فایل صوتی و دفاعیات زندانی سیاسی #سهیل_عربی

مسئولان زندان اوین از اعزامم به دادگاه جلوگیری کردند.این درحالی است که اولا طبق ماده ۹۰ آیین نامه اجرایی سازمان زندانها پوشیدن لباس زندان اجباری نیست. ثانیا دادیار ناظر بر زندان با ارسال نامه ای برای مسئولان زندان اوین من و تعدادی دیگر از زندانیان سیاسی را مطابق مصوبه مجلس معاف از پوشیدن لباس زندان کردند و ثالثا از تاریخ ۲۷ شهریور ۹۶ و مطابق پرینت زندان محکومیت تحمل حبس من بابت پرونده اول پایان یافت و با توجه به دستور بازپرس پرونده دوم در تاریخ مذکور باید به قید وثیقه آزاد می شدم.

زیرا در پرونده دوم هنوز متهم هستم و در صورتی که مسئولان زندان و دستگاه قضایی شرایط محاکمه علنی با لباس شخصی را مهیا میکردند میتوانستم ثابت کنم نه تنها مرتکب جرمی نشده ام و حتی تحمل یک روز حبس اجحاف درحقم بود؛ بلکه به دلیل سالها تلاش برای روشنگری و هزینه بیش از حد تصوری که بابت حمایت از کودکان کار؛ کارگران و زندانی های سیاسی و عقیدتی سرزمینم پرداخت کرده ام سزاوار تقدیر و قدردانی می باشم.

البته بسیاری از مردم خردمند و با وجدان زادگاهم و حتی انسان های آزاده و آزاد اندیش سراسر گیتی همیشه مرا مورد لطف خود قرار داده اند و هرگز از مسئولان جمهوری اسلامی انتظار چنین شعوری را نداشتم.

ناقضان حقوق بشر حتی برای قانون های خود نیز احترامی قائل نیستند. ماده ۷ قانون آزادی های مشروط و حفظ قانون شهروندی مصوبه سال ۱۳۹۳ بستن چشم؛ تحقیر؛ استخواف؛ پوشاندن صورت؛ نشستن پشت سر متهم هنگام بازجویی و انتقال وی به اماکن نامعلوم را ممنوع اعلام کرده است .اما تمام این شکنجه ها علیه من اعمال شده است.

انتقال به بازداشتگاه الف یک که مکانی نامعلوم و فاقد دوربین های مداربسته است؛ چشمبند، دستبند و حتی پابند زدن؛ نشستن بازجوها پشت سرمن به هنگام بازجویی و ضرب وشتم شدید و ضربه های متعدد به پشت سرم؛ فحش ها و اعمال تحقیر آمیز؛ پوشاندن صورتم به هنگام انتقال؛ همگی مصادیق نقض حقوق شهروندی ام بوده است .

همچنین ماده ۸ دراین قانون تعرض به اسناد و مدارک بی ارتباط با جرم و افشای نامه ها و نوشته ها؛ عکسها و فیلمهای خانوادگی و ضبط بی مورد آنان را نیز منع کرده است. اما هنوز بسیاری از عکسها و فیلمهای خانوادگیمان که به هنگام بازداشت درسال ۹۲ توسط ماموران قرارگاه ثارالله ضبط شد به ما بازگردانده نشده است.

ماده ۹ اعمال هرگونه شکنجه به منظور اخذ اقرار یا اجبار متهم به امور دیگر را منع میکند. اما بازجوهای قرارگاه ثارالله تحت شکنجه مرا مجبورکردند حتی مطالبی که خودم در نوشتن و انتشار آنها دخالتی نداشتم را بعهده بگیرم و بیش از سه دقیقه از پا آویزانم کردند تا نام دیگر ادمین های سایت را بگویم و زمانی که دریافتند تن به آدم فروشی نمیدهم گفتند کاری می کنیم که تا آخر عمرت درزندان بمانی.

اصل ۳۸ قانون اساسی هرگونه شکنجه را برای گرفتن اقرار یا کسب اطلاع ممنوع میداند. اجبارشخص به شهادت؛ اقرار یا سوگند مجاز نیست و چنین شهادت، اقرار و سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است. متخلف ازاین اصل طبق قانون باید مجازات شود. اما چرا بازجوهای قرارگاه ثارالله که من و بسیاری از فعالان حقوق بشر را مورد شکنجه های روحی و جسمی قرارداده اند؛ مجازات نشدند و علیرغم آنکه دادگاه رسانه های وابسته ای که علیه من اقدام به نشر اکاذیب را محکوم به تحمل حبس کرد هنوز پس ازگذشت سه سال مجازات نکرده است؟!!

مگر نه اینکه اصل ۳۹ قانون اساسی هتک حرمت و حیثیت کسی که به حکم قانون دستگیر؛ بازداشت یا تبعید شده به هر صورت که باشد ممنوع و موجب مجازات میداند؟

لازم به یادآوری است که ایران پس از پیوستن به میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی در سال ۵۴ که بدون هیچ تحفذ و قید و شرطی آن را از تصویب گذرانده و لذا باید متعهد به انجام آن باشد مطابق بند یک ماده ۱۰ درباره تمام افرادی که از آزادی خود محروم شده اند باید با انسانیت و احترام ذاتی انان رفتار نموده و درماده ۷ این میثاق بطورکلی هرگونه رفتارغیرانسانی وموهن را ممنوع اعلام کرده است.

سهیل عربی- ۲ بهمن ماه۱۳۹۶

———————————————–

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم

The names and addresses that related to anarchism era website