سُهیل عربی: اُمیدواری و تلاش، مهمترین وظایف ما هستند!

همچون انسانی که ضربات سنگینی به سرش خورده گیجم و با وجود این گیج بودن صدای هشداری را از وجدانم می شنوم:

باید خیلی زود هشیار شوی و با تمام توان و دقت این بار را سالم به مقصد برسانی …

این بار  تجربیات زندان و تصاویر دقیق و کامل از آنچه در زندانها و بر زندانیان گذشت و پیام همبندیانم است…

گیجم و تمرکز برایم دشوار است

نمی دانم از کجایش بیاغازم

از بیش از بیست سال مقاومت سعید ماسوری و هر روز امیدوار و دانا تر از پیش شدنش و تلاش و فداکاری هایش برای  امید دادن و کمک به همرزمانمان …

از لبخندی که پس از دو دهه تحت شکنجه بودن هنوز از روی چهره حمزه رنگ نباخته  ، از تلاش حمزه سواری برای مفید بودن و کمک به همنوعانش و حتی به گربه های بند …

از حسن صادقی و فاطمه مثنی که بیش از یک دهه در زندان و دور از فرزندانشان محبوسند و شب و روز کار می کنند تا هزینه تحصیل و زندگی آنها را تامین کنند، اما خم به ابرو نمی آورند و با دلهای پر از امید و مهربانی هایشان به همبندی ها نیز امید می بخشند …

از غریبانه محبوس ماندن زینب جلالیان، ناظم بریهی، مریم اکبری منفرد ، مطلب احمدیان و…

از جوانهای محبوس در زندانهای دور افتاده ، جوانهایی که کمتر کسی نامشان را شنیده ، آنها که بی هیاهو و فداکارانه به مقاومت و مبارزه ادامه می دهند…

از امیدواری دادخواهان دربند ، از بلوچستان تا کردستان ، از خوزستان تا ارومیه و …

آری آنها پیام مهمی برای ما دارند:

امیدواری و تلاش ، مهمترین وظایف ما هستند ، در این روزهای دشوار باید بیشتر حواسمان به هم باشد، عزیزان در بند و خانواده های داغدار را فراموش نکنیم

و بدانیم حتی نوشتن و یاد کردن از زندانیان ، کار بسیار مهم و تاثیر گذاری است.

هر کس که زندانی بودن را تجربه کرده به خوبی می داند ، حمایت مردم از زندانیان چه تاثیرات مثبتی در اوضاع زندگی آنها می گذرد…

پنجم فروردین ماه ۱۴۰۲

https://t.me/Soheil_Arabi645