله‌مراتب اقتدارگرایی و نفوذ سرمایه‌داری با این ابزار از بین نخواهند رفت. باید برای به زانو درآوردن رژیم و پس از نابودی سلسله‌مراتب، اعمال دموکراسی مستقیم و انتخاب قانون و برچیدن بساط عیش سرمایه‌داران از کارخانه در کنار اعتصابات از امکانات رادیکال نیز استفاده کرد.

اعتصاب به مثابهٔ ابزاری از ابزارهای کارگر ست و روشی‌گذرا برای رسیدن به اهدافی مشخص در زمانی خاص ست نه راه چاره‌ای برای آرمان‌های اجتماعات خودمختار. هنگامی که می‌توان دریافت ریشهٔ بسیاری از مصائب کارگر در شلاق اقتدارگرایان و اقتصادی سرمایه‌داری ست باید به دنبال حذف آنان بود. مدارا با قاتلان جان کارگر، خیانت به جان عزیزانمان ست.

آبان را چگونه می‌توان از یاد برد؟ مواضع غیر رادیکال جان‌های بسیار دیگری از ما خواهد گرفت. مسئلهٔ اصلی کارگر، ابزار سرکوب در دست سرکوبگر ست و اعتصاب صرف این ابزار را از دست حکومت و سرمایه‌داران نخواهد گرفت.

فدراسیون عصرآنارشیسم