#کوبانی چون ستاره قطبی است که راه درست را نشان می دهد

همیشه در تاریخ لحظه ها و فرصت هایی ایجاد می شود که یک رخداد سیاسی – اجتماعی بسیار فراتر از وضعیت انتزاعی آن به نقطه خاصی می رسد که از آن به عنوان حماسه، نقطه عطف یا به طورکلی موقعیت “تاریخ ساز” یاد می شود. این لحظه ها یا فرصت ها از آن جهت با دیگر رخدادهای مشابه متفاوت می باشند که به لحاظ کمی و کیفی از کلیشه ها و روند موجود در طول تحولات و بحران های جاری عبور کرده و یک موجودیت خاصی را شکل می بخشند.
در حالی که خاورمیانه امروز در آتش جنگ های فرقه یی، بی ثباتی مزمن و تروریسم بنیادگرای دینی به خصوص با ظهور دولت اسلامی (داعش) غرق شده است، یک “نام” در این جغرافیای سیاسی – اجتماعی جایگاه منحصر به فردی را به خود اختصاص داده است. احتمالا برای معرفی این نام یا پدیده با توجه به موقعیت کانونی دولت اسلامی در بحران اخیر عراق، سوریه و مجموعه خاورمیانه بیشتر ذهن ها بلافاصله به طرف “داعش” جلب می شود که هر چند در چارچوب نماد تروریسم بنیادگرا، توحش مذهبی و نژادی، واپسگرایی قرون وسطایی و بسیاری مشخصه های دیگر این روزها برای خود جایگاهی تعیین کرده است، اما آن نام که چون ستاره در این شب تاریک می درخشد به یقین داعش نیست.

پر نورترین ستاره این روزهای خاورمیانه ی غرق در خون، بدون شک “کوبانی” شهر کردنشین سوریه در مجاورت مرزهای ترکیه است که بعد از بیش از سه ماه مقاومت مردمی این روزها با تمرکز حملات داعش به آن، در آستانه یک فاجعه انسانی قرار گرفته است. کوبانی را امروز مردم منطقه و جهانیان با مقاومت سرسختانه “گردان های دفاع خلقی” آن می شناسند که بدون دریافت هیچ کمک و امدادی از سوی دولت های خارجی و تنها با تکیه زدن به اراده زنان و مردان رزمنده این شهر در کنار کمک و حمایت حزب کارگران کردستان ترکیه (پ ک ک) همچنان در مقابل هجوم وحشیانه داعش ایستادگی می کند. بله کوبانی “حماسه” است که جایگاه مقاومت مردمی را در تقابل با پستوهای پنهان قدرت های منطقه یی و بین المللی و اثبات اراده ساکنان آن برای مبارزه برای زندگی و زیست شرافتمندانه به جای تسلیم زبونانه یا معامله خائنانه به رخ می کشد.

کوبانی “ستاره” این شب های تاریک منطقه خاورمیانه است که به درماندگان و گمشدگان، راه درست مبارزه و رسیدن به هدف را بدون اینکه هر بار با هر تلنگری یاس و ترس را به خود راه دهد، را نشان می دهد.

کوبانی تصویر “زن مبارز” کرد است که خارج از کلیشه های موجود هم زنانگی، هم مبارزه و هم برابری جنسیتی را در خاورمیانه عاری از تساوی حقوقی زن چنان به تصویر می کشد که ترجیح می دهد تا در کنار تندیسی که از وی به عنوان نماد صلح و مادری ساخته می شود، برای زندگی و شرافت خود مسلحانه بجنگد تا اینکه در پستوی خانه به اسارت و بردگی جنسی مهاجمان متوحش داعش تن دهد. کوبانی “افشاگر” توطئه ها و ادعاهای ریاکارانه قدرت های محلی، منطقه یی و بین المللی است که اثبات می کند در پشت بسیاری از معاملات و بده و بستان های سیاسی، تنها با قدرت مردمی و اتکای به توانمندی خویش است که می توان ایستاده “زیست و مرد”. کوبانی “اثباتگر” شرافت و خوداتکایی خلق کرد است که مرز بین الیگارشی و فئودالیته کردی حاکمیت امثال بارزانی ها را در اقلیم خودمختار کردستان عراق، در تضاد با رهبری مردمی “عبدالله اوجالان” برای انتخاب هژمونی خلق های کرد را به زحمتکشان این سرزمین چند تکه گوشزد می کند.
کوبانی در شرایطی بیش از سه ماه در محاصره داعش قرار داشت و هیچکس از وخامت وضعیت این شهر و رنج مردمانش “وجدان درد” نمی گرفت که تنها چند کیلومتر با مرزهای ترکیه فاصله داشت و هم اکنون با توجه به هم زمانی آزادی گروگان های ترکیه از دست داعش و ارتباط آن با هجوم تازه این گروه به کوبانی اثبات شده است که تا حدودی وجه المصالحه بین داعش و “رجب طیب اردوغان” قرار گرفته است. فرصت طلبی اردوغان این بار به خلاف سواستفاده از صلح با کردها و پ ک ک برای به حاشیه راندن رقبای کمالیست خود در ترکیه، نه تنها تمام فجایعی که در کوبانی در حال وقوع بود را نادیده می گرفت که حتی مانع اصلی برای رسیدن کمک و حمایت کردهای ترکیه و رزمندگان پ ک ک برای پیوستن به جنبش مقاومت این شهر بوده است.

رهبری اقلیم و ناسیونالیسم از نوع فئودالیته حاکم بر اقلیم کردستان عراق نیز در حالی که انتظار می رفت بیشترین حمایت را از کوبانی داشته باشد، نه تنها از این کمک دریغ کرد که حتی مانع از پیوستن پیشمرگه های کرد داوطلب دیگر گروهای کرد اقلیم به مدافعین کوبانی می شد.

این در حالی بود که با هجوم داعش به مرزهای اقلیم کردستان عراق و به خصوص در جریان فاجعه “سنجار” برای نسل کشی کردهای ایزدی، اولین گروهای مدافعی که نیروهای خود را برای دفاع از قلمرو اقلیم و ایزدی ها با فراخوان عبدالله اوجالان بسیج کردند، کردهای ترکیه و سوریه بودند. در این میانه ی کارزار حتی آوارگان و پناهدگان کوبانی که عمدتا سالخوردگان و کودکان می باشند نیز به نوعی مورد تبعیض قرار گرفته و دولت ترکیه بسیاری از آنان را روزها در پشت مرزها و سیم های خاردار یا میدان های مین معطل نگهداشته و با بستن گذرگاه های مرزی مانع از ورود این آوارگان به منطقه امن می شد.

این بایکوت سیستماتیک از سوی دولت ترکیه تنها با اعتراض گسترده افکارعمومی جهان و به خصوص کردهای ترکیه شکسته شد و آنان مجبور به بازگشایی دو گذرگاه از ۹ گذرگاه موجود در منطقه گردیدند. از مقاومت زنان و مردان کوبانی و همچنین فاجعه یی که هم اینک این شهر را تهدید می کند می توان درس های زیادی از جمله بطالت ادعاهای کاذب مبارزه با داعش، حقوق بشر، تروریسم و حریم خانواده همبسته کردی از سوی مدعیان جهانی دمکراسی و ناسیونالیسم کردی حاکم بر اقلیم کردستان گرفت. کوبانی در تصویر چهره دختران مسلح کردی که مصمم در کنار مردان رزمنده از شهر و سرزمین خود دفاع می کنند، تندیسی از غرور و شرافت را برای خلق های کرد منطقه به ارمغان آورده است که هرگز از خاطره و حافظه تاریخی مردم پاک نخواهد شد.

منبع :