همه امکانات و همه ابزار تولید برای همه انسانها

این را که هر چه پاک‌تر، شریف‌تر، کوشا و داناتر باشی زجر بیشتری را تحمل میکنی. اینجا که بی‌سواد و بی تلاش یک شبه از راه اقتدا، ارتشا و غارت فرا میلیاردر می‌شوند فرهاد کولبر کیلویی سیزده هزار تومان می گرفت تا در سرما جان بسپارد تا چهارده سالگی سن به آغوش مرگ رفتنش باشد. نوجوانی را بجای تفریح و شادی با سخت کار کردن گذراند. خواست خانه پدر را گرم کند، خود یخ زد و جان به برفها سپرد. اینجا محکوم به دگرگونی است! دیر شد، خیلی دیر! پیش از مرگ فرهاد و آزاد باید دولت تزریق اسید را بابت عدم اجرای اصل چهل و هشت قانون اساسی مجبور به پاسخگویی میکردیم. حالا بلندتر فریاد بزن در بهره برداری از منابع طبیعی و استفاده از درآمدهای ملی در سطح استانها و مناطق مختلف کشور نباید تبعیض در کار باشد.

در جهان آلوده به کاپیتالیسم تمام باید و نبایدها آنگاه که پتکی بر سر آزاد و میثم‌هاست اجرا میشود. اصل چهل و هشتم قانون اساسی، بند نه اصل سوم، جامعه مدنی، حقوق بشر و تمام زرق و برق‌های بورژوازی وقتی کولبران یخ میزنند خوابشان می‌آید. تکرار میکنم اصلاحات آنجا که باید دولت را موظف به رفع تبعیضات و ایجاد امکانات عادلانه برای همه در تمام زمینه‌های مادی و معنوی کند خوابش می‌گیرد.

تمام این ایسم و ایست‌های دلربا بالاخص رفورمیست تاکنون در خدمت سانترالیسم بوده. گویی بجز جردن، یوسف آباد و مینی سیتی که اکثر اقازاده‌های خود رفورمیست پندار و کانسرواتیوها در آن ساکنند سایر نقاط این خاک جزو ایران محسوب نشده‌اند. سهم ما از عدالت گلوله، زندان، حبس و شکنجه بود. این را میدانیم و با تمام سلولهای تن حس کرده ایم اما هر آینه بجای شیون و سوگواری باید دگرگونی را در راس اهدافمان بگذاریم. به گذشته خیلی دور، به قتل و عام نواندیشان در دهه شصت، قتل‌های زنجیره‌ای و ترور نویسندگان آزاد اندیش در دهه هفتاد ، سرکوب و به زنجیرکشیدن معترضین در دهه هشتاد، قبل و بعد از آن فقر، تبعیض، خفقان و سرکوب که طی چهل سال اخیر همواره مردم ایران را آزرده هم اگر بی‌توجه بوده باشید، حتما فجایع و بحرانهای سال جاری را فراموش نکرده‌اید، سیل فروردین که بدلیل سومدیریت دولت تزویر و اسید و البته تمام سیستم اسلامی ویرانگر شد.

حمله وحشتناک عوامل رژیم به علیرضا شیر محمدعلی زندانی سیاسی محبوس در شکنجه‌گاه تهران بزرگ و جان سپردن او که به دستور و با هماهنگی فرج راد و حدادی به دست قاتلان دست آموز رژیم انجام شد. تبعیضی که منجر به در آتش سوختن سحر، دختر آبی، شد. تبعیضی که سالهاست ما را می‌سوزاند، تبعیض های جنسیتی و نژادی. به رگبار بستن صدها جوان در راهپیماییهای اعتراضی حق طلبانه قیام آبان نود و هشت. و حتی دستگیری پدر و مادر و خواهر و برادر فعالان سیاسی برابری خواه و ظلم مستمر به مردم کردستان، تبعیض و بی توجهی به ایجاد اشتغال برای جوانان این استان و البته دیگر استان های دور از پایتخت. و صدها دلیل و توجیه دیگر که ضرورت دگرگونی را به ما نشان میدهد. یخ زدن آزاد و فرهاد کولبر در سرمای کوهستان و دیگر کولبرانی که با گلوله ماموران فاسد و جنایتکار رژیم خونخوار جان میدهند گویای این حقیقت است که این حکومت فاسد و جبار محکوم به سرنگونی است. این جهان نیاز به دگرگونی دارد، جهانی که کاپیتالیسم آنرا تبدیل به لجنزار کرده است. بوی تعفن تبعیض، بی‌عدالتی و تضاد طبقاتی ازار دهنده است. برخیز و خانه‌ات را بازسازی کن! تنها ناجی تو و من “ما” هستیم. همه امکانات برای همه انسانها از هر کجا و هر نژاد و رنگ. این نخستین گام انقلاب ما خواهد بود.

پس از مدتی عده‌ای اندک درمیابند ادامه دادن به این مسیر به غرق شدن آنان در لجنزار سرمایه داران ختم میشود و بازمیگردند و در جستجوی راهی جدید که آنان را به سعادت و آرزوهایشان برساند، در جستجوی راه دشوار آزادی ادامه خواهند داد‌. می‌جویند، می‌یابند و راه دشوار آزادی را هموار میکنند. اما اکثر افراد به حرکت در همان مسیر قبلی ادامه میدهند زیرا اکثر حرکتها و کنش‌های بشری در حوزه‌های مختلف کاملا طرح و الگویی معین را تعقیب میکند که اگرچه نتیجه تصمیمات اختیاری و عامدانه افراد بسیاری است اما هیچکس اگاهانه آنرا طراحی نکرده است. اما حتی با صرفنظر ازین حقیقت که آگاهی و مبارزه پیش شرط و ملزومات آزادی هستند ازین حقیقت نمیتوان گذشت که آن سوی آزادی، اسارت است و افرادی که هزینه‌ای برای آزادی نمی‌پردازند محکوم به غرق شدن در باتلاق قدرت طلبان هستند.

تنها کسانی شایسته زندگی در عصر آنارشیسم هستند که راه دشوار آزادی را پیموده‌اند. عصر آنارشیسم که نه ظالم می‌پذیرد و نه مظلوم، نابرابری و تبعیض را ریشه کن میکند و ابتذالها را به زباله دان تاریخ می‌اندازد. عصر آنارشیسم عصر رهایی است.