ما همـــــه خرابکار هستیم!

متنی جمعی از فعالین جنبش شب‌بیدارِ پاریس، سه‌شنبه 19 آوریل 2016

نمادهای سرمایه‌داری (بانک‌ها، بنگاه‌های املاک، آژانس‌های کار موقتی، نماینده‌گی‌های فروش اتوموبیل،…) و نیز کلانتری‌های پلیس به شیوه‌های مختلف مورد حمله قرار گرفته‌اند: شکستن ویترین‌ها، مخدوش کردنِ نمای عمارت‌ها با کپسول‌های رنگ‌پاش، تخم مرغ‌های رنگی، یا گرافیتی. گاهی حتا دیده شده که سوپرمارکت‌ها مورد دستبرد قرار گرفته‌اند! و البته، زد و خورد‌هایی با پلیس در شرایط متفاوت (در راه‌پیمایی‌های گسترده‌ی «یکپارچه»، در راه‌پیمایی‌های خودجوش، و در میدان جمهوری).

همان طور که تقریبا در تمام جنبش‌های اجتماعی شاهد هستیم، این به اصطلاح «خشونتِ» برخی تظاهرکنندگان بحث‌های بی‌پایانی به دنبال داشته است.

پنجشنبه شب (۱۴ آوریل)، تظاهرات خودجوشی از میدان جمهوری آغاز شد. همان شب، اداره‌ی پلیسِ پاریس اعلام کرد: «افرادی خشونت‌طلب و مصمم در صف‌های پرشمارِ تظاهرکنندگانِ بی‌مجوّز نفوذ کرده‌اند». روز بعد، تمام رسانه‌ها نیز در همین راستا دست به کار شدند. ارزیابی رادیو فرانس-اَنفو این بود که «خرابکاران، مهمانان ناخوانده‌ی تظاهرات علیه قانون کار هستند». در مقابل اما حتا یک کلمه درباره‌ی محاصره‌ی کامل تظاهراتِ آن روز توسط پلیس، ضربه‌های باتوم، گلوله‌های مشقی، گاز اشک‌آور و نارنجک‌های دستی که موجب زخمی شدن بسیاری از تظاهرکنندگان شدند به میان نیامد.

از ده‌ها سال پیش، گفتمان قدرتِ دولتی و رسانه‌ای همواره همین بوده است: «خرابکاران» اقلیتی هستند که باید از «تظاهرکنندگانِ واقعی» تمیز داده شوند. از سوی دیگر، در اینجا هم – مانند هر جنبش اجتماعی دیگر – با گفتارِ زننده‌ی عده‌ای از تظاهرکنندگان روبرو هستیم که «خرابکاران» را با عناوینی چون مأمور یا همدستِ پلیس متهم می‌کنند. اینها اساسن اتهاماتی عجیب و غریب و دروغین و در عین حال سنگین و خطرناک هستند.

در جریان جنبش علیه «قرارداد اولین استخدام» (CPE) در سال ۲۰۰۶، برای جلوگیری از این تفرقه‌ها بر روی باندرول‌ها، دیوارها و در متون‌مان می‌گفتیم: «ما همه خرابکار هستیم!» چرا که می‌دانستیم افزایش نیروی یک جنبش در گروی برقراری یک موازنه‌ی قدرت با حاکمیت است و نه در مذاکره یا شراکت با آن؛ چرا که احساس می‌کردیم تنوع روش‌های مبارزه موجب تقویت و استحکام جنبش می‌شود. و آن شعار را سر می‌دادیم، چون سیمای خرابکار که وجودش صرفن در همین جنبه معنا شود چیزی جز یک افسانه نیست.

خرابکارها در عین حال همان‌هایی هستند که وقتی چشمانت دیگر سوی دیدن ندارند دستانت را می‌گیرند و برای خروج از محدوده‌ی گاز اشک‌آور یاری‌ات می‌دهند؛ همان‌ها که با تزریقِ سِرُم‌های فیزیولوژیک توانِ چشم گشودن را به تو بازمی‌گردانند؛ همان‌ها که تراکت‌ها را پخش می‌کنند؛ آنها که باندرول‌ها را حمل می‌کنند؛ آنها که متن‌ها را می‌نویسند؛ آنها که صندوق‌های اعتصاب، کمیته‌های ضد سرکوب، فضاهای غذاخوری، باجه‌های اطلاعات و مراسمِ حمایتی را سازمان‌دهی می‌کنند؛ همان‌ها که در مجامع مردمی و البته در تظاهرات شرکت می‌کنند.

قدرتمندترین جنبش‌ها آنهایی هستند که موفق به ایجادِ همزیستی میان انواع متعددی از روش‌های مبارزاتی شوند: تکثیرِ اَشکال مختلفِ تظاهرات، اعتصابات، آکسیون‌ها، تسخیر [فضاهای عمومی]، مجامع، و غیره.

همه می‌توانند به «خرابکار» تبدیل شوند، زیرا این قدرتِ [حاکم] است که این واژه را برای توصیف اَعمال ما به کار می‌گیرد. واکنش به وحشی‌گری‌های پلیس، ابراز خشم‌مان، دفاع از خود در برابر ناعدالتی‌ها، تمام اینها می‌توانند از ما «خرابکار» بسازند.

هرجا که واژه‌ی «خشونت» عَلَم شود، ما از همبستگی، انرژی جمعی، عکس‌العملِ مفید، مقدماتِ بقا، عصیان و امیالِ مشترک سخن می‌گوییم.

ما همواره کارهایی بس فراتر از «خرابکاری» انجام خواهیم داد. از آنجا که نباید تفاوتی میان فعالیت‌های مشترک در هر جنبش قائل شد، امروز بار دیگر می‌گوییم: «ما همـــــــه خرابکار هستیم!» *

متن فوق توسط اعضای کمیسیون آکسیونِ جنبش شب‌بیدار در مجمع عمومی مردمیِ سه‌شنبه شب (۱۹ آوریل) در میدان جمهوری (کمون) قرائت شد و مورد حمایت قاطع حاضرین قرار گرفت.

توضیح سایت :

۲۸ مارس بود که حدود دو هزار نفر از مردم فرانسه در یکی از میادین اصلی پاریس جمع شدند تا در سایه اعتراض به اصلاحات جدید قانون کار از خواسته اشان برای تغییر سخن بگویند.

اصلاحاتی که دولت بناست در قوانین کار فرانسه اعمال کند جرقه‌ای در انبار نارضایتی مردم فرانسه بود و سرمنشأ شکل گیری ناآرامی‌های اجتماعی. به گفته منتقدان این اصلاحات به کارفرما اختیار می‌دهد راحت‌تر کارگر را اخراج کند و فعالان فرانسوی می گویند چنین قوانینی حقوق کارگران را نقض خواهد کرد.

از آن جایی که بیشتر قربانیان بیکاری جوانان، علی الخصوص دانشجویان هستند، خود پیشتازان موج اعتراضاتی شده‌اند که هفته‌هاست به درگیری‌ها و تنش در خیابان‌های فرانسه منتهی شده است.

استمرار تظاهرات‌ها، از ۳۱ ماه مارس شماری از معترضین در میدان “جمهوری” فرانسه تحصن کردند و جنبشی را تحت شعار “تا صبح بیدار ایستاده‌ایم” تشکیل دادند که هدف آن اصلاحات اجتماعی است.

این جنبش ابتدا در پاریس شروع شد و کم کم در بیش از ۵۰ شهر دیگر در سراسر فرانسه نیز شکل گرفت، در بلژیک و فرانسه هم اقدامات مشابهی رخ داد و مردم شب هنگام در میادین اصلی شهرشان تجمع می‌کردند و صبح نیز میدان را تخلیه می‌کردند.

تنها نقطعه مشترک تحصن کنندگان فرانسوی صرفاً نارضایتی از عملکرد دولت است، گاه بر سر موضوعاتی مانند مسائل محیط زیستی، گاه مسائل اقتصادی، مشکلات مسکن سیاست‌های مقابله با پناهجویان و مخالفت با جهانی شدن!

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم